Wat is het ware gezicht van de Europese |Unie?

Het migranten vraagstuk blijft de gemoederen bezig houden. Dat is een veeg teken. Normaal gesproken ebt het nieuws over wantoestanden na enkele dagen weg maar in dit geval blijft het na enkele dagen verborgen gehouden te zijn de gemoederen fel bezighouden en leidt het zeer waarschijnlijk tot politieke heroverwegingen zij het met bloedend elite hart. Maar er zijn meer hekele ontwikkelingen in de EU. Griekenland, Polen, Spanjes verkiezingen en het Britse referendum over het EU lidmaatschap. In mijn visie, zoals  ik al schreef wordt 2016 een beslissend jaar.  Wie en wat domineert in de Europese Unie. Een lang blog dit keer. Mijn gedachtenspinsels.

Bij het CDU partijcongres waar Mw Merkel, die toen al onder vuur lag vanwege haar migranten politiek,  haar "wir schaffen dass" verdedigde kreeg zij een zes minuten lang durend applaus. Dat was net voor Keulen. Toen kon ik niet nalaten te denken aan vroeger tijden. Hoe meer er verandert, hoe meer hetzelfde blijft.

Nu komt haar politiek nog verder onder vuur nu een aantal oud Verfassungsgericht rechters haar ongrondwettelijk gedrag verwijten.

Wat is haar macht in de EU? Zij reisde naar Turkije om Erdogan te ontmoeten en zijn medewerking te verkrijgen om daar de visumplicht te verzachten, de onderhandelingen over toetreding tot  de EU weer op te starten en drie miljard euro ter beschikking te stellen voor Turkse hulp door migranten niet de EU binnen te laten en ontoelaatbare migranten  terug nemen. Die concessies  ondanks de verslechterende mensenrechten en vrijheid van meningsuiting in dat land.

Zij eiste de verdeelsleutel zodat er een herverdeling zou komen van 160.000 migranten over de lidstaten. Een eis die oost lijnrecht tegenover west stelt.

In de EU heeft zij dus wel degelijk een dominante rol. Italië maakt zware verwijten dat Brussel Duitsland dient en niet alle 28 lidstaten.  Duitsland staat voor austerity samen met de noordelijke landen. De andere wensen een einde aan de austerity en dus aan het Stabiliteits en Groei Pact.

Daar tegenover staat dat zij en Duitsland in de eurozone, de kern van de EU, juist al veel  hebben moeten toegeven. De bailout voor Griekenland met ontkrachting (volgens anderen verkrachting) van het verdrag van Lissabon dat directe hulp aan lidstaten verbood. Niet eenmaal maar tweemaal.

Zij moesten het Europees Stabiliteits Mechanisme, dat het verdrag van Lissabon moest omzeilen, aanvaarden.

Uit onmacht trokken de Duitse kernleden van de ECB zich terug en verloor Duitsland de greep erop.
De Quantitative Easing, die door velen als verkapte staatssteun wordt gezien moesten zij slikken.
De bankenunie waardoor de gehele eurozone de banken garandeert eveneens.
Daar heeft Duitsland en dus Mw Merkel steeds toe moeten geven.
Met als doel de Eurozone en de Europese Unie steeds verder tot een politieke unie om te buigen. Voor vrede en veiligheid. Met als resultaat nu onvrede onder de lidstaten en vrouwen die zich niet meer veilig voelen

Landen in de EU die een eigen beleid willen voeren worden tot de orde geroepen. Hoe men het ook beziet, Griekenland is financieel gedwongen geworden de democratie op te geven en zich naar de eurozone te schikken. De Eurozone staat boven Griekenland en per implicatie boven alle andere eurozone staten.

Polen, dat een eigen koers wil varen, maar binnen de Verdragen blijft,  maar zich niet wil onderwerpen aan secundaire EU wetgeving nu er een nieuw democratisch gekozen parlement  is wordt voor een EU tribunaal gedaagd dat onderzoekt of Polen nog wel een rechtsstaat is, dwz een rechtsstaat volgens de EU normen. Want rechtsstaat is geen absoluut begrip.

Dwang om zich te schikken ondanks het democratisch gekozen parlement. De Duitse EU  commissaris Oettinger was degene die de zaak aankaartte. Twee omstreden Poolse wetten worden als kapstok ervoor genomen.

Is de EU nog wel die naar ever closer union strevende vriendenclub.

De EU en de eurozone neigen ertoe te vinden dat de EU en eurozone secundaire regelgeving altijd prevaleert boven de nationale. Dat kan problemen opleveren bij verkiezingen die tot een parlement leiden dat zich niet aan bepaalde regelingen wil  onderwerpen.

