werkelijkheid en droombeeld

De realiteit wijkt soms ver af van de theorie. Wat vindt de wereldbevolking belangrijk? We kunnen het vinden in de Social Progress Index bijvoorbeeld, opgesteld door een groep belangstellenden maar ook in een grote enquete van de Verenigde Naties onder millioenen wereldburgers. Hieronder vindt men de uitslag in een grafiek, commentaar overbodig.

 

Nu een overstap naar de natuur die haar eigen wetten en nukken en kuren heeft. Duitsland krijgt een dubbele depressie met stormachtig weer. Nu is de groene stroom "aanbod gestuurd", ook door dat weer, de traditionele stroom is "vraag gestuurd". Dat verschil blijkt dit weekend weer duidelijk in Duitsland waar een dubbele depressie (Alexandra en Billie) enorm veel wind zal veroorzaken waardoor dus de windparken in het noorden ook enorm veel stroom gaan produceren. De electriciteitsbedrijven in Duitsland moeten zich daar duchtig op voorbereiden want het gevaar bestaat dat het electriciteitsnet, dat nog niet is aangepast aan de nieuwe situatie overbelast kan raken. Er zal zo'n 28.000 Megawatt opgewekt worden. Daardoor zijn zware ingrepen noodzakelijk, want het Noordduitse overschot veroorzaakt ook een verhoogde stroomvloed naar het zuiden zonder voldoende leidingscapaciteit waardoor de leidingen oververhit zouden kunnen raken. Dus moeten in het noorden alle conventionele centrales worden afgeschakeld en in het zuiden  juist aangezet. Dat toont het verschil tussen je moeten aanpassen aan het aanbod en je aanbod aanpassen aan de vraag oftewel aanbod gestuurd of vraaggestuurd.

De olieprijs blijft maar zakken. Nu 63 dollar per vat Brent maar men ziet nog een verdere daling opdoemen. Een combinatie van veel aanbod en door de niet snel groeiende wereldeconomie tamme vraag. De USA zijn van een olieimporterend land nu zo niet de grootste producent ervan geworden  dan toch wel haast door de schaliegas boom. Daardoor kan de economie ook flink groeien want de olieprijzen zijn in dollars en de energiekosten vormen een belangrijk deel van de productiekosten.

Wij moeten er door onze in waarde gedaalde euro (1.40 naar 1.23) meer voor betalen dus profiteren we ook minder. Eén ding is zeker, de consument heeft baat bij de lagere olieprijs waar de gasprijs aan gekoppeld is. Minder uitgeven aan energie en dus meer over hebben voor de inkopen. Voor de effectenbeurzen is het minder leuk, want de olieconcerns krijgen natuurlijk flinke klappen, het exploreren naar nieuwe bronnen is daarom niet meer lonend en wordt dus op een laag pitje gezet hetgeen weer gevolgen heeft voor die bedrijfstak. Dus dalen de koersen.
Prompt komt weer de kreet voor Quantitative Easing van de ECB om die koersen weer te steunen. Ik begin me hoe hoe langer hoe meer af te vragen waar de QE nu voor dient. Want het is toch duidelijk dat het eurozone bedrijfsleven geen behoefte heeft aan zo'n 1000 miljard euro bijdrukken. Wat doen dan die 1000 miljard   concreet voor de eurozone economie? De koopkracht neemt er niet door toe, de disinflatie wordt er dus niet door afgeremd, integendeel door eventuele hogere productie neemt de wanverhouding tussen het dan stijgende aanbod en de geringe vraag nog toe waardoor alleen meer disinflatie ontstaat. Investeringen in het buitenland spekken de banken maar niet de binnenlandse economie. Het is de verhouding vraag/aanbod, die de prijsstabiliteit oftewel de inflatie bepaalt. Het is duidelijk dat die alleen te beinvloeden is door de vraag te verhogen en het aanbod pas als die vraag inderdaad is toegenomen. Dat kan alleen door de koopkracht te stimuleren, niet met macroeconomisch geneuzel waarvan het waarneembaar en quantificeerbaar is is dat  alleen banken en beurzen  profiteren en wisselkoersen worden gemanipuleerd, niet dat  er de werknemers meer koopkracht door wordt  verschaft. Of denkt men dat er een soort magische kracht van uitgaat die de burgers ervan moet overtuigen dat de staat over hen waakt.
Naarmate de stagnatie voortsuddert, de schulden daarentegen onstuitbaar door blijven stijgen en er in het kader van de eurozone geen enkele uitzicht is op een verbetering omdat de eurozone structureel niet deugt wordt een oplossing steeds verder weg geduwd en dus steeds onrealistischer. Alleen als elk land optimaal de eigen problemen kan oplossen door een eigen monetaire en economische politiek te voeren kan er vooruitgang komen.
Een politieke unie brengt geen oplossing want verandert niets aan de interne cultuur en structuur of dat nu eurozone of federaal europa zou heten. Minimumlonen, besteedbaar inkomen, economische potentie, schuldenberg, sociale zekerheden, ze wijken onderling zover van elkaar af dat ze samengevoegd en zoals men zo schoon kan zeggen gehomogeniseerd tot een onbeheersbare chaos zouden leiden.
De eurozone was zelfs theoretisch onmogelijk omdat het geen optimal currency region was en het droombeeld van convergentie, oftewel naar elkaar toe groeien is tot het tegenovergestelde geworden, een steeds groter verschil en steeds verder groeiende ontevredenheid die zich uit in snel groeiende anti partijen.