Tot zelfs in het USA congres dringt de Griekse tragedie door

  

De Griekse crisis heeft het stadium van een propaganda oorlog bereikt en dat houdt altijd in dat feiten weggehouden worden of scheef uitgelegd, dat geruchten verspreid worden alsof het feiten zijn, kortom dat door voor en tegenstanders geen middel meer wordt geschuwd.

Waarover het referendum gaat, het al dan niet accepteren van een niet meer bestaand voorstel, wordt door voorstanders van "ja" uitgelegd als een in de eurozone en eu blijven of niet. Dat dat gezien de verdragen niet zo is doet er niet toe. Het wordt als een spookbeeld voorgehouden.

Wat echter niet als keuze door het referendum wordt gezien, of althans niet wordt genoemd,  is de keuze tussen austerity, het Duitse model, en het opgeven van de austerity, voor Duitsland een nachtmerrie.  Toch is dat de ware keus.

Door accoord te gaan met de laatste voorstellen van de EC, de Europese Commissie, zou Griekenland accoord gaan met verdere verzwaring van de bezuinigingen die dircct of indirect de koopkracht aantasten en die (ondanks de beweringen in FAZ dat het zoveel beter ging in Griekenland) logisch gezien zullen leiden tot een verdere instorting van koopkracht en economie en dat zonder enige soulaas op het schuldgebied (gestegen tot 330 miljard euro momenteel).

 

Het IMF heeft vorige week een enorme knuppel in het hoenderhok geworpen. Zonder haircut van 30% op de een of andere manier naast hervormingen en bezuinigingen waardoor een primair begrotingssurplus  wordt bereikt kan Griekenland nooit herstellen. Oud medewerkers zien zelfs een haircut van 50% als noodzakelijk en wijzen op de naar hun mening te optimistsche inschatting door het IMF van groei en begroting.

De stemming wordt duidelijk weergegeven als men hoort dat Europese landen hebben geprobeerd dat IMF rapport tegen te houden en dat het IMF daar niet mee is accoord gegaan.

Dat de Griekse crisis ook in het USA congres een rol speelt toont de internationale belangstelling ervoor aan. Via de Huffington Post kwam ik op het spoor van een brief die op 3 juli door een aantal congresleden in de USA met het briefhoofd van het congres, dus als officieel stuk, is geschreven aan Mw Lagarde. Met wat moeite en flink doorzoeken op het net vond ik de tekst ervan.

In deze brief spreken zij hun bezorgheid uit over het verloop van de onderhandelingen tussen de regering van Griekenland en Europese ambtenaren. Als er geen overeenkomst wordt bereikt is dat een gevaar voor Europa en de global economy.

Omdat de brief een duidelijke analyse geeft van de gebeurtenissen  en een duidelijke stellingname citeer ik een groot deel ervan.

De congresleden  trekken flink van leer en spreken over de credietrestricties voor de Griekse regering en banken  waarmee de European Central Bank probeert meer concessies van Griekenland  af te dwingen (to force more concessions) en die Griekenland alweer recessie hebben gebracht en het herstel elke week moeilijker maken.

Zij zijn in het bijzonder bezorgd over de recente verklaringen van het IMF en Europese ambtenaren dat het fonds (IMF) een harde lijn inneemt met de eisen van verdere hervormingen. De laatste zes jaar is Griekenland al 25% van zijn "output", BBP kwijt geraakt, 26% werkloosheid, waarvan 50% onder jongeren, is bereikt.

Dit jaar, waarin een groei van 2,5% werd verwacht en het herstel vaste voet zou krijgen is door de economische chaos  veroorzaakt door de patstelling tussen de Griekse regering en zijn crediteuren met inbegrip van de restricties van liquiditeitsvoorziening door de ECB, terwijl tezelfdertijd depositos uit het bankenstelsen vloeiden, een harde klap toegebracht aan de Griekse economie en de houdbaarheid van de schuld.

