5 November

 De Eurozone en Ons Perspectief

 

De nieuwe cijfers zijn al weer enkele dagen oud en kunnen zelfs voor Dijsselbloem geen bron voor optimisme zijn. Het is kwakkelen in de Eurozone terwijl het daarbuiten beter gaat. Het keurcorps van de Eurolanden, theoretisch het begeerde eindstation voor alle EU lidstaten, doet het slechter dan de andere die de hoge status van lid van de Eurozone (tot hun geluk) nog niet bereikt hebben.

Er is slechts een minieme groei van de industrie in de Eurozone, de PMI eindigde op 50,6 net boven de 50 grens maar net iets beter dan in september toen het slechts 50,3 was. De verwachting was juist dat er een sprongetje naar 50,7 zou komen. Frankrijk stelde wederom teleur want daar daalde de PMI naar 48,5.

Daarentegen steeg de manufacturing PMI van het VK naar 53,2 een flinke stijging van 51,6 in september.
De Europese Commissie heeft de prognoses voor de groei van de economie in de Eurozone in 2015 weer naar beneden  moeten bijstellen van 1,7% naar 1,1%. Volgens sommige analisten nog erg optimistisch.
Vooral Duitsland en Frankrijk, de twee belangrijkste  economieën stelden teleur met een daling van bijna één procent. In Frankrijk werd de groei prognose van 1,5 bijgesteld tot minder dan de helft, 0,7% en in Italië gehalveerd, 1,2 naar 0,6%. In Duitsland wordt in 2015 een groei van slechts 1,1% verwacht en in 2016 een groei van 1,8%. Voor Groot Brittannië werd hij echter omhoog bijgesteld van 2,5 in mei naar nu 2,7%.
Veel indicatoren in de Eurozone waren lager dan in niet-Euro landen, de VS, Japan, het VK. Het echte GDP (bijgesteld voor inflatie), werkeloosheid, kapitaal vorming waren alle minder.
Het spook van de deflatie blijft nog hangen met een schatting voor volgende jaar van 1,2% naar nog maar 0,8%, ver beneden het ideale getal van 2%. De disinflatie of dreiging van deflatie  is echter een wereldprobleem en in deze vorm totaal anders dan in het verleden. Door rente ingrepen en geldinjecties nauwelijks beïnvloed zoals blijkt in de VS, het VK en ik meen ook nu in China.
In Duitsland heeft de situatie in de Ukraine met  een verminderde export naar Rusland door de sancties en het vooruitzicht van de invoering van een minimum loon en een verlaging van de pensioenleeftijd naar 62 jaar ongetwijfeld veel bijgedragen aan de huidige stagnatie, een klap voor de motor van de Eurozone en dus voor de gehele zone.
Er zijn ook grote zorgen over het Franse begrotingstekort dat  in zes maanden tijd van 3,4 tot 4,5% is gestegen en waar de geplande hervormingen veel weerstand ondervinden.
Op 12 november wordt definitef beslist of er een actie tegen Frankrijk moet komen voor het overtreden van de begrotingsregels. President Hollande trotseert de EC door te weigeren het begrotingstekort te veminderen tot 3% in 2015 zoals overeengekomen. De Fransen twijfelen er ook sterk aan of hij wel in staat zou zijn verdere hervormingen door te voeren. Nu al roert de "frondeurs", de groep van linkse parlementsleden van de coalitie die sterk gekant is tegen Valls hervormingsplannen zich stevig. Ook de verhouding Hollande Valls is volgens verschillende bronnen niet optimaal.
Ook Italië lijkt eerder weg te zakken dan vooruitgang te boeken. Spanje daarentegen, hoewel nog in een abominabele werkloosheids toestand en met grote armoede onder de bevolking groeit langzaam verder uit het dal.

De gevolgen van de globale financiële en economische crisis woekeren nog voort zegt de Commissie. Of dat na zes jaren nog een geldig excuus is valt te betwijfelen. Waarom zou de Eurozone meer blijvende last er van ondervinden dan de landen buiten die zone? Het achterblijven valt beter te verklaren door de stelling dat de behoeftes van de lidstaten zo ver uit elkaar lopen dat de uniforme financiële en economische politiek  door de Eurozone opgelegd verlammend werkt op het potentieëel van alle lidstaten. Geen enkele lidstaat kan de voor haar optimale maatregelen voor financiële stabiliteit en economische groei treffen. Alle zijn ze afhankelijk van de uniforme manoeuvres van de ECB en de besluitenloosheid van de EC waar alle leden de voor hun land beste maatregelen willen en een voor alle gunstig klimaat niet kunen scheppen. Daardoor zit de ECB ook in een isolement, monetaire ingrepen zonder politieke ingrepen (minder uitgeven door de staat, omvormen sociale wetgeving) geven enige tijd lang wat lucht maar zorgen verder alleen voor grotere schulden, niet voor grotere efficiency.

Daardoor is het herstel (als men dat in een vlaag van optimisme zo zou willen noemen) in de Eurozone langzamer dan daarbuiten. En de Eurozone graaft zich alleen maar dieper in de loopgraven door nu bijvoorbeeld de banken en de schulden  te uniformiseren onder de hoede van de ECB. Niets constructief, alleen het verdere aanhalen van het net. Het verandert niets aan de verstikkende cultuur van uniformiteit opgelegd door de gemeenschappelijke euro.

 

Volgende keer een paar eenvoudige berekeningen over het financiële perspectief van enkele lidstaten