De Migranten Blues

De migranten stroom. Het is niet zo maar een issue, het is een zaak van to be or not to be.

Van tijd tot tijd vindt men wel eens interessante "omkeer" verklaringen. Zo kopt de Economist vanochtend met het volgende statement:

"The ultimate victim of sexual assaults by migrants could be Angela Merkel’s liberal refugee policy"

Een perfect voorbeeld van het omkeren van oorzaak en gevolg.

Als Duitsland Mw Merkels welkomstbeeld en "wir schaffen es" niet had gevolgd en de migranten niet zonder meer had laten binnenkomen maar een individuele asielaanvrage en onderzoek procedure liet ondergaan zoals de EU had besloten in Dublin en afgewezenen de toegang tot Duitsland had ontzegd dan was de toestand nu volslagen anders geweest.
De EU procedure was immers asielaanvrage in het eerste EU land van binnenkomst, daar wachten tot de procedure voltooid was en dan toelaten tot de EU en bij afwijzen niet toelaten.

De grove begin fout van de EU is geweest dat het Italië en Griekenland niet steunde bij het in de praktijk brengen van deze procedure.

Daardoor liep het aantal wachtenden op de procedure steeds verder op zonder dat de EU adekwaat ingreep en Griekenland en Italië steeds verder de greep verloren op de binnenkomers die van de ruimhartige EU regelgeving wilden profiteren en in steeds grotere groepen de EU binnenkwamen. Daarnaast raakten zij ook gedesillusioneerd door het gebrek aan EU ondersteuning.

Voorts stonden door het Schengen accoord  de binnengrenzen van de EU wijd open.

Er was dus geen mogelijkheid de ongecontroleerde, dus juridisch illegale, binnenkomers in de zuidelijke landen daar vast te houden.
Toen die eenmaal mede gestimuleerd door de welkomsthouding van Mw Merkel de voettocht naar het welkome Duitsland begonnen was er geen houden meer aan.
Er was ook geen begrenzing want Mw Merkel wilde van geen begrenzing weten. De EU had de morele plicht vluchtelingen op te nemen.
Een volgende fout was de veronderstelling dat al diegenen die bij de asielaanvrage procedures zouden worden afgewezen, men schatte dat op zo'n 30% van de migranten, de EU uitgewezen zouden kunnen worden naar hun land van oorsprong of andere doorgangslanden.
Dat stuit allereerst op de onmogelijkheid dat te doen als in dat land de vrees voor vervolging, arrestatie, marteling etc. bestaat. Dan is het verboden
Daarnaast zijn andere (doorgangs of veilige eerste) landen niet geneigd de afgewezenen op te nemen. Waarom zouden zij. Zij worden ook overspoeld.

De harde realiteit is dat eenmaal binnen de EU betekent blijvend binnen ook al monden alle procedures en beroepsprocedures uit in afwijzen van de asielaanvrage. Dat blijkt uit de cijfers uit Nederland en ook Duitsland. De meesten ervan verdwijnen in de illegaliteit.

Bovendien verstrekte Duitsland aan asielzoekers uit Syrië zonder meer een voorlopige verblijfsvergunning.
Al deze factoren samen hebben er toe geleid dat Zweden het verzadigingspunt overschreden heeft en de grenzen sluit en binnengekomen migranten naar andere EU landen wil sturen. In Duitsland lijkt het verzadigingspunt ook bereikt en nemen de stemmen om de instroom in te dammen eveneens toe.
De enige vraag is hoelang Mw Merkel nog de onbegrensde instroom wil handhaven. Nederland volgt in het kielzog  van Duitsland.
Denemarken sluit de grenzen. De Oost Europese lidstaten willen geen verdeelsleutel migranten opnemen.

Juncker waarschuwt dat het sluiten van de grenzen het einde van de Schengenzone en de euro zou kunnen inhouden. Maar bovendien lost dat het instroom probleem  niet op. Dat gebeurt evenmin met meer controleposten in Griekenland en Italië. Want eenmaal binnen is blijvend binnen.

