Het Ideaal van het Verenigde Europa

                                       Het is moeilijk te aanvaarden dat
                                    een ideaal naar de ondergang kan leiden

 

De kreet om QE neemt weer toe. Ondanks de armzalige ervaringen in Japan met de QE, die als laatste poging nog eens enorm is uitgebreid in de hoop dat hij het voorspelde succes zal hebben en waarbij de Japanse CB bijna de gehele staatsschuld opkoopt wil Draghi de balans van de ECB tot 3000 miljard ophogen, door een QE van 1000 miljard te ontketenen.

Hij zegt dat dat een unaniem voornemen is van de ECB.
Dat spoort niet echt met de uitgelekte conflicten in de boezem van de ECB die gisteren naar buiten kwamen, maar Draghi wil kennelijk tegenover de buitenwereld het unanieme beeld in stand houden.

De zuidelijke landen zien in de QE een oplossing voor hun problemen, zonder hun eigen schulden te verhogen financiële armslag krijgen via de Eurozone banken, want daar gaat het geld heen. Zoals Sarkozy indertijd zei bij de eerste geldverruiming door de ECB, daar moeten de banken maar staatsobligaties voor kopen. Helaas wordt daardoor de schuld van de lidstaten juist wel groter. Voor niets gaat de zon op, maar dat is het dan ook.

Ook de OECD dringt aan op die Quantitative Easing, zoals breed uitgemeten in de internationale pers. Die laat echter een belangrijk onderdeel van wat de OECD zegt weg. De EOCD zegt het volgende:

"The OECD repeated its call for the European Central Bank to launch full-scale bond buying, known as quantitative easing (QE) and said policymakers would not be able to kick-start growth unless "system-wide" reforms of the labour market, trade and tax systems were implemented"

De OECD zegt in niet mis te verstane bewoordingen dat QE geen zin heeft zonder uitgebreide hervormingen van de arbeidsmarkt, handels en belasting stelsels. Ik heb al meer gezegd (behalve dan dat ik de zin van QE in het geheel niet inzie) dat zonder een hervorming zoals de OECD vermeldt geldinjecties in de banken hooguit (tenzij de banken een andere bestemming voor het ontvangen geld hebben, hetgeen heel waarschijnlijk is) een uitstel van executie geven. Is het geld weer uitgegeven dan rest alleen meer schuld en geen verbetering.

As je echter de woorden van de OECD goed leest vraag je je af wat ze eigenlijk met "system-wide" bedoelen. Voorzichtig ingeschat kom je er dan toch op dat de OECD hiermee bedoelt te  zeggen Eurozone-breed, dus een in de gehele Eurozone geldende uniforme regeling van arbeid, handels en belasting systemen. Even doordenken en je komt tot de conclusie dat dat niets minder inhoudt dan een politieke unie.

Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat een politieke unie zo'n uniforme wetgeving  mogelijk zou maken maar ook de laatste om te bevestigen dat dat de problemen zou oplossen. Het zou ze alleen maskeren doordat de zuidelijke landen ondermaats zouden kunnen blijven presteren en de noordelijke landen hiervoor zouden opdraaien. Een oplossing dus in negatieve zin. Een soort Noord Zuid Italiaanse oplossing waar het zuiden juist door die politieke eenheid nog steeds geen vooruitgang boekt. Of Vlaanderen en Wallonië. Zelfs binnen een en dezelfde natie levert dat problemen op, laat staan binnen een politieke unie van 18 sterk verschillende landen. 

Aanpassing van de salarissen aan de algemene norm in de Eurozone heeft al voor brokken gezorgd door het daardoor volkomen uit de markt prijzen dat vervolgens weer door interne devaluatie moest worden opgevangen met deastreus resultaat.

Het is klaar als een klontje, lidstaten die in het economische, culturele en sociale vlak zo ver uiteen lopen vallen niet onder een uniform systeem te vangen.

Dat is de oorzaak waarom de Eurozone zich in tegenstelling tot de rest van de wereld in een staat van inertie  bevindt. Er is geen gezamenllijke oplossing. Wat voor de een goed is is voor de ander juist slecht. Dus komt men niet tot een fundamentele oplossing. Alleen symptoombestrijding die nog meer schuld met zich meebrengt.

Het idealistische beeld dat ze naar elkaar zouden toegroeien  is gestuit op de pragmatische waarheid: uitgesloten.

De oplossing? Iedere lidstaat weer terug naar de eigen eigen munt, iedere lidstaat een eigen munt maar met de euro als binnen- en buitengrens overschrijdende munt, de Eurozone opheffen.

Elk ervan is niet volgens het nobele ideaal maar is beter dan het nu onherroepelijk naar het gemeenschappelijke verder afglijden.