Let’s all come together:

Fiscal Union,

Eurozone Minister van Financiën,

Eurozone begroting,

en tenslotte alles samen delen.

Wat is er toch met de Verenigde Staten. Wat hebben de presidentsverkiezingen losgemaakt. De liberaaldemocraten vermoeden zelfs stembusfraude en eisen hertelling in misschien wel drie staten. Is het omdat de VS zo currupt zijn geworden dat op zo grote schaal met stemmen zou kunnen worden gefraudeerd, iets waarvan vroeger voornamelijk andersoortige landen werden beschuldigd, of is het dat zij eenvoudig weg niet kunnen verkroppen dat zij door hun kiesmannen stemsysteem (waar zij nooit over klaagden als zij de macht kregen) het presidentschap hebben moeten afstaan aan een republikein. Of vinden zij dat zij een souverein of moreel recht hebben op hun ideologie die zo de enig juiste zou zijn. Hoe dan ook is het een enorme afgang voor het wereldleidende land dat een presidentsverkiezing dit soort taferelen oproept. Koren op de molens van die landen die geen vrienden van de USA zijn.

Maar wat dichter bij huis.

Ik heb er al meer over gedacht en geschreven dat de Commissie zich in plaats van waakhond over de verdragen meer en meer opstelt als regering en de verdragen daarbij soms vergeet.

De heer Juncker heeft  bij zijn aantreden dan ook duidelijk gemaakt dat hij vond dat de Commissie een politieke taak had. 

En hij brengt dat in de praktijk.

Maar waakhond over de verdragen is de belangrijkste taak.

Het gaat goed met de eurozone, lees ik, het ECB verwacht volgens hun modellen een groei van 1,7% in 2017 en een inflatie die naar 1,25% oploopt in het voorjaar. Het zou interessant zijn te weten of dat een import inflatie is of prijsstijgingen zijn ten gevolge van loonsverhogingen.

In het eerste geval is het slecht nieuws voor de koopkracht, in het tweede een goed teken.

Maar loonsverhogingen in de zwakke eurolanden lijken uitgesloten en in Duitsland en Nederland gaat het met de economie zo al goed.

Bij ons daalt het begrotingstekort tot zo’n 0,5%, lager dan de groei die (misschien wat optimistisch) op 2,2% wordt geraamd en het gaat zo goed zo goed op de arbeidsmarkt dat er dit jaar een meevaller van 4,3 miljard euro blijkt te zijn die volgens de heer Dijsselbloem gebruikt zal worden om de staatschuld te verminderen.

Begrijpelijk dat zuidelijke landen deze cijfers knarsetandend voorbij zien komen.

Want gaat het dan zo goed met de eurozone.

Wat vindt de Commissie, die toezicht moet houden op het uitvoeren van de verdragen ervan.

In het Franse de Echoes lees ik wel iets anders.

De commissie heeft een aantal eurolanden in het vizier.

Acht landen die niet voldoen aan de conformatie eisen van de Verdragen en vijf landen die op de rand staan.

Waarom Frankrijk in de rechter kolom staat weet alleen de Commissie.

Bij vorige blogs heb ik nog uitgebreider cijfermateriaal laten zien over de stand van zaken bij de eurolanden en de eurobevolking.

Schäuble, de Duitse minister van Financiën, hamert er voortdurend op dat Brussel (=de Commissie) niet zijn taak uitvoert maar het tegenovergestelde doet.

De rol van de Commissie is het evalueren of de budgetten en de voorgestelde budgetten voldoen aan de regels in de Verdragen gesteld.

En sancties opleggen aan de eurolanden die niet aan de eisen (in twintig jaar tijd geleidelijk de staatsschuld op 60% en de begroting op 0,5% van het GDP terugbrengen) voldoen.

In mijn eigen woorden: controle.

Maar Brussel heeft juist een oproep gedaan dat de verschillen weer scherp doet  opleven, een expansionistische politiek, voor grotere publieke (=overheids) uitgaven (investeringen).

De oorzaak van Schäubles toorn ligt bij de heer Moscovici, de Franse Commissaris voor Economie, die op 16 november tijdens de aanbieding van de budgetaire vooruitzichten van de eurozone clementie betoont voor Spanje, Portugal en Italië (dus twee op Duitsland na grootste eurolanden) die moeite hebben met het op orde brengen van hun financiën.

Maar tevens heeft hij de eurozone opgeroepen te kiezen voor een expansionistische budgetaire richting.

De eurozone (als geheel) zou 0,5% van het eurozone GDP, Bruto Binnenlands Product meer dan nu moeten uitgeven.

Dat zou de economie opzwepen zonder risico voor de snel groeiende landen.

"Today is an important moment," said European Commission economics chief Pierre Moscovici.

"The Commission is, in effect, acting as a finance minister for the euro area - a collective minister," he added.

In de gehele eurozone zijn er echter maar drie landen met de budgetaire kracht meer uit te geven en er reden voor hebben om dat te doen.

Duitsland, Nederland en het niet meetellende kleine Luxemburg.

Dat wil dus zeggen dat Duitsland en Nederland meer dan 0,5% en wel zo’n 1% zouden moeten bijdragen voor de andere eurolanden die door hun hoge schulden niets kunnen bijdragen om zo dat gemiddelde 0,5% te bereiken.

Het gaat er Brussel immers om langzamerhand tot een gezamenlijke structuur te komen met een eurozone Minister van Financiën (zoals de Franse president Hollande al vaak heeft voorgesteld) en een gezamenlijke eurozone begroting van inkomsten en uitgaven.

De Commissie neemt daar alvast een voorschot op.

En men wil het snel doen want nu is het goed lenen met de lage rentestand.

Wel wordt de totale staatsschuld van de eurozone dan 0,5% hoger.

Maar daar staat dan snelle groei tegenover, is de theorie.

Maar het is ook geheel tegen de Verdragen van de Europese Unie in.

Die verbieden directe steun van eurolanden onderling en van de ECB.

Daarom is het ESM in het leven geroepen.

Ik hoor de heer Rutte nog zo positief zeggen dat onze groei zo goed is en onze begroting in evenwicht.

Ik hoor ook de heer Dijsselbloem nog zeggen dat die 4,3 miljard euro die dit jaar door de groeiende economie extra binnenkomt gebruikt moet gaan worden voor de vermindering van de staatsschuld.

Ik heb ze niet horen zeggen dat Nederland, als dat plan  doorgaat van gezamenlijkheid in de eurozone met een eurozone die een fiscal union wordt met een eurozone Minister van Financiën en een gezamenlijk eurozone budget, al dat met zuinigheid en vlijt gespaarde geld wel snel weg zal zien vloeien en in de algemene europut verdwijnen.

En Duitsland zal in hun onverminderd wat er ook gebeurt streven naar Europese eenwording en bovendien de numerieke overmacht van de zwakke eurolanden geen andere keus hebben dan, na veel tegenstribbelen, accoord te gaan.

En Nederland telt niet mee.

