De Onheilsprofeet en de

Self-Fulfilling Prophecy

 

Die ene vrijdag geperst tussen nieuw jaar en het eerste weekend ervan is al voldoende om onze optimistische vooruitzichten voor 2015 de eerste fikse knauw te geven.

Als de gegevens van markit economics over de industriële PMI al niet voldoende waren om ons met de neus op de barre feiten te drukken dan was er in ieder geval nog de onheilsprofeet Draghi met zijn klaagzang over langdurige lage rente in de eurozone en zijn voornemen om de euro nog verder de vernieling in te jagen door nu echt met zijn 1000 miljard scheppende  euro Quantitative Easing te beginnen, het opkopen van onderdehand waardelozer wordende staatsobligaties van landen met schulden die steeds verder uitsteken boven de inkomsten.  Zijn woorden vielen niet op dovemansoren op de wisselmarkten waar de euro na de daling van een paar maanden nu prompt naar de 1,20 dollargrens dook met het vooruitzicht dat als die QE echt begint die duik nog verder kan worden doorgezet. De Quantitative Easing om de inflatie op te jagen. Dat is noch in de VS noch in het VK gelukt en in Japan loopt de QE  uit op een ultieme kamikaze poging omdat het de binnenlandse economie zo belast dat zelfs een broodnodige BTW verhoging die deed instorten. Goed voorbeeld doet goed volgen.

 Stel daartegenover het dollartekenland met zijn fors groeiende economie, 5%, een voor ondernemingen goed fuctionerende arbeidsmarkt, zijn groei naar grootste olieproducent ter wereld dank zij het schaliegas, daardoor werkend met lage energiekosten en de noodzaak de rente in de loop van dit jaar te verhogen om de economie niet te laten oververhitten.

De Europese Unie met zijn kruideniersmentaliteit, met het verbieden van krachtige stofzuigers om het energieverbruik terug te dringen in plaats van  het volledig benutten van de economische kansen. De EU die zich opstelt als de moderne morele kruisridder in de wereld in plaats van zich met volle kracht te wijden aan de opbouw van de dreigend teruggevallen economie. De eurozone waar de investeringen teruglopen in plaats van te groeien. Niet door gebrek aan geld want dat is er  genoeg maar door gebrek aan afzet. Die afzet wordt niet verhoogd door staatsobligaties van banken te kopen die dat geld wegens gebrek aan belangstelling niet zullen investeren in de eurozone. Geld op de kapitaalmarkt storten verhoogt de koopkracht van de 11% werklozen in de eurozone niet, noch van de door loonsverlagingen getroffen werklieden in zuid Europa waar zo'n 25%  werkloos is en 50% of meer van de jongeren. Voor hen betekent het niets dat de aandelenmarkten het geld gretig opzuigen. En nog minder dat de dollar genoteerde bedrijven zo profiteren van de tegenover de dollar zo zwakke euro. Voor hen gelden alleen banen en inkomsten om aan de armoede te ontkomen. En dat is de enige manier om de koopkracht op te vijzelen. Maar daarin investeren is te riskant voor banken die maximale winst  tegen minimaal risico wensen.

Maar het ergste obstakel voor groei en welvaart is de eurozone zelf met zijn uniforme inflexibele regelgeving door een centralisische bureaucratie die geen oog heeft voor broodnodige afwijkingen van het centraal opgelegde model. Of het nu goed gaat in een lidstaat of slecht maakt niet uit. Er is slechts één systeem en dat moet gevolgd worden. Zolang er geen mogelijkheid bestaat de strategie voor elke lidstaat aan te passen aan de mogelijkheden van die lidstaat maar het Brusselse recept gevolgd moet worden zal er niets veranderen. Wat al vijftien jaar niet werkt werkt ook na twintig jaar niet, behalve in de economische modellen.

Het enige wat vast is komen te staan  is dat juist daardoor de sterke lidstaten steeds sterker worden en de zwakke steeds zwakker. Dat effect komt omdat bij de onderlinge handel de winst voor het ene land door die vaste koers door die ene euro het verlies voor een ander land is. En de sterke landen hebben nu eenmaal de beste kansen. Dat geldt zelfs bij export naar buiten de eurozone. De totale GDP van de eurozone groeit nauwelijks. Dus is er sprake van geldverschuivingen van het ene land naar het andere, groei voor het en en krimp voor het andere. Nu nog vaak gemaskeerd door het target 2 systeem.

Alleen een eigen wisselkoers voor elke lidstaat kan het evenwicht herstellen. Desnoods met eigen munten onder een centraal geldende euro. Betere concurrentiemogelijkheden onderling en naar buiten de  eurozone. Eigen verantwoordelijkheid en eigen vrijheid. Niet opgelegd maar voor het eigen land.