Het Franse Plan van de OECD

De OECD heeft een tienjaren plan opgesteld dat Frankrijk uit de probleemzone zou moeten  halen.

(mijn excuses dat een concept al eerder vandaag op het blog is verschenen. Dit is de definitieve versie)


Ik neem aan dat hiermede "echte groei" wordt bedoeld dus groei gecorrigeerd voor de inflatie.
Frankrijk zou dan in stappen van 0,3% groei per jaar na tien jaren een groei van 3,7% bereikt hebben.
De OECD verbindt er wel een voorwaarde aan: Securing these gains will require full implementation of the measures of the Responsibility and Solidarity Pact and the reforms that have been launched to simplify administrative procedures, taxation and sub-national government structures.

Daar zit hem echter juist het echte probleem. Frankrijk kan pas in 2017 volgens de prognoses van Frankrijk zelf de 3% begrotingstekort grens bereiken en dan zal de staatsschuld al met zo'n 9% zijn toegenomen en boven de 100% van het GDP gekomen. Er wordt echter in dit OECD stuk met geen woord gesproken over het voldoen aan de voorwaarden van het S&G Pact, ook een van de zuilen van het Verdrag van Maastricht en pas nog door Draghi een van de waarborgen voor het goed functioneren van de Eurozone genoemd. Wat de OECD betreft kan dat S&G Verdrag dus wel bij het oud vuil worden gezet.

Een ander vreemd gegeven is dat de OECD schrijft alsof aan die voorwaarden al voldaan is. Al heeft de Franse regering van het parlement (hoewel met flink wat blanco stemmen van de frondeurs) het groene licht gekregen, is er  nog lang geen overeenstemming ervoor van de syndicats, de almachtige vakverenigingen. Een aantal maatregelen zoals de ecotax voor zware camions is alweer, nadat er tientallen miljoenen in zijn geïnvesteerd voor  controlepoortjes e.d. van tafel en moet worden gecompenseerd met andere lastenverzwaringen. De besprekingen tussen Medef, de werkgevers en die syndicaten verlopen ook niet van een leien dakje. Nog niets staat echt vast.

Laten we desalniettemin eens bekijken wat de financiële situatie in Frankrijk in 2024 zou zijn als we gezien dit OECD plan de gemiddelde groei over die tien jaren op 2% stellen, hetgeen zeker niet pessimistisch is en het gemiddelde begrotingstekort op 1%. De inflatie op 0.5%, te betalen rente 3%. Gemiddelden geven natuurlijk geen exact beeld maar zijn wel bruikbaar voor een simulatie.  Als huidig GDP en schuld nemen we de gegevens uit het World Debt Clock programme die het meest recente beeld geven en geen vertekening door gewogen calculaties. Ik houd van cijfers want die zijn duidelijker dan woorden en heb dus een tabelletje opgesteld voor die komende tien jaren. De eerste jaren geeft dat een vertekend beeld (omdat pas in 2017 die 3% grens zou kunnen worden gehaald) maar daarna wordt het steeds realistischer. Niemand kan echter zeggen dat het een krap bemeten opstelling is, eerder dat hij over optimistisch is. Maar voor een simulatie moet je ergens van uitgaan. Als je optimist bent zul je zeggen dat het de minimum resultaten aangeeft, als pessimist dat die resultaten nooit gehaald zullen worden.

Natuurlijk moet daarbij worden aangenomen dat er in die tien jaren geen verstorende elementen opdoemen. In dat geval ontstaat uiteraard een andere situatie. De voorgenomen hervormingen plus de toevoegingen van de OECD moeten dan ook echt plaatsvinden. Dat aannemen is vrij waarschijnlijk problematischer dan een gemiddelde gebruiken. Ver links en de vakbonden zijn immers  tegen elke verandering in het sociale beeld en hebben tot nu toe met success bijna elke poging tot flexibilisering tegen weten te houden. Of Valls, onder het misnoegend oog van Hollande er inderdaad in zal slagen de voorgenomen voor Frankrijk drastische hervormingen door te voeren moet de komende jaren nog blijken.