Met de naderende Brexit zijn de machtsverhoudingen in de Europese Unie sterk verschoven.

En met Trump als pragmatisch USA president en de EU als ideologisch bolwerk is er ook daarover onzekerheid.

Dus tijd om de banden aan te halen in de eurozone voor het te laat is.

En Brussel weet dat Duitsland er alles voor over heeft om de eurozone (en de EU) bijeen te houden.

Ook al is dat tegen de Verdragen. Want die verbieden het.

Dat hebben we bij Griekenland echter al gezien.

En de eurofiele partijen hebben nog altijd de meerderheid in het Europees Parlement en in de Europese Unie landen.

Op 5 december wordt het 0,5% voorstel besproken in de Raad van Ministers van Financiën.

Ik ben benieuwd wat Minister Dijsselbloem daar zal zeggen.

Ach, misschien is het ook beter zo. De kiezer heeft het immers zo gewild.

En het zijn tenslotte alleen maar mijn overpeinzingen, die van een amateur.

Politiek en Euro

Hoe vergaat het onze vrijheden die wij na de oorlog verworven hebben. Moeten wij ons schikken naar wat Politiek Correct is volgens onze establishment media of mogen wij ons breed oriënteren op internet waar ook andere inzichten voorkomen. Natuurlijk staan er onwaarheden op internet maar is dat bij de establishment media nooit het geval? Moeten wij in staat geacht worden zelf een oordeel te vormen of moeten wij dat overlaten aan de media die nieuws vermengen met hun eigen opinie die dan ook die onze zou moeten zijn. Mogen wij onze gedachten vrijelijks uiten of liever voor ons houden. Mogen wij eigenlijk wel eigen opvattingen hebben die afwijken van de politiek correcte. 

Vanmiddag komt Wilders aan het woord in de rechtzaak over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting.

Elke aangeklaagde heeft recht op het toespreken van de rechtbank aan het einde van het proces.

De rest van het proces heeft Wilders  niet persoonlijk bijgewoond, zo denk ik, omdat  hij zal vinden dat er voor een aanklacht in een politiek proces nooit eer te behalen valt, maar nu heeft hij zoals alle aangeklaagden het recht zijn in dit geval politiek standpunt naar voren te brengen.
Want voor hem is dit een politiek proces.

Maar er is voor mij meer verontrustend.

De begrippen in de wetgeving hebben kennelijk geen vaste waarde meer, ze worden steeds verder uitgerekt.

Zoals door  in dit proces  het begrip “ras” vrijwel synoniem te laten worden aan “nationalitieit” hetgeen in de biologie een onmogelijkheid is maar in de rechtspraak volgens het OM kennelijk niet.

Het is duidelijk dat Wilders wordt vervolgd door zijn vraagstelling (want het is een vraag die hij stelde), omdat hij politicus is of misschien nog erger een belangrijk politicus.

Allereerst moet gesteld worden dat zijn vraagstelling niet geleid heeft  tot gewelddadige uitbarstingen van haat.

Het roepen van “minder minder”  in die vergadering van partijgenoten als gevolg van die vraagstelling  is niet gevolgd door daden van haat of  discriminatie tijdens die vergadering.

En er zijn ook geen uitbarstingen van haat of discriminatie tengevolge ervan buiten de vergadering gevolgd.

Wel gevolgd door de overheid gesteunde uitbarstingen van aangiften tegen Wilders.

Terroristen kunnen niet veroordeeld worden als er geen terroristische actie uit is gevolgd.

Maar anderen wellicht dus wel.

Voorts, stel dat Wilders wordt veroordeeld, voor de vraagstelling meer of minder Marokkanen, omdat hij als politicus beter op zijn woorden moet passen dan de doorsnee burger.

Want dat vindt het OM.

Dat is de reden voor de keuze om Wilders te vervolgen .

Dat houdt in dat volksvertegenwoordigers, juist omdat zij, volgens het OM door hun functie als politicus minder vrijheid van meningsuiting  genieten dan de doorsnee burger, zo dus in feite  gediscrimineerd worden en sterk beperkt in hun vrijheid van meningsuiting.

Men zou zelfs kunnen zeggen dat het hebben van een bepaalde mening voor een politicus strafbaar kan zijn zodra hij daar uiting aan geeft, hetgeen als politicus juist zijn functie  is.

Want de doorsnee burger zal niet worden vervolgd voor het hebben van zo’n mening of zo’n uitspraak in het openbaar gedaan en heeft dus een grotere vrijheid van meningsuiting.

Dat betekent dat politici, dus ook kamerleden en gemeenteraadsleden,  in de uitoefening van hun politiek functioneren sterk belemmerd worden.

Dat is in strijd met alle opvattingen over democratie.

Maar waar kan dit op uitlopen?

In de beroemde roman “1984”  van George Orwell zien we dat de burgers door de Thought Police tot in hun huiskamer toe door het bewind gevolgd kunnen worden in hun gedragingen en hun uitingen. Niets ontgaat Big Brother en elke afwijking van het geoorloofde wordt bestraft.

Alleen de proles, de onbelangrijke gewone burgers, worden in hun dagelijks leven ongemoeid gelaten, zij tellen toch niet mee, worden alleen door de media zo nodig opgezweept.

In 2016 zien we dat de burgers in openbare ruimtes en op straat  door cameras gevolgd kunnen worden en hun gedrag volgens stereotypes beoordeeld op verontrustend of niet.

In 2016 zien we dat het koopgedrag van burgers gevolgd kan worden via analyses van de debit/credit kaarten, dat via de mobiele telefoons hun bewegingen kunnen worden nagegaan en hun gesprekken gemonitord.

Ook via de GPS zijn hun bewegingen te volgen.

Wij spreken over privacy, maar dat is een begrip dat (net zoals andere) zo anders geinterpreteerd wordt dat er van de oorspronkelijke betekenis niets meer overblijft.

Dat alles wordt gedekt door de gedachte dat er van deze privé gegevens van burgers geen misbruik wordt gemaakt.

Onze grondrechten zijn immers vastgelegd in de grondwet.

Maar als deze rechten, en dat zijn ook alleen maar begrippen, onderhevig  kunnen zijn aan allerlei  door de autoriteiten veranderende betekenissen eraan gegeven, aan hun doeleinden aangepast dan is hun beschermende waarde voor de burgers verdwenen.

Kunnen wij onze meningen nog wel ongestraft uiten of moeten wij steeds erop bedacht zijn dat zij moeten stroken met de toegestane categorie.

Is er al een soort virtuele Thought  Police zoals in 1984.

Want een uitspraak in het Wilders proces is jurisprudentie, uitleg van de wet, en geldt vervolgens voor iedereen.

Zojuist lees ik dat Mw Merkel regulering van het internet wil om valse berichtgeving aan te pakken. 
Dat kan het begin van internetcensuur zijn al zal dat absoluut niet de bedoeling van Mw Merkel zijn.
Maar wellicht van anderen wel.

