Het recht moet tot zijn recht komen

 

en daar  hebben we het Europese Hof voor

 

Het Griekse referendum heeft de weinige  remmen die er nog waren losgegooid. Het referendum zelf gaat over een ja of neen tegen de laatste voorstellen van de crediteuren, ESM (want EFSF is daarin opgegaan), ECB en IMF.

 

Maar niet alleen Grieken blijken partij in de strijd. Terwijl je zou mogen verwachten dat andere lidstaten zich niet zouden mengen in een Grieks referendum, al gaat dat over al dan niet accepteren van een verlenging van de tweede bailout periode met aanverwante voorwaarden, is het tegendeel waar. In koor wordt geroepen dat het referendum in werkelijkheid gaat over Griekenland in of uit de eurozone.

 

Allereerst staat dit niet te lezen in de keuze die gemaakt moet worden maar bovendien klopt het juridisch van geen kant. Lidstaten die aan de toelatingsnormen voldoen moeten verplicht toetreden tot de  EMU, de eurozone (met uitzondering van Denemarken en Groot Brittannië dan) of ze dat nu willen of niet.

Nergens staat dat euro lidstaten als ze daarna niet meer aan de normen voldoen eruit gezet worden of er zelf uit kunnen treden.

In dat geval bestond de eurozone zelfs niet meer want op een enkel lid na voldoet geen enkele lidstaat  meer aan de toelatingsvoorwaarden zoals blijkt uit de tabel van enkele dagen geleden. Het is dus duidelijk erin en niet meer eruit.

 

Dat zelfs onze minister van financiën  als  voorzitter van de eurogroep zich in het koor van gezagsdragers mengt dat luide roept dat een neen stem uit de euro vertrekken zou betekenen klinkt vreemd.  Het lijkt wel of de buitenlandse gezagsdragers zich intensief bezig houden met het beinvloeden van de Griekse kiezers.

Zoals ook de dwang tot sluiten van banken tengevolge van de ELA beperkingen door de ECB uitgelegd zou kunnen worden als een soort waarschuwing of zelfs dwangmiddel al zou dat kunnen vallen onder de bescherming van de waarde van de euro.

Maar het is toch vreemd dat een eurolidstaat, want dat is Griekenland toch, wordt behandels als een soort buiten de bescherming van de ECB staande  staat. Want de ECB zou toch kost wat kost...

 

Wat ook opvalt is dat er alleen door Griekenland gesproken wordt over schuldverlichting. Ok, ook door het IMF maar niet officieel. Daar moet je het uit publicaties lichten maar in het "crediteuren"verband wordt erover gezwegen.  Alleen Griekenland noemt het met nadruk, ook bij het verwerpen van het laatste bod van de crediteuren.

Terwijl de crediteuren wel steeds staan op  de noodzaak de bezuinigingen nog aan te scherpen zwijgen ze over de rol die de onhoudbare Griekse schuld bij de Griekse eisen speelt.

 

Uit mijn tabellen van gisteren blijkt wel waarom niet. Er is geen ruimte en het zou een precedent zijn voor andere lidstaten. Beter dood te zwijgen en later beetje bij beetje door fiscale integratie de schuld over alle lidstaten te verdelen. Als dat stadium bereikt is is er geen houden meer aan. Uiteraard niet te voren melden dat dat één van de gevolgen van de fiscale unie zal zijn.

 

Dan is er in één klap een nieuw aspect: de landen kunnen bij neen onmiddellijk de uitstaande schulden opeisen. Maar de landen hebben dat niet individueel gedaan, want dat mocht immers niet, dat zou directe hulp zijn. Dus is het EFSF de schuldeiser, niet de individuele landen. Het EFSF bestaat trouwens niet meer en is met directeur, schulden en vorderingen en al opgegaan in het ESM dat alles van het EFSF heeft overgenomen. Het is dus het ESM dat de crediteur is (behoudens natuurlijk de ECB maar daarover hebben de landen in het geheel geen zeggenschap). Dus het ESM zou de bailout bedragen moeten terugvorderen. Dat kan maar dan worden ze gestort in het ESM dat tenslotte de leningen (als EFSF) heeft verstrekt. Het ESM is een zelfstandige organisatie met eigen bestuur en directie. Onafhankelijk.

 

Wat ik het benauwende van de zaak vind is dat de belangen van de eurozone boven de landswetten lijken te gelden. Want het Griekse parlement heeft besluiten genomen over deze zaken, er is een regering samengesteld met die opdrachten.

De eurozone en de EU vinden duidelijk dat hun wetten gelden boven die van Griekenland.

 

Dat zij eisen dat afspraken door vorige regeringen gemaakt nagekomen moeten worden is billijk en juist. Maar dat moet via het internationale recht worden uitgevochten. Want Griekenland is een zelfstandige staat.

Het Europees Hof zou dit conflict, want dat is het helaas geworden, in behandeling moeten nemen en een uitspraak erover moeten doen en zou zo zelfs jurisprudentie kunnen scheppen over de status van eurozone landen die niet aan hun verplichtingen voldoen.

Dan zou een duidelijke situatie ontstaan,  een verzuim uit het verleden goedgemaakt zijn en de zaak op de juiste wijze opgelost kunnen worden.

Dan zou ook de zweem van dwang die nu aan het ontstaan is worden weggenomen.