30 januari
Deutsche Welle berichtte deze ochtend dat Turkije 2 milliard meer wil voor de samenwerking met de EU en bovendien meer zeggenschap wil hoe het geld te besteden.  Dus vijf inplaats van drie miljard.
En wat zullen ze een volgende keer nog meer willen?
Dat komt ervan als je de zaak niet in eigen hand houdt.              

Eilanden binnen de EU en alle illegale migranten daar heen ter afhandeling zoals in mijn eerdere blogs uitgewerkt. 

Overigens ook bij de Spaanse kust boot migranten. Het is niet alleen Griekenland.

Er is meer dan alleen illegale migratie

Vandaag dan toch over geld. Maar ook dan kun je niet om de illegale migranten heen. Want hoeveel kosten de migranten ons. Ons want natuurlijk profiteren bouwbedrijven en allen die zich bezig houden met de migrantenmarkt die bijvoorbeeld in Duitsland gigantische vormen heeft aangenomen.

Het is eigenaardig dat er gesproken wordt over de bijdrage die de migranten aan de economie zullen brengen maar dat niemand zelfs bij benadering weet wat de kosten zijn. In Duitsland zijn er schattingen van tientallen miljarden euros.
Maar goed, de economie krijgt een stimulans maar dan wel gefinancierd door een groter begrotingstekort en zwaardere lasten  voor de belastingbetaler. Dat dat later weer terugverdiend wordt door goed geïntegereerde werkende migranten is twijfelachtig gezien de ervaringen. Het merendeel blijft tot nu toe afhankelijk van uitkeringen.

Weer word ik op mijn wenken bediend: kosten 50 miljard euro in Duitsland tot eind 2017. Dit jaar 22,x miljard, in 2017 27,x miljard euro. Natuurlijk nog maar schattingen.
Dan wil de EU Commissie de grensbewaking laten financieren door een verhoging van de brandstoffenprijzen in de EU.
De economische groei neemt af, de kosten (dus ook de begrotingstekorten) stijgen extra door de opvang, de staatsschulden nemen verder toe en het zuiden en Frankrijk willen de begrotingsdiscipline versoepelen. De ECB weet de oplossing wel, nog meer Quantitative Easing, geld bijdrukken.

Het begint er steeds meer op te lijken dat de Centrale Banken met hun rente politiek en geldverruiming zichzelf is een vicieuze cirkel hebben gemanoevreerd.

Dat is duidelijk te zien aan de FED die dan wel geen QE meer pleegt maar het bijgedrukte geld wel in de circulatie houdt.
Dat was niet de bedoeling. Het zou na vervaldata van de waardepapieren uit de circulatie worden genomen.
De geringe renteverhoging die is doorgevoerd heeft al tot zoveel onrust en smeekbeden van het IMF gevoerd dat van een verdere verhoging wordt afgezien.
De Japanse centrale bank is al jaren bezig de inflatie op 2% te brengen met steeds meer geldverruiming en het enige resultaat is dat ze nu, net als de ECB een negatieve rente gaan invoeren.
De Bank of England twijfelt al tijden om wel of net de rente te verhogen want bubbels dreigen. Maar durft het niet aan.
De ECB jaagt ook hardnekkig achter een niet tot stand komende 2% inflatie aan die steeds volgens Draghi wel ver in het verschiet ligt maar zeker bereikt wordt. Ook de ECB heeft al de negatieve bankrente ingevoerd.
Draghi stopt ook niet met de 60 miljard euro per maand bijdrukken.
Ook de ECB onttrekt het bijgedrukte geld niet uit de circulatie op de vervaldagen maar "investeert" het dan vrijkomende bijgedrukte geld opnieuw.
Waar er dan inflatie is is het gelijk goed mis. Neem onze toekomstige nieuwe EU leden. Turkije 8% en de Oekraine 43%. Zouden die bij de eurozone komen danzopu daar de inflatie flink stijgen. Grapje.

Wat is de uitwerking op de echte economie? Het valt natuurlijk altijd te zeggen dat zonder die geldverruiming en renteverlagingen de economie er nog slechter aan toe zou zijn. Dat is immer en altijd het argument van de mislukking.