Maar er is meer in de wereld en de EU

Vrijwel algemeen wordt aangenomen dat het tijdperk van van austerity, zuinigheid en vlijt, voorbij is.

President Elect Trump heeft uitbreide plannen voor grootse investeringen in de Verenigde Staten waardoor meer werkgelegenheid wordt geschapen en de economie een flinke  impuls krijgt.

De zuidelijke eurolanden verzetten zich steeds heftiger tegen de beperkingen hen opgelegd door de Verdragen en eisen meer ruimte voor investeringen.

De Commissie negeert dezelfde Verdragen door een soort Ministerie van Financiën te willen spelen en zo de fiscale politiek van de eurolanden  te bepalen wat investeringen betreft (als beginnetje).

Maar niemand lijkt zich te interesseren voor de nieuwe “begintoestand” die door de politiek  van de Centrale Banken van geldbijdrukken en rentebeinvloeding is ontstaan.

Zo lijkt het goed te gaan met de eurozone economie.

Maar men vergeet dat zonder de blijvende steun van de ECB, het bijdrukken van 80 miljard euro per maand (nu al veel meer dan duizend miljard  euro), dat “goed gaan” niet mogelijk  zou zijn.

Die steun zal ook niet snel voorbij zijn want de eurozone kan niet meer zonder.

Een nieuw begin, meer geld vrijmaken om te investeren en zo, net zoals Trump wil, de economie een impuls geven, eist geld en waar is dat?

Juist zeker niet in de landen die die impuls nodig zouden hebben maar  wel in de eurolanden waar zo’n impuls niet nodig is.

Ik ben van mening dat de politiek van de ECB (en ook die van de BOJ)  de schulden zo hoog heeft doen oplopen dat er geen investeringsruimte  meer is.

De wisselkoers van de euro is ten opzichte van de dollar, de financiële rekenlat, enorm gedaald.

Dat wil zeggen dat importen in dollars veel duurder zijn geworden en de eurolanden zijn importeurs van grondstoffen in dollars geprijsd, zodat de prijzen in de eurolanden zullen stijgen en de inflatie dus toenemen en dat de concurrentie op de exportmarkten verbetert.

Maar in de eurozone tussen de landen onderling verandert dat niets, integendeel, de sterke eurolanden kunnen de hogere importprijzen wel verdragen maar de arme eurolanden niet, tenzij daar de lonen zouden meestijgen met de prijzen.

Maar dat valt te vergeten.

De sterke exportlanden profiteren door hun aanbod extra door die zwakke euro maar de zwakke landen veel minder.

Daardoor blijft het nodig dat de ECB blijft steunen.

De waarde van het euro Gross Domestic Product 2015, 11539.37 € , in dollars bij de wisselkoers euro dollar 2014, 2015,2016. Men ziet de enorme waardedaling

Neem dan de rente.

Als de dollar sterk blijft en Trump zet zijn investeringsprogramma door dan gaat de USA staatsschuld stijgen en gaat ook de rente in dollars stijgen en worden dollars dus  uit het buitenland terug naar de USA getrokken waar de hogere rente lokt.

Een renteverhoging door de FED in december zou dat nog versterken.

Combineer een hogere rente op dollar met de negatieve rente op de euro.

Dat betekent een hogere rente op eurozone obligatieleningen in dollars, dus hogere rente op de euro schuldenlast  en moeilijker euroleningen onder te brengen.

Dat geldt zowel voor staatsleningen als de andere.

De ECB zal dan moeten blijven  doorgaan met het opkoopprogramma voor euro obligaties om de rente ervan laag houden en de rentelast voor de eurolanden houdbaar.

De geldvoorraad in euros zal dus verder blijven stijgen en de wisselkoers van de euro omlaag brengen.

Voor de rekenmodellen geen probleem, maar voor de koopkracht van de eurolanden wel.
Want de prijsstijgingen compenseren door loonsverhogingen doet de concurrentiepositie weer verslechteren.
En voor de zwakke eurolanden komt dat extra hard aan.
En, wat ze ook beweren, de centrale banken willen voor hun land de beste positie en daar werken ze met hun monetaire onderlinge concurrentie naar toe.

En, doorgaan met wat al jaren lang geen resultaat oplevert, zet geen zoden aan de dijk.

Maar dit zijn slechts amateursgedachten.

De USA en de EU

Is Politiek Correct Wet

Ik had over arbeid en kapitaal willen denken, maar zoals zo vaak komt er weer van alles tussen dat mijn aandacht vraagt.

Moet je Wilders geweldig vinden of het met zijn politieke visie eens zijn om een mening te  hebben over de achtergronden van  dit Wilders Proces?

Natuurlijk niet.

Is het Wilders proces een politiek proces. Een Politiek Correct proces.

Stel dat iemand anders in de zaal of op het podium bij die PVV bijeenkomst geroepen had “meer of minder Marokkanen” en er was “minder, minder”  geroepen.

Zou er dan een proces geweest zijn?

Zou er zelfs aandacht aan zijn geschonken in de pers. Er wordt zoveel geroepen.

Maar Wilders was het die de vraag stelde en Wilders is een belangrijk policitus.

En een politicus die een afwijkende visie heeft van die van de establishment politici.

En omdat het de politicus Wilders was, die deze vraag stelde,  kwam er dit proces.

Dus hoe dan ook een politiek proces.

Want in plaats van te zeggen dat een politicus meer in het politieke debat mag zeggen dan een ander, wordt er nu gezegd dat hij juist omdat  hij een belangrijk politicus is groter verantwoordelijkheid heeft en daarom vervolgd moet worden en dus minder mag zeggen (sorry voor de zinspeling) .

Dus vervolging omdat hij een belangrijk politicus is, dus een politiek proces.

Waar gaat het proces nu over?

Wat is discriminatie en wat is ras als je als OM minimaal twee dagen nodig hebt om naar de opvatting van dat OM zonder enige redelijke twijfel aan te tonen dat de uitspraak “minder Marokkanen” discriminatie is en dat Marokkanen een ras zijn.

Een duidelijker voorbeeld van dagen durende mislukte poging tot  definiëring valt nauwelijks in te denken.

Dan rest de vraag of zo’n definiëring, want die is nodig om tot een veroordeling te komen, ook een objectivering is, dwz voor  alle uitspraken van “minder  ‘mensen’” geldt.

Want vele mensengroepen  behoren niet tot één ras of meerdere rassen, dat geldt voor Nederlanders en ook voor Marokkanen.  

De vergrotende trap “minder” is altijd een keuze en elke keuze is een discriminatie tussen een aantal mogelijkheden wat inhoudt in dat het een te verkiezen valt boven het ander, hetgeen dan altijd als onredelijk  gevoeld kan worden.

En natuurlijk kan er geen objectivering zijn want het gaat hier om een gevoel, een gevoel van gediscrimineerd te worden en zo’n gevoel is altijd subjectief.

