Tussendoortje

 

nu eens niet over financiën en economie

 

Frankrijk is niet alleen een land met een overmaat van bureaucratie, een land waar de staat de grote regelaar is, maar ook een land waar elke verandering weerstand oproept. Rijd door Frankrijk op de binnenwegen en regelmatig ziet u borden met "NON au". Of het nu gaat om windmolens, steengroeven, zand en grint winning, een rondweg of een nieuwe stuwdam, het "Non au" regeert. De Fransen zijn wars van vernieuwingen en houden vast aan de traditie, vooral op het platteland, dans la campagne.

Nu zijn er natuurlijk veranderingen die wat vreemd overkomen zoals de "genre" in het onderwijs waar het verschil tussen jongetjes en meisjes verdwijnt en jongetjes meisjes zouden kunnen zijn en omgekeerd volgens de de autoriteiten.

Veel van dit soort veranderingen komen voort uit socialistische denkbeelden en slaan niet aan. Er zijn ook vernieuwingen  die in andere landen al lang zijn geaccepteerd zoals in vitro bevruchting, draagmoederschap, homohuwelijk en de adoptie door homoparen en die echt op grote weerzin van de Fransen stuiten.

Deze zondag was er nu in Parijs de grote manifestatie voor het gezin waar tegen al deze nieuwigheden en plannen ervoor gedemonstreerd werd en, niet in het minst,  tegen de bezuinigingen  op kindertoeslag en vaderschap/moederschap verlof na de bevalling. Het was niet de eerste en zal ook niet de laatste manifestatie zijn, elke week zijn er wel enkele, dan hier dan daar, maar dit is een nationale. Hij toont ook hoe de Fransen genoeg hebben van Hollande.

Al deze manifestaties, manis, willen niet zeggen dat alle Fransen er zo over denken. Meestal zijn het de militanten die manifesteren. Ook in Frankrijk is er een zwijgende meerderheid die niet tegen veranderingen is. Zij blijven rustig thuis. Maar deze gezins manifestatie trok iedereen aan.

De staat regelt alles in Frankrijk, met tot elkaar tegensprekende regels toe. De staat zorgt van de wieg tot het graf. Dat neemt heel veel van de eigen verantwoordelijkheid af. Ik had een aantal jaren geleden een gesprek met een Fransman met een hoge functie. Het  was in de tijd dat veel Franse fabrieken  vestigingen in het goedkope buitenland openden waar het werk werd verricht. Hij vond dat absoluut niet erg. Toen ik hem zei dat hierdoor toch veel werkgelegenheid uit Frankrijk verdween vond hij dat geen enkel bezwaar want de winst kwam toch in Frankrijk terecht. Toen ik opmerkte dat die winst naar de aandeelhouders ging en niet naar die nieuwe werkelozen vond hij dat de staat dat maar van die aandeelhouders moest inhouden want de staat was belangrijker dan die aandeelhouders en de staat moest ervoor zorgen dat die werkelozen gewoon hun geld kregen. Ik moet wel zeggen dat hij ondertussen van mening veranderd is.

Het is typerend voor Frankrijk. de staat zorgt ervoor. Toen dan ook Hollande in zijn verkiezingsprogramma zo ongeveer het onmogelijke beloofde werd dat dan ook geloofd en hij won de race. Des te bitterder de teleurstelling toen al die beloftes loos bleken te zijn en de werkeloosheid toenam en de economie verder niet groeide en de belastingen extra verhoogd werden. Geen president scoorde lager in de publieke opinie.

 

Frankrijk is ook het land van de syndicats, de vakbonden die ondanks een ledental van slechts 8% van de werkenden een enorme macht hebben. Zij weigeren om ook maar iets aan de verworven rechten van henzelf en de arbeiders te laten tornen en grijpen naar het oordeel van velen te pas en te onpas naar het stakingswapen. Zij zijn de sterkste tegenstanders van hervorming daarbij gesteund door de linkse stromingen in de socialistische meerderheid met hun "frondeurs", socialistische parlementsleden die zich keren tegen de hervormingen door Valls voorgesteld.

Zo staakte de vakbond van de piloten van Air France, die echt een bevoorrechte positie in de maatschappij innemen. Niet dat hun rechtspositie in het geding was. Neen, Air France wilde op de binnenlandse routes de KLM dochter Transavia inzetten en die diensten uitbreiden om een weerwoord te hebben tegen de low cost maatschappijen. Staken tot het van tafel was. Het gevolg was dat juist de low cost maatschappijen de leemtes opvulden en veel klanten van Air France daar gebruik van maakten. Het gevolg is dus reclame voor de low cost en woede bij het publiek. Dat de piloten zo in eigen vlees sneden en de toekomst voor binnenlandse vluchten door Tranavia blokkeerden deerde hen niet. Staken.

Dan was er de een dags staking van de vrije beroepen. De apothekers staakten omdat de overheid het plan had om zonder  doktersrecept verkrijgbare geneesmiddelen ook door andere bedrijven  te laten verkopen. Dat dat in de andere eurolanden heel normaal is maakte niet uit. Dit is Frankrijk.

De socialistische partijen in Frankrijk zijn niet sociaal democratisch maar echt links. Na de tweede wereldoorlog heerste er in Fankrijk echt de angst dat de communisten de zaak in handen zouden nemen. De communistische verzetsbeweging was dan ook veel machtiger en beter georganiseerd dan de andere. Afkeer van de industrie en rijken leidde, dan ook tot de 75% belasting voor de echt heel hoge inkomens en loodzware sociale lasten voor de bedrijven. De staat is de hoeder van het volk. "Daar moet de staat voor zorgen". Hollande is een echte puur linkse socialist, ook al heeft hij gestudeerd op de ENA, de Ecole Nationale de l'Administration in Parijs, (een van de Grandes Ecoles) voor de opleiding van top fonctionnaires en  politici. Hij stelde zich dan ook op als vijand van het kapitalisme en de industrie. Tussen twee haakjes, of het nu rechtse of linkse politici zijn, ze hebben vrijwel allen op de ENA gestudeerd en kennen elkaar dus goed.

Na twee jaren puur links bewind moesten de bakens worden verzet, alles liep vast. Valls, een echte sociaal democraat heeft nu de taak gekregen de zaak te repareren en Frankrijk om te vormen van  haat tot liefde voor het bedrijfsleven. Een taak voor een Hercules zoniet voor Sysiphus want het parlement heeft een linkse meerderheid ook dank zij de communisten, de zeer linkse, de groenen en nog wat splintertjes.Er zijn heel wat "frondeurs" die hem en zijn voorgesteld beleid niet zien zitten. Alleen al alleen de angst voor het Front National en Mevrouw Le Pen houdt hen echter tegen. Want die krijgen steeds meer aanhangers in Frankrijk en  hebben nu ook twee senatoren in de senaat  en Mw Le Pen zou bij presidentverkiezingen heel hoge ogen gooien. En er zouden  nieuwe tussentijdse verkiezingen kunnen komen als zij Valls zouden laten struikelen en dat zou het einde van hun meerderheid zijn want de Fransen hebben er schoon genoeg van. Dus van hen heeft Valls niet veel te vrezen, tandenknarsen stemmen zo wel voor. Maar voor de syndicats is het een andere zaak. De straat is van hen en zij willen niets toegeven.

Het wordt dus een spannende tijd. Een ding is zeker, bij het Hollande beleid was Frankrijk verloren.