De menselijke kosten door de hevige crash neemt ook toe. De New York Times vermeldt dat de 140 public hospitals in Griekenland slechts 43 miljoen ontvangen hebben van de staat, tegenover vorig jaar over  dezelfde periode 650 miljoen.

De publieke sector in Griekenland is al met 19% geslonken en veel van de hervormingen zijn al uitgevoerd. Een enorme financiële aanpassing die tot het grootste primaire begrotingsoverschot in de gehele eurozone heeft geleid en tot een zeeer grote aanpassing van de lopende rekening met een daling van 36% in de invoer.

Het IMF heeft zelf erkend dat de austerity aan Griekenland opgelegd de afgelopen zes jaar veel vernietigender was dan zij (=IMF) hadden voorspeld.

Het staan op een primair begrotingsoverschot van meer dan 4% van het BBP "gedurende vele komende jaren" wordt nu in brede kring gezien als een fout.

Griekenland heeft een oplossing nodig die economisch herstel tot prioriteit maakt, anders valt het weer in de dezelfde valkuil: austerity, recessie en steeds groter wordende onhoudbare schuld.

De Griekse regering heeft haar bereidheid getoond tot een compromis te komen, maar zoals Poul Thomsen, de IMF Europese directeur, die zich sinds 2010  intensief bezig heeft gehouden met  de Griekse bailout, vorige maand opmerkte moet er van beide zijden flexibiiteit zijn,  "Het is duidelijk dat de nieuwe regering gekozen is met een sterk publiek mandaat om het programma te wijzigen, daaraan bestaat geen twijfel en zonder twijfel aanvaarden wij dat volledig. Zoals altijd zullen wij flexibel zijn".

 En nu komt de mokerslag:

 Als USA congresleden merken wij ook de problemen zonder enig precedent op van het congres met de voorgestelde quota en verandering in de governance van het IMF. Dat heeft wereldwijde consequenties daar sommige regeringen in de ontwikkelingslanden het vertrouwen beginnen te verliezen in deze poging om de stemstructuur van het IMF meer representatief te maken voor de ledenlanden en institutionele alternatieven zoeken.

Het zal moeilijk worden om in het US congres een meerderheid te krijgen voor deze belangrijke hervormingen als het IMF als verantwoordelijk wordt gezien voor verdere schade aan de Griekse economie en de nu nog onoverzienbare gevolgen van enige financiële instorting.

 

Tot zover de brief. Wel, hij liegt  er niet om.

 

 

Uit de brief komt naar voren dat deze congresleden (en ongetwijfeld vele andere eveneens) zich hun eigen beeld hebben gevormd van de ontwikkelingen in de EU en Griekenland en dat dit beeld niet erg vleiend is voor de EU (die zij overigens niet rechtstreeks aanspreken), de ECB met haar liquiditeitspolitiek en het IMF dat zij als lid ervan direct aanspreken.

Maar de eurozone zit nu eenmaal in een positie die niet veel flexibiliteit toelaat. Er is in de doorlopende crisis gekozen voor een austerity aanpak die overigens volkomen verkeerd is uitgelegd als voornamelijk lastenverzwaringen en in veel mindere mate uitgavenbeperkingen waarbij dan bovendien de keuzes misschien niet altijd even gelukkig zijn geweest.

Dat alles om maar aan de EU norm van 3% (en eigenlijk als ver weg liggende ideaal 0,5%) begrotingstekort  en de 60% staatsschuld te willen voldoen,  overigens zonder maar in de buurt ervan te komen zoals uit de eerdere tabellen blijkt. Geen opwekkend beeld zelfs zonder de Griekse crisis.

Dat daarbij de gewone mens de dupe wordt en onder de lasten dreigt te bezwijken komt niet in het zicht bij deze rekenmeester aanpak.

 

Maar onze parlementen en regeringen hebben er zelf voor gekozen. En die zijn weer door de kiezers gekozen. Wij hebben het dus over onszelf afgeroepen.