Men zou zich dus moeten invoelen in de gevoelens van diegenen die zich gediscrimineerd en beledigd voelen.

En het zou ook kunnen dat zulke gevoelens gebruikt zouden kunnen worden om verhaal te halen.

Maar rechtspraak gaat niet over het invoelen van gevoelens maar over objectieve feiten die al dan niet strafbaar zijn volgens onze wetgeving.

Niet over het hebben van meningen of gevoelens. Ook niet over de meningen en gevoelens van rechters.

Dat wat Wilders gezegd heeft strijdig is met het vigerende gevoel van politieke correctheid is een andere kwestie.

Of strijdig is met de vigerende normen en waarden.

Of gewoon een misselijke uitspraak.

Maar moet dat strafbaar zijn of moet het maatschappelijk met argumenten bestreden worden.

Dat is eigenlijk de kern van de zaak, althans naar mijn amateuristische mening.

Maar de wereld staat toch  op zijn kop want wat, althans volgens de establishment media, welhaast ondenkbaar was, is toch gebeurd Trump is de nieuwe president van de Verenigde Staten en niet de bij de media en polls favourite Hillary Clinton.

En Obama is op afscheidstournee door Europa.

Oorspronkelijk was deze tournee natuurlijk bedoeld om tevens de regeringsoverdracht van Obama aan Hillary Clinton in te luiden.

Maar de verkiezingsuitslag in de USA is anders uitgevallen en Trump, die een behoorlijk andere visie op de wereld heeft dan Obama is de president elect.

Dat dat in Europa even grote verrassing en ontzetting ontketende (lees de Duitse kranten, die de mening hadden doen postvatten dat Trump geen schijn van kans had tegen Clinton bijvoorbeeld) als  in de USA komt ongetwijfeld omdat de establishment media in beide gevallen de Clinton kandidatuur ondersteunden en daarbij zichzelf, gezien de uitslag, behoorlijk belachelijk hebben gemaakt.

Zij hebben daarmee aangetoond dat zij geen objectieve vergaarders en verspreiders van feiten zijn maar of gehoorzame volgelingen van de elite of, wat nog erger is, de idee hebben dat zij zelf tot die elite behoren, of, en dat is het ergste, totaal onbekwaam zijn.

Dat zij in feite propagandisten in plaats van nieuwsverspreiders  zijn.

Dat geldt niet alleen voor de meeste media in de USA maar evenzeer in de Europese Unie.

Wat tevens is aangetoond is dat deze houding zelfvernietigend is omdat mede daardoor steeds groter massa’s lezers hun nieuws op het internet zoeken.

Natuurlijk is het daarbij mogelijk, net zoals bij de oude media,  dat men die bronnen leest en zoekt die men wil horen en niet zoekt wat men zou moeten  weten.

Maar juist door de diversiteit van meningen en nieuws op het internet is men beter in staat uit de verschillende standpunten een eigen mening  te vormen. 

Wat niet mogelijk is als men trouw op een enkele krant is geabonneerd en de tv en radio zenders volgt.

Het internet geeft alle standpunten weer.

Maar dat er nu verwarring heerst over de plannen van Trump is helder.

Kelly sprak in Marrakech over de USA en het klimaat.

Hij had het steeds over het Amerikaanse volk en de wens daarvan het klimaataccoord van Parijs te handhaven.

Hij kon moeilijk anders want het standpunt van Trump over het Parijse accoord is alom bekend.

Nu is het echter merkwaardig dat in het onderzoek van de Verenigde Naties  naar de prioriteiten van de wereldbevolking de klimaatverandering vrijwel overal  als laagste geklasseerd stond en ook in de ontwikkelde landen zeer laag stond.

Dus hoe Kelly’s woorden op waarde te schatten.

Wat ik hoogst merkwaardig vind is dat Mw Merkel nu door Obama wordt gezien als de  reddende engel van de Europese Unie voor het liberaal democratische gedachtengoed.

Moet ik dat uitleggen in de zin dat de andere Europese Unielanden die visie niet zouden steunen.

Mw Merkel feliciteerde Trump trouwens op een wel heel merkwaardige wijze. 

Ze verbond er een hele lijst eisen aan  die juist de visie van het onttroonde democratische bewind vormden.

Wat bewoog Mw Merkel dat te doen.

Het zal toch duidelijk zijn dat de USA zich niet door de EU zal laten voorschrijven welke politiek te volgen.

Temeer daar het eerder aannemelijk is dat de Europese Unie zich steeds geconformeerd heeft aan de politieke lijnen van de Verenigde Staten.

Nu moet daarbij in aanmerking worden genomen dat de Europese Unie zelf zich in een staat van ontreddering bevindt.

De houding tegenover Turkije waar Mw Merkel zich aan gebonden heeft, de houding tegenover Rusland, die met name in delen van Duitsland afwijkt van de sanctiebereidheid die Mw Merkel ten toon spreidt, het illegale migranten probleem dat als een gevaarlijk bubbel doorwoekert  in Griekenland en Italië en niet op hulpgezindheid van de EU landen behoeft te rekenen die alle, Duitsland inbegrepen, de illegale migranten buiten de grenzen wil houden.

De conflictsituatie in de eurozone waar de Commissie (en denk erom Dijsselbloem en consorten hebben in feite niets te vertellen over de eurozone, maar de Commissie onder leiding van Juncker wel) door negeren van verdragen probeert de 3% verbodsgrens te passeren om investeringen (en waarin) te promoten.

Maar juist de landen voor wie dat nuttig zou zijn hebben al veel te hoge schulden om daar nog een meer dan drie procent begrotingstekort tegen aan te gooien.

Bovendien stelt  de Commissie zich zo ten onrechte op als een verkapt Ministerie van Financiën want dit is in het verdrag aan de lidstaten toegewezen.

Tot hun spijt heeft de Commissie geen enkele zeggenschap over de Duitse begroting zolang  die voldoet aan de verdragen.

Noch over de Nederlandse.

Want dat zijn twee landen die door bezuinigingen en hervormingen en economische potentie positieve uitzonderingen vormen in de eurozone.

Wel is de Commissie het instituut dat erop moet toezien dat de verdragen en het S&G Pact worden uitgevoerd, (en dat hebben zij dus vijftien jaar lang nagelaten) en hebben niet de bevoegdheid het onderuit te halen.

Schaeuble, de Duitse Minister van Financiën,  heeft daar al herhaalde keren op gewezen.

Maar Obama heeft juist gepleit voor  meer fiscale stimulering, oftewel meer schuld maken.

Tegen de EU verdragen in.

De EU heeft zich altijd gepresenteerd als voortrekkersland van de klimaat maatregelen.

Maar juist Duitsland worstelt ermee want de energieprijzen lopen uit de hand en de CO2 uitstoot neemt niet af en er zijn tegenstellingen tussen de ministeries van economie en milieu.

Want nu gaat men beseffen wat de Parijse accoorden betekenen voor de economie in echte geldelijke termen.

En dat geldt in feite voor de gehele EU.

