03072015 oudgediende

Is Griekenland nu de uitzondering of de regel?

 sombere gedachten over een wankelend luchtkasteel

 

 

Wat vrijwel steeds bij de Griekse crisis, of liever gezegd tragedie, naar voren komt is enerzijds het falen van de Grieken om de noodzakelijke  hervormingen door te voeren die de economie konden laten gaan groeien en de fout van de Europese Unie om Griekenland om politieke redenen tot de eurozone toe te laten hoewel het niet aan de voorwaarden voldeed.

Maar niet alleen Griekenland is de EMU in gefrommeld. België en Italië hadden een grotere staatsschuld dan Griekenland, meer dan 100%.

Oostenrijk, Nederland, Spanje en Duitsland (!) hadden ook een staatsschuld een beetje hoger dan 60%.  Zie onderstaande tabel die uit 2014 dateert.

 

Het begin van de eurozone was dus al een valse start, niet te verwonderen, want de EMU is geen economische oplossing maar een politieke.

In feite, als Griekenland het enige zwarte schaap van de eurozone zou zijn en de andere lidstaten alle gestelde voorwaarden van 3% begrotingstekort (de begin oorzaak van de misere trouwens) en 60% maximale staatsschuld hadden gerespecteerd zou er geen vuiltje aan de lucht zijn geweest. Dan waren er voldoende fondsen geweest om Griekenland zodanig te steunen dat het met hervormingen uit de weg kon zonder bailouts die de schulden tot eeuwiglopend maakten. Maar al in 2012 was er geen geld en waren de meeste lidstaten delinquent en hielden zich niet aan de voorwaarden. Daarna is de situatie alleen maar grimmiger geworden. Vrijwel geen enkele lidstaat voldoet nog aan de voorwaarden en de staatsschulden lopen nog elk jaar flink op.

Al in 2009 was er geen reserve om de Lehmancrisis op te vangen. Toen al steunde de eurozone op geleend geld, gemakkelijk te verkrijgen door de lage rente. En het lenen ging onveranderd door tot op de dag van vandaag en ook de volgende jaren. Het is onbegrijpelijk dat ons steeds is voorgehouden dat de euro zo'n enorme welvaart bracht. Dat was een grove leugen.

Vergelijk om dat in te zien in bovenstaande tabel de begintoestand wat staatsschuld betreft van de lidstaten in 1999 en in 2014. Neem gelijk werkloosheid en handelsbalans mee. Duidelijker kan niet.

 Wat de Griekse crisis wel heeft gedaan is het aantonen dat de gehele eurozone in een financieel deplorabele staat verkeert. Dat Griekenland de schuldenbond wel aanvoert maar dat voor wel vijf andere  landen de schuldenlast onhoudbaar is, net als in Griekenland en dat  vrijwel geen enkel land voldoet aan de eisen. De eurozone drijft op geleend geld en blijft tekortkomen. De recessie is voorbij maar de groei nog veel te laag en de begrotingstekorten te hoog.

De vijf presidenten (zoveel hebben we er in de EU) pleiten in een nota voor verdere financiële en economische integratie.  Dat betekent in normale taal omgezet centraal beheer van een gezamenlijke begroting, gezamenlijke schuld, gezamenlijk uitgeven, oftewel verlies van het beheer over de eigen gelden van de lidstaten. Natuurlijk niet ingevoerd in één klap maar stapje voor stapje. Maar het eindresultaat is één grote pot.

Dat zou de crisis oplossen. Maar dat verandert niets aan de totale fnanciële en economische situatie. Allen het verdelen va de algemene pijn. Maar het heeft wel tot resultaat dat de noodzaak tot hervormingen die elke lidstaat nu heeft verdwijnt. Want alles verdwijnt toch in die ene pot. Je krijgt toch je deel wel, bepaald door het Centraal Gezag.

Het is wel het logisch gevolg van het tot het einde willen doorzetten van een gefaald experiment. De euro. En als je maar lang genoeg zegt dat die onomkeerbaar is en dat gezegd wordt door de kringen die er belang bij hebben dat de euro blijft bestaan zal iedereen dat moeten geloven ondanks de harde realiteit.