Het doel was en is de inflatie op 2% te krijgen. Dat is hetzelfde in deze tijd als het badkraan wijd open te zetten en tegelijkertijd de afvoer niet af te sluiten.
 Want de inflatie in de EU te willen verhogen door meer geld bij te drukken en geld nog goedkoper te maken terwijl wereldwijd de prijzen vrijwel overal zakken, olie, grondstoffen, import uit goedkope lonenlanden en er overal dus meer deflatie voorkomt dan inflatie  kan voor bankiers wel juist lijken maar is economisch gezien erg onwaarschijnlijk.
  Zoals steeds opnieuw ook blijkt. Globalisering heeft nu eenmaal een nivellerende werking.

En daar zit de kern van het verhaal. Want het belangrijkste, maar verzwegen doel van deze geldverruiming en renteverlagingen is de wisselkoers drukken. Want hoewel het door internationale afspraken verboden is, is het een currency war, een geldwaarde oorlog. Hoe lager de wisselkoers ten opzichte van andere valutas hoe gunstiger de handelspositie, hoe beter de concurrentieverhouding.

Doordat de euro 23% in waarde is gedaald ten opzichte van de dollar verkeert de EU in een veel betere concurrentie positie dan toen de euro 1.39 dollar was.
Dat is een van de redenen waarom de FED geen verdere renteverhoging wil. Dat zou de dollar nog verder doen stijgen en de concurrentiepositie verzwakken.
Dus  houden de Centrale Banken en de overheden deze kunststukjes nauwlettend in de gaten en als hun valuta in gevaar lijkt te komen slaan zij ook toe.
Want de een zijn brood is de ander zijn dood. Want als het ene land profiteert van een lage wisselkoers is er een ander land dat daardoor schade lijdt.
En Centrale Banken hebben alle tot primaire taak de prijsstabilisatie en als wapens rentemanipulaties en sinds vrij kort Quantitative Easing, geldverruiming.
Maar die geldverruiming en renteverlagingen hebben naast de concurrentie beïnvloeding ook andere bijwerkingen. Als de rente zo laag is dan brengt sparen niet veel meer op, bij dreigende negatieve rente kost het zelfs geld. Sparen wordt dus  zinloos.
Dat is dan ook de bedoeling want dan gaan de spaarders dat spaargeld liever uitgeven en dat steunt de economie. En dat verhoogt de inflatie. Maar tezelfdertijd vermindert het de koopkracht van alle mensen die van die rente afhankelijk zijn en verarmt ze.
Een ander effect, en je ziet dat optreden bij elke aankondiging van ingrepen van de Centrale Banken, is de aandelen markt.
De Japanse centrale bank heeft vanochtend een negatieve rente ingevoerd en onmiddellijk stijgen de beurskoersen. Draghi zegt dat de ECB nog een heel arsenaal wapenen geeft om in te zetten en de beurskoersen schieten omhoog. Sparen geeft geen zin dus beleg maar in aandelen. Het gevaar dreigt dat de prijs ervan niet meer in verhouding staat tot de intrinsieke waarde.
Geld lenen wordt daarentegen zo goedkoop dat men het risico ervan vergeet. Niet alleen particulieren en bedrijven maar ook de overheid. Neem bijvoorbeeld geld lenen om in aandelen te beleggen. De Spaanse huizenbubbel staat nog goed in het geheugen. Rij door Zuid Spanje en je ziet overal complete wijken vol skeletten van gebouwen met dode hijskranen die er boven uitsteken. Maar nog wel als bad loan ergens op de balans van een bank. Want als er ergens iets misgaat dan valt alles als een kaartenhuis in elkaar.

Neem de Ialiaanse banken.

Sinds 1 januari zijn de aandeelhouders en obligatiehouders van banken de eersten die aangesproken worden bij omvaldreiging. Maar dat dekt de risicos bij lange na niet.