Want men heeft echt geld en virtueel geld.

Als men praat over de subsidies aan fossiele brandstoffen heeft men het grotendeels over in hun ogen te lage belastingheffing erop, virtuele besparingen, geld dat niet geïnd wordt en dus niet bestaat.

Als men het heeft over geld dat verdiend wordt omdat er minder schade aan het milieu wordt toegebracht praat men over virtueel geld.

Maar dat kan niet als loon uitgekeerd worden want het is virtueel totdat die belasting echt wordt geheven en die besparingen niet geld zijn dat niet zou moeten worden uitgegeven maar geld dat binnenkomt.

Want virtueel geld is niet bestaand geld.

Maar in Marrakech gaat het om geld dat betaald zal moeten worden (en dus eerst verdiend) om die doelstellingen te bereiken en te financieren.  Echt geld.

En dan komt de concurrentie positie in gevaar.

Want in de wereld economie gaat het om concurrentie, lage  kosten, lage prijzen.

En wat Trump wil is productie terughalen naar de USA.

Dat is alleen mogelijk door kostenverlaging.

Trump denkt in kosten en baten.

Trump  gaat 3 miljoen criminele migranten of migranten met een crlmineel verleden uitzetten.

Obama heeft er al 2,5 miljoen uitgezet. Dus niet veel verschil. En de muur tussen de USA en Mexico is al onder Obama een eind op streek gekomen.

Over de “dreamers” zegt hij dat ze “terrific” zijn, geweldig dus. Daar moet hij over nadenken. Maar de USA kan niet zonder.

Trump zegt over de NATO dat ieder land zijn eigen deel moet betalen. Dat is tot nu toe nooit gebeurd en de USA hebben het merendeel moeten betalen. Daar wil Trump een einde aan maken en anders moet de EU het maar zelf weten.

Idealist is hij niet. En we gaan een nieuwe tijd tegemoet.

En in plaats van door theoretische academici gaat de USA geregeerd worden door pragmatisch zakelijk beleid.

Hoe dat afloopt weet niemand.

Maar men weet dat met geen enkele regering.

Meestal weet de regering het zelf evenmin, om op die toon van amateuristisch denken te eindigen.

Het is een bijeengeraapt stel zaken, maar dat is tekenend voor de EU.

Between the devil and the deep blue sea

Het rommelt nog steeds in de politieke wereld.

Dat is een understatement.

In de Verenigde Staten gaan de demonstraties tegen Trump nog steeds door.

Het wordt mij steeds duidelijker dat dat is omdat de democratische partij in de USA niet alleen een politieke partij is maar ook een moreel gelijk vertegenwoordigt.

Met de keus van Trump is zo niet alleen een politieke nederlaag geleden maar is ook een inbreuk gepleegd op dat morele gelijk dat de democraten menen te vertegenwoordigen. 

Het geloof dat de democraten uitstraalden werd door de verkiezingen doorbroken.

Het geloof waarvan de geboden geënt waren in het “politiek correcte”,  de tolerantie grens van de democraten.

Met andere woorden wat zij allen,  ook niet democraten,  oplegden.

Denk erom, het gaat mij niet om het gelijk of ongelijk van dat geloof maar over het afdwingen ervan voor iedereen, democraat of niet.

Het was voor mij duidelijk te horen in wat Obama over Trump zei. 

Trump zou niet ideologisch maar pragmatisch regeren.

Dat was al meteen zonneklaar in zijn uitspraken over de klimaat problematiek hoewel er tijdens de verkiezingscampagne het klimaat buiten de discussies bleef.

Trump wil de klimaat voornemens  in Parijs overeengekomen en die men nu nu in Marrakesh nader probeert te  concretiseren, althans dat is het voornemen, terugdraaien.

Trump heeft al vele malen laten merken dat hij de klimaatverandering niet als iets serieus beschouwt en dat hij, wat de USA betreft,  de Parijse overeenkomst zou opzeggen als hij aan de macht kwam.

Daar kan ook ieder zijn eigen visie op hebben.

Maar zijn pragmatische argument ertegen is dat China er in een gunstiger economische positie door komt dan de USA.

Met Trump komt de zakelijkheid als belangrijkst element de politiek binnen.

Trump bekijkt de wereld vanuit een standpunt van pragmatiek, niet van dogmatiek.

Trump bekijkt de wereld vanuit het perspectief van de handel en industrie en de belangen van de USA.

Hij bekijkt ook de klimaat aanpak vanuit die optiek.

Er is in de middenstaten van de USA al een enorme armoede en werkloosheid ontstaan door het verdwijnen van de industriële productie naar lage lonen landen door de globalisering.

De globalisering heeft twee kanten.

Aan de ene  leidt hij tot het scheppen van (slecht betaalde) productie werkgelegenheid in laten we zeggen economisch onontwikkelde gebieden die daardoor de kans hebben zich verder te ontwikkelen.

Aan de andere kant leidde hij tot het verdwijnen van soortgelijke maar veel beter betaalde banen in de ontwikkelde  landen.

Dan praat ik nog niet over de vorming van multinationals die hun productie overbrengen naar de lage lonen landen en daardoor bij verkoop ervan op het prijsniveau in ontwikkelde landen grote marges konden bereiken en zo kleine bedrijven in de ontwikkelde landen weg konden concurreren.

Maar er kwam geen ander werk in de plaats van, laat ik zeggen, laagwaardig maar goed betaald productiewerk zoals oorspronkelijk wel werd gedacht.

De grote omvang die productie had in het nationaal inkomen werd vervangen door de sterke groei van de service sector, dienstverlening in plaats van productie.

Maar die vond plaats in andere delen van de USA en voor andere werknemers kwalificaties.

Terwijl de kuststaten bloeiden door hun ligging bloedden de productie staten in het midden.

Maar, ik houd dat vol, door die 30/30/30 verhouding bracht dat geen verandering in de politiek.

Trump ziet in het streven van de laatste tijd om het gebruik van met name kolen uit te bannen en te vervangen door alternatieve energiebronnen een groot gevaar voor de werkgelegenheid in de mijnbouw in de USA die toch al onder grote druk staat.

Die vindt plaats ook in de staten die al te lijden hebben gehad onder de productie verplaatsingen.

Trump wil juist productie terugbrengen naar de USA, niet verder afbreken.

Ik heb in vroegere blogs al geschreven dat in de nabije toekomst de energiekosten belangrijker kunnen worden dan de personeelskosten.

In feite is dat in sommige gevallen al zo.

Dat houdt in dat in de concurrentiepositie van landen die energiekosten het verschil kunnen maken tussen groei en krimp.

Het is niet voor niets dat in Duitsland de energieverslindende bedrijven vrijstelling hebben verkregen van de Duitse energie belasting om hun internationale concurrentiepositie niet in gevaar te brengen.

De burgers moeten ook voor die bedrijven de toeslag opbrengen, de EEG Umlage in 2017   wordt naar alle waarschijnlijkheid verhoogd van 6,3 naar 7,1 eurocent per kilowattuur voor de particuliere gebruiker.

