Geen blijde boodschap

Er is een verandering gekomen in de opvattingen over het oplossen van de Euro crisis. Steeds vaker hoor je nu in plaats van de roep om austerity  een ander geluid.  De staten moeten meer geld uitgeven om groei te scheppen. De schulden mogen best wat hoger.

Het IMF, van het begin af aan kampioen in het opleggen van bezuinigingen en terugdringen van de schulden, de befaamde austerity, is ineens als een blad aan een boom omgeslagen. Meer geld uitgeven, de schulden verhogen zet meer zoden aan de dijk dan zuinig zijn, meer investeren in de infrastructuur. Dat jaagt volgens het IMF de economie aan. De jaarlijkse IMF conferentie afgelopen week stond er bol van. Het kan verkeren.

Nadat dus jarenlang de burgers door die bezuinigingen, die zonder uitzondering voornamelijk het uitpersen van de burgers door hogere belastingen en heffingen omvatten, verarmd zijn gaat het roer, te laat, om.

De staten zelf hebben juist in de loop van de jaren door het accepteren van een structureel begrotingstekort en dus verhoging van de staatsschulden een zodanig uitgebreid verplichtingen patroon opgebouwd in de sociale sector waar niet of nauwelijks echt op bezuinigd kan worden. Integendeel door de sterk toegenomen werkloosheid wordt er een steeds groter beroep op wordt gedaan.

Voor hen was en is  de enige mogelijkheid de inkomsten verhogen door lastenverhogingen voor consument en bedrijfsleven en zo het aanvaardbare begrotingstekort te verkrijgen dat de Eurozone eist.

Nu blijkt al dat de staten zich, voorspelbaar,  hiermede in het eigen been hebben geschoten.

Door teruglopende koopkracht door deze hogere belastingen en heffingen gekoppeld aan de gevolgen van de globale economie, d.w.z.  het importeren van goederen uit lage lonen landen waar de eigen industrie niet tegen kan concurreren en de prijsdalingen veroorzaakt door innovatieve productie methoden en tenslotte de grote stijgingen van de energieprijzen als resultaat van de ideologische misschien toe te juichen, maar economisch rampzalige klimaatpolitiek van de Europese Unie  is een economisch kerkhof geschapen met enorme werkeloosheid.

In de zuidelijke staten is er al sprake van een zodanig grote terugloop van de vraag dat er deflatie is. In de noordelijke staten ligt de inflatie beneden de Eurozone waarde.

Multinationals hebben hun productie overgeplaatst naar landen waar nauwelijks of geen sociale wetten bestaan en waar onze minimum lonen een groot kapitaal voor de arbeiders zouden zijn, waar ook niet de uitgebreide milieuwetgeving die wij kennen geldt. Net zoals hun koloniale voorlopers kunnen zij zo hun winsten maximaliseren en kiezen als basis de landen die het beste belastingtarief voor hen bieden.

Er is zo enorm veel geld in omloop door de uitgebreide Quantitative Easing van de USA en zo weinig belangstelling voor bankleningen is er bij het bedrijfsleven. Als er onvoldoende  vraag is van de consumenten gaat het bedrijfsleven niet meer risico nemen door te investeren en te lenen, behalve om te kunnen  overleven of er is een te groot risico voor de banken, die daar weer geen belangstelling voor hebben. Er is zoveel braakliggend geld in omloop dat er een vlucht in de aandelenmarkten is ontstaan met aandelenkoersen die in geen verhouding meer staan tot het economisch potentieel ervan. De ECB rekent rente voor bij de centrale bank geparkeerd geld, obligatieleningen voor betrouwbare staten worden afgesloten tegen een belachelijk lage rente, zelfs landen die vroeger niet op de kapitaalmarkt terecht konden zien nu leningen met rente van omstreeks de 5% mogelijk, hoewel vandaag de rente voor Griekenland weer boven de 7% lag, een veeg teken voor het vertrouwen in dat land.  Multinationals zijn op het overnamepad en kopen andere bedrijven op om hun overvloed aan liquide middelen te beleggen. Het is een complete chaos op de kapitaalmarkten mede gevoed door de angst voor een ineenstorting nu de steun en toeverlaat van de Eurozone, Duitsland, uitputtingsverschijnselen vertoont. Zo labiel is het vertrouwen.

