Den Haag en Brisbane

        642 miljoen euro tegenover  de toekomst van ons  allen

 Daar was dat debat dan over de 642 miljoen euro "achterstallige afdracht" aan Brussel. Na al die ferme taal van Dijsselbloem en de onthutsing van Rutte.

Niet de moeite waard om naar te  kijken want al zou het kabinet volhouden dat rood groen is zouden de coalitiegenoten dat ook steunen al zijn ze niet allemaal kleurenblind. Geen vuiltje aan de lucht na de plichtmatige schermutselingen en een nutteloze motie van afkeuring. Nonbusiness as usual.
Natuurlijk kon iedereen die hoorde dat er zoveel procent bij het BBP geteld zou worden vanaf 1995 een claim van Brussel verwachten en als de rekenmeesters in Nederland goed hadden opgelet hadden zij ook geweten hoe groot die zou kunnen zijn.
Maar Dijsselbloem had al bij het bekend worden van de nieuwe berekeningswijze van het BBP verzekerd, herhaalde malen, dat er geen claim met terugwerkende kracht zou zijn. Laten we hem de benefit of the doubt geven en de schuld leggen bij de interne communicatie binnen de bureaucratie tussen  Brussel en de Voorzitter van de Financiële commisie van de Eurozone.
Ik herinner me trouwens ook nog de uitspraak van Dijsselbloem dat hij de berekening niet alleen voor Nederland maar ook voor de andere landen zou controleren alvorens tot eventuele betaling over te gaan.
Nu krijg ik de onthutsende mededeling dat dat niet kan, dat zelfs Brussel dat niet kan, want dat het gegevens zijn afkomstig van de lidstaten die kennelijk niet door Brussel worden gecontroleerd.
Dan begin ik onmiddellijk aan Griekenland van 1999 tot 2010 te denken. Daarna werd ons toch verzekerd dat er een betere controle op de individuele boekhouding van de lidstaten zou komen?
Maar ja, de boekhouding van de gehele EU schijnt nogal ondoorzichtig te zijn want nog geen enkel jaar is hij goedgekeurd door de EU rekenkamer. Maar dat mag de EU pret niet drukken. Het geld komt toch wel binnen, daar zorgt de ECB wel voor.
 

Waar we niet veel of liever gezegd practisch niets over horen is de bijeenkomst van de G20, de twintig economisch belangrijkste landen van de wereld in Brisbane, Australië.

Daar in Brisbane  zal de druk op Merkel enorm worden opgevoerd om de austerity te laten schieten en Quantitative Easing toe te staan. Alsof dat van Merkel afhangt in plaats van het Verdrag van Lissabon en het Stabiliteits & Groei Pact, door alle regeringsleiders vol vertrouwen getekend. Maar zoals zo vaak in economische en financiële kwesties lijken de verdragen boterzacht. Als Merkel "ja" in plaats van "neen" zegt is de kogel door de kerk, de 3% en 60% verdwenen en de geldpersen aangezet voor de 1000 miljard euro bazooka van Draghi. 

Men meent immers  dat de EU zich weer verder in de schulden moet steken en de gelddrukpersen nog veel sneller moet laten draaien om de economische malaise tegen te gaan, zo zegt die Welt. Dat is een optie die in de VS en het VK en bij een aantal Eurozone lidstaten leeft. Er is, ook door mij, al veel over geschreven. Zoals ik in het vorige artikel heb beschreven zijn er ook richtingen in de economie die het nut er niet van inzien en ook op de kwalijke bijwerkingen wijzen.
De Amerikaanse econoom Allan Meltzer is fel tegen QE gekant en heeft een andere oplossing voor het Eurozone probleem, een van de oplossingen die niet op geldverruiming zijn gebaseerd. Zoals toch veel andere economen is hij er ook van overtuigd dat geldverruiming aleen uitstel van executie geeft. Het lost het fundamentele probleem niet op.  Volgens Meltzer is het probleem, zoals wij ook geregeld horen van  o.a. Jean Wanningen de voor de zwakke lidstaten te dure en voor de sterkere  te zwakke  euro. Doordat bovendien in de zwakke landen de arbeidskosten te hoog zijn opgelopen door die euro  is hun concurrentiepsotie te zeer verzwakt.
Hij is voorstander van een  opsplitsing van de Eurozone in een weak en een strong euro regio.
Voor vele Europeanen geen nieuw geluid maar wel anders dan de opinies die we gewoonlijk uit het buitenland krijgen  waar men gemakshalve aanneemt dat de Eurozone (met soms de EU er nog bij) één enkele staat is en dus ook als één staat moet handelen in plaats van uit een 18tal zelfstandige lidstaten met elk  zijn eigen optimale sturing die door de common currency onmogelijk wordt gemaakt waardoor geen optimale economische politiek mogelijk is.
Volgens Meltzer is het probleem, zoals wij ook geregeld horen van Jean Wanningen de voor de zwakke lidstaten te dure en voor de sterkere  te zwakke  euro.
De ondernemingen in de crisis landen kampen met het probleem dat de arbeidskosten te sterk zijn gestegen, sterker dan de productiviteit zodat  hun concurrentievermogen verdwenen is.  Bovendien was een aantal van die landen altijd al zwak.
Volgens hem is er maar één gunstige uitweg. De zwakkere Eurostaten krijgen een eigen munt, die tegenover de harde euro aan waarde kan verliezen. Op die manier is het voor de euro in Zuid Europa altijd gegaan, de ene devaluatie na de andere.
Daardoor worden wel de importen duurde maar de exporten veel goedkoper waardoor het concurrentievermogen vergroot wordt.
In feite zien veel economen als kernprobleem van de Eurozone dat er geen wisselkoersen meer bestaan die de onderlinge verschillen in economische kracht van de landen in evenwicht kunnen brengen.
Mzeltzer zegt dat dat niet alle problemen in een vloek en een zucht oplost. Daarnaast zijn de nodige hervormingen noodzakelijk, maar minder ingrijpend dan nu.
Zodra de twee groepen weer naar elkaar toegegroeid zijn kan het dan weer tot eenwording van de Eurozome komen.
Voor diegenen die al jaren lang tegenstander zijn van de FED staat het vast: de ECB, waarop de politici en Financiele Markthandel inzetten, zal de problemen van de muntunie niet kunnen oplossen.
Een gematigde aankoop van staatsobligaties lijkt Meltzer ongevaarlijk. Maar de bazooka van Draghi levert alleen een beetje  meer tijd op. "De grote vraag is hoe de ECB en EU zonder fundamentele veranderingen moeten overleven"
 

Het is goed dat ook uit de Verenigde Staten een geluid klinkt van een gerenommeerd econoom dat minstens de wijd en zijd  verbreide opinie in Europa dat QE de oplossing van de crisis zal geven en dat QE inderdaad doet wat het pretendeert en dat zonder QE geen oplossing mogelijk is sterk relativeert en zelfs in twijfel trekt.

Want de toekomst van ons Europa hangt er van af.