Voor Trump zullen, als hij inderdaad productie naar de USA wil terughalen,  die energiekosten van groot belang zijn.

En gezien de toenemende robotisering in de productie en service sectoren met daardoor eveneens toenemend energiegebruik zullen die kosten steeds belangrijker worden en een steeds groter deel van de productiekosten gaan vormen.

Dat brengt nog een mondiaal probleem naar voren.

We zien al bij banken en verzekeringsbedrijven waar steeds meer taken geautomatiseerd gaan worden dat de werkgelegenheid daar onrustbarend snel terugloopt.

Ook daar nemen robots, want ook computers zijn robots, de te programmeren taken over van de mens.

Natuurlijk brengt dat werkgelegenheid mee maar veel geringer in aantal en veel hoger in kwalificaties.

De werkende mens ontvangt salaris en betaalt belasting. Maar what about the robot die zijn werk overneemt.

De besparing en dus lagere kosten en hogere opbrengst gaan niet naar de factor arbeid maar naar de factor kapitaal.

Ik heb daar al eens eerder een blog aan gewijd en zal dat opnieuw doen.

Maar natuurlijk door de bril van een amateur.

Trump President van de Verenigde Staten 

en 

Juncker President van de Europese Commissie.

Na mijn vorige  overdenkingen vol cijfermateriaal over de economie en financiën van de eurolanden en de bevolkingen ervan dit keer geen overpeinzingen daarover maar eigenlijk over de gehele westerse wereld. 

De westerse wereld is upset.

Trump, de anti politieke kandidaat heeft gewonnen en de toch door de grote meerderheid verwachte winst van Hillary Clinton is  uitgebleven.

Trump President Elect  van de Verenigde Staten.

Het is begrijpelijk dat het verlies van Clinton bij de democraten als een bom is ingeslagen, net zo als bij de republikeinen al veel eerder de keuze van Trump als Republikeinse  presidentskandidaat dat deed.

Trump die ondanks alle tegenwerking van de gevestigde republikeinse orde door het republikeinse deel van de bevolking  verkozen werd en alle establishment republikeinse kandidaten achter zich liet.

Deze verkiezingen waren misschien zelfs niet op de eerste plaats een keuze tussen twee politieke stromingen  maar een verwerpen van de hegemonie van een klein deel van de bevolking, de establishment, de elite die via de steun van de media alle macht in handen van die geselecteerde groep hield.

Een groep die tolerantie alleen intern zag maar naar buiten via een “politiek correct” doctrine juist geen tolerantie toestond. Gedachtegangen die de establishment  als bedreigend vond voor hun visie werden als moreel verwerpelijk afgedaan en konden zelfs tot een uitsluiting voeren.

Zo zou ik de demonstraties tegen de uitslag, die niet altijd vreedzaam zijn, kunnen uitleggen als een gevolg van een teleurstelling dat hun politieke partij niet heeft gewonnen maar lijkt er ook een ondergevoel bij te bestaan dat er iets “politically incorrect” heeft plaatsgevonden, dat de rechten van de establishment zijn geschonden. Dat het niet behoorde  zo te zijn, ondanks die uitslag. Dat het gezien werd als een soort ketterij tegen het democraten geloof dat het enige juiste is.

Deze verkiezingen waren natuurlijk geen precedent. Want niet alleen de Verenigde Staten maar de meeste westers georiënteerde landen worden geregeerd door vertegenwoordigers van slechts een deel van de bevolking (bijvoorbeeld de 33/33/33 verdeling die ik in een vorig blog noemde) gesteund door wat men de mainstream media pleegt te noemen maar waar de naam  establishment media beter bij zou passen.  

Want in deze tijd is het minder en minder de mainstream.

Natuurlijk was de Brexit een voorloper van de ommezwaai in de mening van de totale bevolking.

Ook daar waren de polls ervan overtuigd dat de Remainders zouden winnen. Ook daar bleek dat een vergissing.

Ook daar zien we nu dat de verliezers dat niet kunnen accepteren. Hun visie is de juiste, de Leave stemmers waren slecht voorbereid of hadden er geen verstand van en waren voorgelogen.

Democratie schijnt soms alleen te zijn wat de democraten er van vinden. Meer geloof dan politiek.

Ook onze eigen referendum over het associatieverdrag met de Oekraine is een voorbeeld van de “changing majority” die hoe langer en langer niet meer de zwijgende  is. Ook daar zien we dat de establishment  zich daar eigenlijk niet bij wil neerleggen maar de mening van het volk zo probeert uit te leggen dat het neen een ja wordt. Tot zich in alle bochten wringen toe.

In de eurozone zien we een groeiend verzet tegen de doctrines van de euro waar de praktijk heeft aangetoond dat de oorspronkelijke visie misschien idealistisch gezien voortreffelijk was maar in de werkelijke wereld onuitvoerbaar.

Toch wordt daar ook door de EU establishment de onmogelijkheid ervan (nu door welhaast  iedere expert erkend) genegeerd en leidt dat tot een steeds openlijker verzet en eisen van openbreken van de afspraken door lidstaten, terwijl andere er juist rechtlijnig aan willen vasthouden.

Ook binnen de EU lidstaten en de EU zelf speelt de opkomst van de macht voor het volk en niet van de elite.

Zie naar de presidentsverkiezingen in Oostenrijk, de verkiezingen in Polen en  Spanje, de prognoses voor het komende referendum in Italië, de EU en euro kritische partijen in Frankrijk, Nederland, Italië en zelfs opkomend in Duitsland.

De houding van de oostelijke EU lidstaten die macht terug willen eisen tegenover  de dominantie van het Brusselse technocratische ambtenaren apparaat.

Het tijdperk van zich willoos schikken naar de Brusselse oukases is voorbij.

Juncker, de President van de Europese Commissie, heeft niet bijster vriendelijk gereageerd op de verkiezing van Trump.  Volgens hem  brengt die het risico van verstoren van internationale relaties in grondvesten en structuur. Ook dat Trump niets van de EU weet en dat wij de president elect zullen moeten leren wat Europa is en hoe het werkt en dat Amerikanen gewoonlijk geen belangstelling voor Europa hebben.

Daarvoor had Juncker al twijfel geuit over Trumps inzichten over globale handel, klimaat politiek en de westerse veiligheid.

Naar mijn zeer bescheiden mening wel de allerbeste wijze om een relatie op te bouwen met de nieuwe President  van een wel heel belangrijke bondgenoot.

Gelukkig was de officiële reactie van  President Tusk van de Raad van Regeringsleiders (toch ook samen met Juncker) op een andere toon. Hij bood hun gelukwensen aan en wees op de gezamenlijke waarden van vrijheid, mensenrechten, democratie en geloof in de markt economie. Samenwerking  meer dan ooit belangrijk om de problemen (zoals Isis) aan te pakken, enzovoort.

De EU wil een eigen leger.