Een verdere verkeerde inschatting is dat de stroom zal afnemen. Dat zeker de winter de aantallen door het slechtere weer zou doen dalen. De getallen over het begin 2016 laten echter zien dat de aantallen vergeleken met januari vorig jaar nog zijn toegenomen in plaats van afgenomen. Bovendien neemt het aantal migranten uit Marokko en andere Noord Afrikaanse landen juist toe.

Verwachtingen van 1.500.000 migranten worden geuit maar dat zijn wilde schattingen. Het enige houvast is dat er tientallen miljoenen potentiële migranten zijn die de EU als doel zouden kunnen hebben. Dus niet incidenteel maar structureel. Dat de EU zo'n gewild doel is wortelt in de EU verdragen en secundaire wetgeving. Een land van melk en honing.

De EU leiders vergaderen en vergaderen en slaan woest om zich heen. Maar als ik mijn bovenstaande gedachten weer orden dan zie ik maar één deugdeljke oplossing. Ik heb het al meer vermeld.
Een oplossing moet het onmogelijk maken dat asielzoekers de EU doorkruisen zonder controle. Hij moet ook onmogelijk maken dat afgewezen asielzoekers toch binnen de EU landen blijven.

Mijn oplossing is, ik heb het al meer geschreven, één of meer eilanden in de Middellandse Zee. Grieks grondgebied. Alle binnenkomende (en wellicht nu rondzwervende) asielzoekers worden daarheen vervoerd. Daar wordt de asielaanvrage procedure afgerond. De toegelaten asielzoekers worden verdeeld over de EU lidstaten waarbij ook rekening gehouden  wordt met de identiteit van de lidstaten. Ze krijgen een tijdelijke verblijfsvergunning. De EU verdragen maken dat mogelijk. De EU moet dat met Griekenland regelen dat zelf ook voordeel heeft bij deze oplossing.

De afgewezen asielzoekers worden vanaf die eilanden uitgewezen naar land van oorsprong of eerste veilig land. Landen die weigeren ze terug te nemen worden uitgesloten van ontwikkelingshulp en andere EU financiële hulp. Wel terugnemen wordt beloond met extra steun die direct benut moet worden voor de teruggenomenen of de economie. Geoormerkte hulp dus.

Natuurlijk brengt dat grote kosten met zich mee. Maar het ontvangen, onderhouden en huisvesten zoals dat nu plaatsvindt eist niet alleen minstens evenveel kosten maar bedreigt ook de identiteit van de EU lidstaten. De loze kreet dat ze zo goed zijn voor de economie en een middel zijn ter compensatie van de vergrijzing houdt geen steek.

Want daarvoor zorgen de asielzoekers die wel toegelaten worden. En dat op geordende wijze. Dat ontkennen is niet alleen de kop in het zand steken maar een minachting voor de bevolkingen van de EU.

Tenslotte, is de Schengenzone echt een conditio qua non voor handel en industrie.

Een grenscontrole op personen bestond nog toen ik jong was.

Die was oppervlakkig, slechts één keer ben ik gecontroleerd, nota bene bij de Belgische grens en ik heb veel gereisd in Europa.
Maar het punt is dat men gecontroleerd kan worden en dat de douaniers dat uitmaken. Zij maken dus de keus. Dat kan op discriminatie lijken maar het is in feite de intuitie van de goede douanier. Die heeft er een neus voor als er  iets niet klopt.
En die discriminatie phobie moet men dan bij grensoverschrijdend personenverkeer dan maar vergeten.
En ik heb ergens in mijn achterhoofd de gedachte dat de gevaren die de heer Juncker ziet voor de euro en de vrijhandel bij grenscontroles misschien wat gechargeerd zijn.

Doorgaan zoals nu is niet alleen achter de feiten aanhollen maar het probleem steeds verder vergroten. En dat kan niet. Want men ziet nu al hoe de stemming omslaat.