Zondagse mijmeringen

Zo op een zondag moet je wat mijmeren, sorry, reflecteren, op wat je zoal leest. Dan zie je hoe geduldig digitaal papier is en hoe weerbarstig de praktijk.

Nog weerbarstiger is het om impopulaire maatregelen door te voeren, maatregelen die de sociale zekerheid en inkomsten van groepen burgers treffen.

Nog weerbarstiger als de burgers de zin niet begrijpen van al die maatregelen omdat hun die nooit in begrijpelijke taal wordt uitgelegd.

Des te erger nog als politici dat zelf niet begrijpen.

Eén van de vreemdste kreten is het 3% begrotingstekort door Brussel getolereerd zonder strafmaatregelen. Als een lidstaat daar maar aan voldoet is het goed. Komen ze een beetje onder die 3% dan wil de politiek die "meerdere ruimte" onmiddellijk uitgegeven. Iedereen juicht, de burgers blij, de politiek blij.

Vrijwel geen enkel politicus lijkt te beseffen dat drie procent te kort een vergroting van de staatsschuld is, dat elk procent tekort voor Nederland 1% van 600 miljard dus 6 miljard euro en die 3% 18 miljard euro grotere schuld betekent. Per jaar. Die 3% is dus meer reden voor droefenis dan voor vreugde.

Het onderdehand meer verkrachte dan gehanteerde Stabiliteits en Groei Pact zegt het dan ook anders. Daarin wordt een tekort van 0,5% per jaar  gehanteerd als uiterste grens. Stabiliteit wil zeggen belastingen en begrotingen, groei slaat op de economie. Stabiliteit en groei staan  los van elkaar maar beinvloeden elkaar wel. Want groei eist koopkracht en investering en als er geen stabiliteit is, te grote staatsschuld, te hoge belastingen, dan is het goed mis.

Dus is het goed mis in de eurozone als u de tabellen van groei en tekort hebt gezien.

Dan begrijpt u ook dat de huidige aan failliet grenzende toestand in de eurozone voornamelijk te wijten valt aan het omarmen van die drie procent. Want drie procent per jaar wordt, kort door de bocht, dertig procent in tien jaar en in de veertien jaar dat de eurozone bestaat dus twee en veertig procent. Eenvoudig gezegd hebben wij in de eurozone elk jaar 3% meer uitgegeven dan wij verdienden. Nog meer, in feite, want het begrotingstekort was en is soms ver boven die 3% in een aantal lidstaten van de eurozone.

Nu is heeft Nederland het nog best goed gedaan. In de rangorde van hoogte van staatsschuld staan wij op de laagste, dus beste, plaats  van de grote landen.  Ook wat groei betreft horen we bij de top, beste plaatsen dus.

Maar wij zijn niet geisoleerd in die eurozone. Wij kunnen het als individuele lidstaat wel  goed doen maar als euroland hebben wij ook de schulden van de andere eurolanden om ons nek hangen. Want aan de ene kant zijn wij een zelfstandig land maar aan de andere met een gezamenlijke munt aan die andere landen gekoppeld. Doen die het slecht dan duikelt de euro en wij duikelen mee want ook onze euro wordt dan minder waard. Dat is nu aan de gang en gaat nog verder door. Volgens naargeestige  bronnen wel tot minstens 1.20 euro voor 1 dollar en als het een beetje wil tot zelfs 1 euro voor 1 dollar.

Morgen wat meer over die duikeling.

Ik mis DDS financiën nog elke dag. Het was goed om allerlei meningen over de economie in de EU le lezen want er zijn natuurlijk verschillende uitgangspunten en die vergelijken geeft toch het meest genuanceerde beeld en inspiratie. Jammer.