Waarom?

In 1948 toen het Sovjet Russische gevaar de westelijke wereld bedreigde werd de NATO, North Atlantic Treaty Organisation, opgericht als een schild tegen dat in die tijd zeer reële gevaar.

De Navo bestaat dus  al sinds 1948 en elke aanval op een lid wordt beschouwd als een aanval op de gehele Navo.

De Navo is dus een verdedigings alliantie en leger dat de militaire verdediging van Amerika en Europa garandeert en waarvan alle legers van de NATO lidstaten deel uitmaken.

Nadat de Sovjet Unie uiteen viel en dus de primaire bestaansreden van de NATO wegviel bleef de NATO desondanks  bestaan en voor andere taken gebruikt. De Balkan bijvoorbeeld.

Maar de zware dreiging was weggevallen en daarmee ook de druk om de nationale legers volgens NAVO normen in stand te houden.

En er werd driftig bezuinigd op de Europese nationale legers die deel uitmaakten van de NATO strijdmacht.

Er is daarom al jarenlang Amerikaanse kritiek op de Europese NATO leden omdat zij niet de overeengekomen 2% van hun budget besteden aan de in stand houding van hun legers.

Nederland bijvoorbeeld besteedt er maar 1% aan.

De USA moesten zo het leeuwendeel betalen voor de garantie op steun aan de Europese leden.

Dat zorgt nu al jaren voor irritatie bij de USA die al jaren lang de Europese leden op hun plichten wijst en nu ook weer bijvoorbeeld bij de EU oostgrenzen hun strijdmacht stationeren.

Bescherming van de oostelijke EU lidstaten waarvoor de NATO bestaat.

Trump heeft dus geëist dat ook de Europese NATO leden hun verplichtingen nakomen. Misschien zo scherp dat als ze dat niet willen ze het zelf maar moeten opknappen zonder de USA.

De Europese Unie wil nu een eigen leger opbouwen.

Naast de beschermende paraplu van en het Opperbevel van de NATO dus een eigen Europese Unie Opperbevel.

Maar over dezelfde legers!

Beide dus voor de verdediging van de EU landen en vredestaken.

Maar de Europese Unie wil een echte staat zijn en dus een eigen leger hebben.

Weer een stapje naar de Federale Unie via de achterdeur.

Maar wat te doen met de eis van Trump dat de NATO landen inderdaad twee procent van het GDP aan defensie besteden en zo ook hun gerechte deel aan de kosten bijdragen.

En hoe verhouden zich dan de opperbevelstructuren van zowel NATO als EU met in feite hetzelfde leger met soms de  USA army er bij en soms zonder.

Wat moet Trump daar van denken?

Maar zoals altijd en immer zijn dit mijn persoonlijke soms verraste en ook bezorgde en misschien onjuiste overpeinzingen bij wat er zoal in de media (niet alleen de establishment) verteld en gedacht wordt.

Want, zoals ik steeds volhoud, de Europese Economische Gemeenschap zonder de nu eraan gekoppelde technocratisch politieke tak, bracht welvaart, welzijn en daardoor politieke rust in Europa.

Want een welvarende bevolking in een welvarend land is een tevreden bevolking en wil alleen maar vrede. Ook al zijn ze niet allemaal even rijk.

Maar meng er de politiek in en zie wat er gebeurt.

De Eurozone Blues

You load sixteen tons and what do you get, another day older and deeper in debt.

In mijn vorige blog heb ik een overzicht gegeven van de financiële toestand van de eurolanden zoals ik die zag.

Dit blog gaat over de bevolking, de mensen. Maar eerst toch nog wat over de verbanden tussen staat en volk.

Het Nederlandse Nibud heeft uitstekend advies gegeven aan de Nederlanders.

Spaar per maand 10% van het inkomen om financiële tegenvallers te kunnen opvangen, maak een budget van inkomsten en uitgaven om dat kloppend te maken.

Een andere zaak is of dat voor al die huishoudens mogelijk is en dat valt gezien de hierachter volgende grafiek te betwijfelen.

Dat is nu juist precies wat de eurolanden niet hebben gedaan.

Geen 10%, neen, geen enkel procent van het inkomen (het Bruto Binnenlands Product) sparen.

Elk jaar een budget maken waarin de toekomstige geschatte groei verwerkt is en een begrotingstekort voorkomt in plaats van een overschot (=sparen).

Vaak wordt de groei te hoog  ingeschat en het begrotingstekort dus te klein.

Zo wordt dus vrijwel constant de nationale schuld vergroot. Elk jaar meer schuld.

Bij een huishouden, zoals het Nibus aangeeft, zou zoiets rampzalig zijn.

Ook voor een onderneming leidt een dergelijke politiek tot een faillissement.

Hoe is het dan mogelijk dat de eurolanden dat al vijftien jaar vol kunnen houden.

Op de eerste plaats zouden ook de eurolanden dat niet hebben kunnen volhouden zonder de steun van de Europese Centrale Bank die door lage en negatieve rentepolitiek en geld bijdrukken het de eurolanden mogelijk maakt zodanig grote schulden op te bouwen zonder onder de rentelast te bezwijken.

Op de tweede plaats kan een staat, in tegenstelling tot een huishouden en een onderneming, zijn inkomen vergroten door belasting verhoging en andere heffingen die in de staatskas vloeien en zo het tekort verminderen.

Want het inkomen van de staat bestaat voor het allergrootste deel uit die belastingen en heffingen door bevolking en bedrijven op te brengen.

Het zal duidelijk zijn dat deze verhogingen dan wel het inkomen van de staat vergroten maar daardoor tevens de winstgevendheid van ondernemingen en de koopkracht van de bevolking verminderen.

De staat kan zo tijdelijk tekorten compenseren maar loopt dan wel tegen de muur op doordat de ondernemingen en bevolking minder kunnen investeren en besteden en dat daardoor de belasting- en heffingenopbrengst vermindert en de staatsinkomsten dus weer dalen en wederom een belasting- en heffingen verhoging moet volgen.

Dat leidt dus tot een uitholling van de welvaart en het welzijn van de bevolking en een insolvabiliteit van de staat die niet meer aan zijn verplichtingen kan voldoen.

Natuurlijk is het wel zo dat bij staten die geen overgrote schulden door overdadige begrotingstekorten hebben opgelopen er minder lastenverzwaringen voor de bevolking en ondernemingen zijn geweest en dat die staten beschikken over meer fondsen voor de in stand houding van het sociale stelsel en dus meer voor de bevolking kunnen doen.

Het probleem in een notendop is dus dat de eurolanden structureel meer uitgeven dan er aan inkomsten binnenkomt en dat daardoor de bevolking verarmt, een proces dat door de cyclus belastingverhoging daardoor koopkrachtverlies daardoor lagere staatsinkomsten en dus hogere belastingen zichzelf versterkt tot de wal het schip keert.

Maar dat verdoezeld wordt door de schulden steeds verder te laten oplopen. Schuldgefinancierde schijn welvaart.