Zo gezien lijkt het voornemen van Draghi om nog eens 1000 miljard euro in de banken te pompen door zijn OMT water naar de zee dragen, Carrying Coal to Newcastle, zoals in de 20ste eeuw de Engelsen zeiden.

Zijn doel, naar hij zegt, de inflatie aanjagen lukt niet ten eerste omdat het een demand crisis is, ten tweede daar men in de USA na een QE van 3,5 trillioen dollars nog steeds de inflatie niet onder controle heeft en er zelfs voor disinflatie wordt gevreesd. In Japan, waar ook QE op enorme schaal wordt uitgevoerd ziet men nauwelijks of geen resultaten, de ene dag wat beter, de volgende wat slechter.

Bovendien zal het gevolg zijn een steeds grimmiger wordende verhouding  met Duitsland waar in brede kring steeds meer de mening postvat dat de ECB  tegen de Europese verdragen in te veel macht naar zich toegetrokken heeft. Indien de uitspraak van het Europees Hof de ECB is het gelijk zou stellen over de wettigheid ervan en dus het Verfassungsgericht overrulet zou dat gevoel wel eens tot een uitbarsting kunnen komen.

Er heerst nu al een sfeer dat de ECB de bank voor zuid Europa is geworden. En het Verfassungsgericht heeft nog altijd zijn uitspraak in petto dat  de QE in de door Draghi voorgestelde vorm in strijd is met de Duitse grondwet.

Uiteraard zijn er ook andere groepen die geen enkel bezwaar zien en inderdaad van mening zijn dat de QE de oplossing van alle problemen zou zijn.

Waarom middelen die gangbaar waren in die tijd van Coal naar Newcastle gebruiken? Die kolenmijnen zijn gesloten, de kleine wereld van Amerika en Europa in die tijd is veranderd in een globale wereld van zich ontwikkelende landen, landen met een enorm potentiëel aan grondstoffen en arbeidskrachten, blakend van energie om vooruit te komen. Daaraan zullen wij ons moeten aanpassen in plaats van krampachtig proberen de oude verhoudingen vast te houden.

Wij zullen echt moeten bezuinigen.

Allereerst zal er herstructurering van de staatsschulden moeten plaatsvinden minimaal tot beneden de 90%.

De  begrotingen zullen  in drie à vier jaar tijd van 3% tekort naar 0% moeten slinken  en daarna zal er een begrotingsoverschot moeten zijn om de schulden te doen afnemen.  Daartoe zal er sterk versoberd moeten worden op de uitgaven van de staat.

Subsidies zullen moeten worden afgeschaft.

De opvatting dat men recht heeft op uitkeringen zal zo moeten worden omgevormd dat iedereen die kan werken dat ook moet doen en dat uitkeringen worden beschouwd als loon waar een tegenprestatie voor geeist wordt, niet een gift.

Investeringen alleen voor zaken die voor onze kinderen en klein kinderen rendement zullen opleveren, niet voor zaken die hen met nu afgesloten contracten opschepen.

De energieprijzen die bij de steeds toenemende digitalisering van het bedrijfsleven een  grote kostenpost vormen zullen drastisch moeten verminderen door alleen de goedkoopste wijze van electriciteits opwekking te  benutten om concurrentie op de wereldmarkt, essentiëel voor het overleven mogelijk te maken.

Loonkosten zullen omlaag moeten worden gebracht en de levensstandaard zal verlaagd worden.

Want wij zullen ons moeten aanpassen aan de nieuwe realiteit, dat onze wereld groter is geworden en anders dan in het verleden. Dan kunnen we weer groeien.

Of onze oude wereld de kracht kan opbrengen om dat te volbrengen moet betwijfeld worden. In dat geval modderen we wat voort met  lapmiddelen en een munt die steeds minder waard wordt en  een  levensstandaard die daardoor ook steeds lager wordt. Maar dan kunnen we niet meer weer groeien.

Maar in dat laatste geval hoop ik dat ik te zwartgallig ben en alles te donker inzie.

.