Tienjaren plannen zoals we weten van de vroegere Soviet vijf jaren plannen zijn prachtig als plan maar de papier is geduldig en de praktijk stoort zich vaak niet aan dat papier.

Bij deze gegevens over GDP en Begrotingstekort zien we dat na tien jaren de schuld is teruggebracht naar 85,55% van het GDP. Dat is nog ver boven de S&G norm maar goed, daar stoort de OECD zich niet aan. Hij ligt wel net  beneden de 90% die algemeen wordt aangenomen als  kantelpunt tussen te redden of verloren. De schuld als bedrag is wel toegenomen maar door de grotere groei wordt het percentage plus minus 8% lager. Frankrijk bevindt zich dan dus in een iets betere posititie dan nu, maar men kan niet van een geweldige opleving spreken.

Een positief punt van de OECD opstelling is wel dat hij aantoont dat ook bij de nodige aanpassingen van de voorwaarden voor een groei van de economie het nodige uithoudingsvermogen noodzakelijk is om tot een goed resultaat te komen. Dat is ook logisch want jaren lang toestaan dat er begrotingstekorten van 3% of meer zijn eist ook jarenlang de broekriem sterk aanhalen om dat weer goed te maken.

Het is ook opmerkelijk dat er van wordt uitgegaan alsof Frankrijk een zelfstandig land is zonder invloeden van buiten. De OECD prognose is niet gebaseerd op een Eurozone van gemeenschappelijkheid maar van een politiek en economische unit, Frankrijk. In werkelijkheid zullen de ontwikkelingen in de andere lidstaten, de economische politiek van Brussel en  de monetaire politiek van de ECB de mogelijkheden van Frankrijk ook voor een goed deel bepalen. De handel binnen de Eurozone bepaalt voor een groter deel dan de handel met buiten Eurozone landen de ontwikkeling van de economie. Nu zien we dat daardoor groei in een lidstaat vaak leidt tot krimp in een andere.

Wat dat betreft zou het werken in de oude Europese Economische Gemeenschap flexibeler zijn geweest toen elk land de optimale mogelijkheden voor zichzelf kon scheppen. Nu geldt het rekening houden met monetaire en economische beslissingen van Brussel en Frankfurt die juist remmend werken.

Maar Frankrijk is wel een van de vier  financiëel grootste landen van de Eurozone. Als Frankrijk er niet in zou slagen om op deze gunstige voorwaarden uit de stagnatie te klimmen ziet het er extra somber uit voor de gehele Eurozone.

Maar,stel dat dit OECD voorstel wordt aanvaard, dus  als Frankrijk zich niet meer aan het S&G Pact behoeft te houden, hoe zit dat dan met alle andere Eurozonelanden? Het betekent dat er een nieuw verdrag zal moeten komen waarin andere voorwaarden worden gesteld aan de fiscale stabiliteit en handhaving daarvan in de Eurozone. Want wat voor één lidstaat geldt, moet voor alle gelden. Zo niet dan is  de Eurozone een wassen neus geworden. Er zou dan voor alle lidstaten een soortgelijk tienjaren  plan moeten worden opgesteld in plaats van de nu door de EC voor elk land variërend plan.De bodem onder de Eurozone wordt door dit plan weggeslagen.

Als dit plan wordt aanvaard is dat een teken dat de Eurozone een onmogelijkheid is gebleken. <dat de lidstaten na 14 jaar nog zover uiteen liggen dat er voor elk eigenlijk een apart plan nodig is. Hoe langer hoe meer bewijst de Eurozone zelf dat het een waardeloze constructie is die alleen door zeer betwistbare ad hoc kunstgrepen en onhoudbare uitleg van de regelgeving erover  in stand gehouden kan worden en noch groei noch welvaart brengt. Gezien de toch al steeds groter wordende kritiek en zelfs verwerping van  de Eurozone  door steeds groeiende partijen in de lidstaten is een heroverweging van de Eurozone zelf hard nodig.