Zo zijn staat en bevolking aan elkaar overgeleverd.

Naar mijn mening zou die wal en dat schip al lang zijn gebeurd, ware het niet dat de Europese Centrale Bank door het scheppen van 80 miljard euro per maand en de uiterst lage rentepolitiek de overgrote schulden nog “sustainable”, (duurzaam of dragelijk) maakt maar dat dat op de duur tot een grote waardevermindering van de euro kan leiden. Zie nu al de daling van de wisselkoers ten opzichte van de dollar als referentiemunt.

En het zou ook gebeurd zijn met Griekenland en later Portugal en wellicht Ierland als het verdrag van Lissabon was toegepast en geen hulp door de Eurozone en het ESM was geboden. Een hulp waarvan men zou kunnen zeggen dat hij erger was dan de kwaal, want wellicht was het beter geweest uit de euro te stappen en met eigen munt te devalueren en zo de nering naar de tering te kunnen stellen en een gezonde economie op lager peil op te bouwen.

Want nu hobbelen ze van bijna failliet naar volgende bijna failliet.

In het vorige blog was al te zien dat in feite de eurozone (en de EU) een allegaartje is van economisch (en cultureel) totaal van elkaar verschillende landen.

Landen die zo sterk van elkaar verschillen dat een eenvormige en eenzijdige aanpak, zoals door de gezamenlijke munt geëist, een onmogelijke opgave is.

In de hierna volgende grafiek zie ik dat ook voor de bevolkingen er zulke enorme verschillen bestaan in levensomstandigheden dat ook daar een uniforme aanpak uitgesloten is.

En dan gaat het alleen maar over de inkomsten en sociale omstandigheden.

De landen zijn vermeld in volgorde van financiële belangrijkheid voor de eurozone.

Kolom 1 vermeldt het bbp, nationale inkomen (in dollars) , per persoon. Rood gekleurd betekent beneden het eurozone gemiddelde. Dat betekent dus dat per persoon gemeten Spanje en Italië beneden dat gemiddelde zitten.

In elf van de negentien eurolanden is dat lager dan het eurozone gemiddelde.

Kolom 2 geeft het mediaan inkomen per persoon per jaar aan. Mediaan wil zeggen dat er evenveel mensen meer verdienen dan dat bedrag als minder. Dus 50% van de Duitsers verdient meer dan 40942 dollar per jaar en 50% verdient minder dan dat bedrag.

In twaalf van de negentien bevolkingen van de eurozone is de mediaan lager dan het eurozone gemiddelde.

Kolom 3 geeft dat mediaan inkomen per jaar aan per huishouden en in dit geval in euros.  Dus 50% van de Duitse huishoudens heeft meer dan 20668 euros uit te geven en 50% heeft minder dan dat bedrag uit te geven. Minder dan 10000 euros per jaar is rood gekleurd. Dat geldt voor elf van de negentien.

Kolom 4 geeft het totaal percentage  werklozen aan. In feite is dat het aantal dat ingeschreven is als werkzoekende. Mensen die dus geen werk hebben maar niet ingeschreven staan tellen niet mee. Rood gekleurd bij hoger dan het eurozone gemiddelde.

Dat geldt voor negen van de negentien landen.

Kolom 5 geeft het percentage jeugdige werklozen aan. Ook hier weer rood gekleurd indien boven het eurozone gemiddelde.

Acht van de negentien eurolanden kampen met een grotere jeugdwerkeloosheid dan het gemiddelde voor de zone.

In sommige landen is er sprake van een verloren generatie.

Kolom 6 geeft het percentage mensen aan dat risico loopt op armoede of sociale uitsluiting. Dat is dus groep die nog niet in armoede vervallen is maar geen verdere vermindering van inkomen kunnen velen. Ook hier rood bij hoger dan eurozone gemiddelde. Hier negen van de negentien landen.

Kolom 7 geeft een koopkracht index aan. Het geeft aan hoeveel een bepaald pakket aankopen kost bij het gemiddelde loon van dat land vergeleken met, sorry, New York. Dus zowel prijspeil als gemiddeld inkomen wordt in aanmerking genomen. Het zegt dus niets over rijk of arm.

Kolom 8 geeft het minimum loon in euro aan per euroland. Er is een aantal eurolanden dat geen minimum loon kent. Er zijn enorme verschillen tussen de diverse eurolanden in hoogte van dat minimum inkomen.

Kolom 9 geeft aan het percentage inwoners van dat land voor de gehele Europese Unie.

Dus Malta maakt 0,08% uit van de gehele EU bevolking.

Een snelle blik op de rode velden geeft aan hoe de bevolking van een land er voor staat in de eurozone en van welk belang dat is voor de gehele unie. Ieder kan zijn eigen conclusies trekken.

Het lijkt mij dat de grove verdeling die ik voor mezelf maak van 33% voor dat land welvarend , 33% voldoende en 33% zorgelijk wel redelijk zou lijken.

Maar wat de politiek het opkomend populisme noemt kan ook wijzen op een verschuiving  in die percentages.

Inderdaad  wordt kapitaal bevorderd door de monetaire politiek die aandelenbeurzen doet stijgen waarbij de lonen niet meestijgen en geld sparen niets meer opbrengt .

Maar het aantal mensen dat dicht bij die armoede grens leeft en met angst de stijgende energie en woonkosten ziet en het aantal mensen dat vindt dat de huidige politiek uit een hechte elite groep bestaat die het kapitaal bevordert blijkt snel te stijgen hetgeen in de verkiezingscampagne in de USA overduidelijk blijkt.

De groep die zich door de politieke elite in de steek gelaten voelt.

Ook in de eurozone en de gehele EU zie ik die ontwikkeling.

Naargeestig populisme genoemd door elite en media.

Zoals gebeurt die afdoen met een denigrerend verwijzen naar onderbuikgevoelens en gebrek aan kennis van de materie toont aan welke grote kloof er bestaat tussen bureauzittende modelleurs en de bevolking die in de werkelijkheid leeft.

De eurozone is geen homogene eenheid maar een groep van uiterst verschillende landen die door de euro gedwongen een irreële uniforme monetaire en fiscale politiek moeten naleven.

Het is eigenlijk een wonder dat nu, pas na vijftien jaar, de tegenstellingen leiden tot een conflict over die politiek van eenvormigheid te bereiken door austerity, bezuinigingen die altijd voor het grootste deel uit lastenverhogingen voor volk en zakenwereld bestaan en een streven naar structurele hervormingen, een wazig begrip dat in de praktijk beperkt blijft tot ingrepen in de sociale wetgeving en de bureaucratie die beide op brede weerstand stuiten.

De bewustwording dat het economisch en financieel onmogelijk is negentien landen die zo sterk verschillen in een dwingende financieel en economisch eurokeurslijf te wringen en dat dat gaat ten koste van de levensstijl van de bevolkingen begint nu pas door te dringen.

Nu de oplossing nog.