Ook banken hebben te lijden onder de lage rentestanden en zo bedragen de bad loans van de Italiaanse banken 201 miljard euro en doubtful loans nog eens 120 miljard euros. Daarbij komt nog dat de Italiaanse staatsschuld 2,1 biljoen euros hoog is, in 2014 132% van het BBP en nu nog hoger.
Er is weliswaar met de EU een deal afgesloten dat banken bad debts kunnen bundelen en te verkoop aanbieden met  een staatsgarantie voor de minst slechte.
De Italiaanse banken hebben slechts reserves voor minder dan de helft van de nominale waarde van de bad loans. Voor de doubtful loans bestaan geen reserves. Niet veel ruimte voor vernieuwingen.
 Hoe dat voor de obligatiehouders kan uitpakken wordt duidelijk in Portugal waar Banco Espirito Sancto (vroeger de grootse lener van Portugal) werd gesplitst in een "good bank" en een "bad bank". Van de ene dag op de andere  verloren obligatiehouders waarvan de obligaties  van de goede naar de slechte bank waren overgebracht door de Portugese Centrale Bank 80% van hun geld. De good bank werd daardoor gered. Allemaal nog de gevolgen van de 2008 bubble and crash. Maar sindsdien is er nog maar weinig vooruitgang geboekt.
De Deutsche Bank  (niet de Duitse Centrale Bank) heeft in 2015 haast 7 miljard euro verloren, weliswaar mede tengevolge van verboden koersmanipulaties maar wel voor het eerst sinds heel lange tijd.
De bankenunie bestaat wel op papier maar is dan ook een papieren constructie  wat degelijkheid betreft.

Het is voor mij overduidelijk dat de Centrale Banken met hun rente en geldverruimingswapens een vicieuze cirkerl hebben gecreëerd. Steeds opnieuw moeten zij ingrijpen om hun vorige ingreep niet te laten mislukken.

Maar in plaats van de echte economie te steunen wordt deze, naar mijn mening, er totaal door ontwricht. De normale marktwerking van vraag en aanbod gebaseerd op prijs en kwaliteit wordt erdoor verstoord in plaats van gesteund.
Als impuls om een injectie in de economie te geven om die op gang te brengen wellicht goed, maar niet als continue bijsturing.
 Kijk naar  de EU en de eurozone. De EU kent de investeringsbank om impulsen voor vernieuwing  te geven. Daarnaast komt van de ECB via de banken maandelijks 60 miljard euro in de eurozone vrij voor investering.
Daarenboven is er nog het Juncker  plan voor een extra investeringsbank in de Europese Unie.
Maar het bedrijfsleven wil alleen investeren indien er vraag is om het aanbod af te nemen.
Investeren om het investeren is contra productief.
En de banken willen alleen in het bedrijfsleven investeren als het risico minimaal is. Te begrijpen met een dergelijk lage rentestand. De banken lijden ook daaronder.
De 60.000 maandelijkse euros gaan dus niet geïnvesteerd worden in de eurozone maar daarbuiten.
Dat geld gaat ook geïnvesteerd worden in lage lonen landen waardoor de aanmaak van producten uit die landen weer in groter hoeveelheden in de eurozone kunnen worden geïmporteeerd. Tegen prijzen die de lokale industrie nooit kan evenaren door de hoge loonkosten. Importeren van deflatie.
De door Eurozone en IMF gepromote en afgedwongen austerity wordt grotendeels vertaald in loonmatiging en loonsverlagingen (behalve bij de top en overheid) om concurrerend met het buitenland te blijven of worden.
Daardoor neemt de binnenlandse koopkracht af.
De EU en de eurozone zijn globaal gezien  te duur en te afhankelijk van import van olie en grondstoffen.
Duitsland door zijn productie van kwaliteits kapitaalgoederen kan nog goed concurreren op de wereldmarkt. Maar emerging countries maken ook daar een inhaalslag.
Begrotingstekorten in de eurozone blijven hoger dan de te lage groei voornamelijk door de structurele potentiële krachtsverschillen van de lidstaten.
Daardoor nemen de staatsschulden, nu al boven de 90% grens, nog verder toe.
Daardoor hebben de lidstaten geen mogelijkheid verder te investeren.
De schulden zijn alleen houdbaar door de door de ECB laag gehouden rente.
Dus men kan wel het einde van de austerity prediken die niet tot de gewenste resultaten heeft geleid maar men heeft niet de financiële reserves om die te financieren. 
De enige mogelijkheid zou zijn de waardevermindering van de staatsschuld die in euros is aangegaan  te forceren door een grote waardedaling van de euro.  Dat kan door steeds meer geld bij te drukken, zoals volgens boze geruchten en kamervragen  in sommige eurolanden al gebeurt. Maar ook daar zitten grote gevaren aan. Want dat  kan gemakkelijk ook tot een vicieuze cirkel leiden van meer en meer  inflatie.

Het zijn geen optimistische gedachtes. Onze economie moet langs talrijke klippen varen en niet op het rif vastlopen.

Net als bij het migrantenprobleem is doorgaan op de huidige weg destructief. Maar het migrantenprobleem is eenvoudiger op te lossen. En zelfs dat lukt niet.