Geen schuld toch boete

Dijsselbloem wil eerst de berekeningswijze van alle lidstaten bekijken alvorens te besluiten te betalen. Dat doet vermoeden dat hij het niet uitgesloten acht dat er verschillende interpretaties zijn geweest tussen de lidstaten onderling bij de berekening. Bij alle lidstaten dient er toch bijtelling bij het GDP te hebben plaatsgevonden van de uitgaven van dat land aan innovatie en research. Nu zijn dat begrippen die nogal vaag zijn en op talloze wijze kunnen worden geïnterpreteerd. Dat mag natuurlijk niet als het GDP als vergelijkingsmaatstaf tussen de landen moet worden gebruikt. Dat moet een reëel en accuraat kernpunt bieden. Anders  wordt het  appels met pruimen vergelijken, de ene hard, de andere boterzacht. Een vergelijking tussen de lidstaten zou onmogelijk zijn, want begrotingstekort, percentage staatsschuld worden op basis van het  GDP berekend.

Even op de vingers  geteld, er werd door Brussel aangenomen dat dat die nieuwe bijtelling van innovatie en research bij  de lidstaten ongeveer 2,8% zou uitmaken. Voorts, en dat is helemaal natte vinger werk, moet ook de omzet van prostitutie, drugs en nog wat illegaals worden toegevoegd. Die schatting kan er evengoed miljarden naast zitten. Op zo'n manier kun je het gehele geschatte zwarte circuit wel meetellen. Dat zou vooral in de zuidelijke landen behoorlijk aanslaan. Maar het maakt het vergelijken onzorgvuldiger.

Op het oog geschat is het onmogelijk dat landen geld terug zouden krijgen terwijl er meer dan 2,8% aan dat GDP plus nog wat procenten aan illegaal handelen  moeten worden toegevoegd tenzij die landen in vorige jaren hun GDP enorm creatief hebben opgeschroefd en toen dus veel te veel aan Brussel hebben afgedragen en aan ontwikkelingshulp hebben besteed. Zulke Malle Eppies zijn het niet. Iedereen wist en weet dat hoger GDP hogere afdracht en theoretisch hogere ontwikkelingshulp (theoretisch want zowat alleen Nederland houdt zich aan het afgesproken percentage) aan Brussel zou betekenen en dat dus een zeer behoudende vaststelling van die nieuwigheden geld kon besparen. Van onze overheid kunnen we daarentegen verwachten dat zij eerder te veel dan te weinig erbij zouden rekenen. Dat is bij de invoer van de euro ook gebeurd.

Deze klap lijkt hard te zijn aangekomen, hoewel maanden geleden al te voorzien was wat er zou gebeuren want die opmerking van Dijsselbloem toen, dat er niet met terugwerkende kracht zou worden geïnd, steunde niet op een door alle commissieleden getekend en van zegel voorzien document. Brussel kan elke losse cent gebruiken om elders uit te delen. Wat wel echt verbijsterend is dat er landen zijn die een flinke duit terugkrijgen. Dat lijkt een klein wonder. Frankrijk krijgt 801 miljard euro terug, Duitsland 614 miljard, Denemarken 253. Hoe kunnen de berekeningen zover uit elkaar lopen?

Ondertussen gaat het Eurozone circus gewoon door, met de asset en stress test van de banken, waarbij tussen twee haakjes werd aangenomen dat de inflatie niet onder de 1% zou dalen (waar maakt Draghi zich dan toch druk om?). Dus zou er een deflatie komen van enige omvang (denk in de richting van de dertiger jaren vorige eeuw) dan zijn er daar niet op voorbereid. De assets zijn trouwens degelijker dan vele Amerikaanse analisten aannamen. In ieder geval krijgen we nu de volgende fase. Enkele banken zullen moeten fuseren of omvallen (wie betaalt de garantie van een ton voor de gewone spaarders, want land en bank zijn nu losgekoppeld) of wat tientallen miljarden ophalen, lenen of op andere manier bij elkaar krijgen en dan maken zij, zucht van verlichting, deel uit van de Eurozone bankenunie (of moeten we zeggen bankennetwerk) waar de banken (dus noord voor zuid) onder toezicht staan van de door het zuiden gedomineerde ECB. Een andere naam voor bankenunie zou kunnen zijn fiscal  union want geldstromen worden niet meer gecontroleerd door de democratisch gekozen parlementen maar door benoemde ambtenaren. De banken zijn voortaan eurozone banken. Wat zal de volgende stap zijn?