Dan wordt hard opgetreden, meestal door financiële druk, althans  zo lijkt het me. 
De geruchten gaan dat regeringsleiders zo zijn gewipt. Griekenland is door de eurozone en de ECB op de financiële knieën gedwongen.
In Spanje wordt geprobeerd een regering te vormen die tegen de uitslag van de verkiezingen in de huidige austerity politiek voortzet.
Ook Ierland is, naar men zegt, onder financiële druk gezet de bailout te accepteren.
Binnen de eurozone is er altijd het financiële middel dat gebruikt is.
In Polen is nu een andersdenkende regering gevormd die een eigen koers wil varen. Een koers die de EU leiding zorgen baart.
Polen is geen lid  van de eurozone hoewel economisch beter presterend. Oettinger, de Duitse EU commissaris en Juncker gaan nu in de Commissie toetsen of Polen nog wel een rechtsstaat is volgens die EU normen. Maar de Poolse regering steunt op een parlementaire meerderheid na democratische verkiezingen.
In de Commissie zitten ook de andere Oost Europese lidstaten die de dwang van de EU bij de door de Commissie opgelegde en volslagen mislukte verdeling van 160.000 migranten bestrijden. En of de twee gronden die Oettinger en Juncker aanvoeren de Poolse rechtsstaat aantasten zijn zacht gezegd betwistbaar zoals ik in vorige blogs heb besproken. Misschien niet aangenaam voor Brussel maar dat is iets anders.

De EU wil haar wil opleggen.

Een volgend strijdpunt wordt de Britse eis de EU te hervormen. Cameron heeft daartoe vier Britse verzoeken in Brussel op tafel gelegd en voor einde 2017 maar waarschijnlijk eerder, ik hoor al juni dit jaar noemen, wordt er in het VK een referendum gehouden over al dan niet uittreden uit de Europese Unie. 

In de Guardian las ik een artikel over de Brexit door Joris Luyendijk, geen onbekende Nederlander. Hij stelt aan de EU de harde lijn voor, het confrontatie model.

De titel is "It's time for Europe to turn the tables on bullying Britain". Lees het want het is interesssant.
Luyendijk is niet de eerste de beste. Zijn woorden leggen gewicht in de schaal.     
Luyendijk stelt dat de EU alle macht in handen heeft. De EU zou  het VK op een briefje moeten geven hoe het een uittredend VK zou laten lijden.
Dreig Britain op alle mogelijke wijzen dwars te zitten. Financieel centrum naar het vasteland, Schotland uitspelen tegen Engeland, multinationals trekken naar het continent, Japanse automerken invoeren via Griekenland, Britain reduceren tot een soort mini Rusland.
Hij verwijt Britain in deze tijd van crises concessies te willen opeisen.

Zou de EU inderdaad voor zo'n confrontatie politiek kiezen. Bij Griekenland, ja, Italië in de Berlusconi tijd, ja, Spanje, ja, nu bij Polen zijn ook de eerste stappen gezet.

Maar volgens Ambrose Evans-Pritchard die in zijn colum in de Financial Telegraph van 13 januari melding maakt van deze opruiende column is de situatie wel wat anders. De referendum belofte dateert uit  2013 voor deze reeks van crises begon. Maar dat is geen reden om deze enige kans die het VK heeft om een verandering in de EU te bewerkstelligen te laten vallen. Want het is de enige kans.
Evans-Pritchard redeneert dat de leiders van de EU in de echte wereld leven. Zij zullen wel beseffen dat vijandige en negatieve maatregelen tegen een uitgetreden Brittannië  contra productief zouden zijn en de EU positie zou verzwakken. En bangmakerij taktiek zal juist het Britse eurosceptisme  verharden.
Zijn stem zal niet van morele maar van politieke en economische overwegingen afhangen waarvan hij een opsomming geeft.

Het gehele artikel staat in de Financial Telegraph en is ook zeker de moeite van het  lezen waard. 

Nu geloof ik dat het Britse referendum een keus is van de Britse bevolking. Cameron heeft een aantal voorstellen gedaan aan Brussel die zijn stemadvies bij het referendum zullen bepalen. Er is dus geen sprake van een wil tot chantage maar van voorwaarden die Brittannië essentieel voor een voortzetting van het lidmaatschap acht. Een aantal daarvan wordt gedeeld door andere lidstaten.

Een ervan echter,  het beperken van het recht op sociale uitkeringen voor binnenkomers in het VK gedurende  een wachtperiode van vier jaar om uitkerings migratie te voorkomen is onaanvaardbaar en tegen de verdragen. Maar naar de mening van het VK wordt er misbruik van gemaakt.
Er zou een verdragswijziging voor nodig zijn want het regelen via secundaire wetgeving of toezeggingen voor een toekomstige verdragswijziging is niet goed mogelijk en bovendien achteraf juridisch betwistbaar en daarna zou dan een nieuw referendum moeten volgen.
Maar die vier jaren eis is wel het gevolg van het falen van de EU waar twintig jaar na het Verdrag van Maastricht waarbij de Europese Unie werd opgericht het beloofde naar elkaar toegroeien van de lidstaten er niet toe geleid heeft dat de economieën van de lidstaten zich zodanig ontwikkeld hebben dat de uitkeringen en minimum lonen in de lidstaten zo met elkaar overeenkomen dat de door Brittannië gevreesde uitkerings migratie er niet zou zijn. En deze verschillen blijven ook bestaan omdat de EU zich uitbreidt met staten die zo armlastig zijn dat er zelfs geen vergelijking mogelijk is.


2016 crisis jaar.