Asylumseekers, Refugees, resettlement, migrants.

Wie vormen eigenlijk die volksverhuizing die van zuid naar noord Europa plaats vindt. Zijn het asielzoekers, vluchtelingen, herplaatsings vluchtelingen, of gewoon migranten. Zij vormen een sociaal en politiek beladen probleem, een force majeure waar de EU niet op gerekend had en op berekend is.  Een probleem waar de EU kennelijk geen oplossing voor heeft. Een probleem dat het voortbestaan van Europa zoals wij dat kennen op het spel zet. Ik ben eens nagegaan wat de regels zijn, voor zover ik die heb kunnen vinden.

Hun status  wordt bepaald in de Geneva Convention van 1951 en door de UNHCR (the United Nations High Commissioner for Refugees).

"A refugee, according to the Convention, is someone who is unable or unwilling to return to their country of origin owing to a well-founded fear of being persecuted for reasons of race, religion, nationality, membership of a particular social group, or political opinion".

Dus gegronde vrees voor vervolging ten gevolge van ras, godsdienst, nationaliteit, behoren tot een bepaalde sociale groep of politieke overtuiging maakt iemand tot vluchteling.

Vluchtelingen voor een oorlog vielen, eigenaardig genoeg, niet onder deze definitie maar volgens de UNHCR zijn oorlogen vrijwel altijd het gevolg van één van de criteria voor het vluchtelingenschap.

Men vlucht dus met wat men vindt is een gegronde reden naar een veilig land. Men is daar asielzoeker en daar moeten de asielprocedures uitmaken of men aan die criteria voldoet en dus de vluchtelingen status zal krijgen en de rechten die daaraan verbonden zijn of dat men niet aan de criteria voldoet en dus naar het land van oorsprong zal worden uitgewezen, repatriëring.

Er is een mogelijkheid om vanuit dat eerste asielland als men daar inderdaad de vluchtelingen status heeft verkregen naar een ander land te worden overgebracht om daar definitief te blijven, zich te vestigen dus. Dat is de zogenaamde resettlement procedure waaraan een beperkt aantal landen deelneemt. Men dient daarvoor een aanvraag in maar de mogelijkheden zijn beperkt. Sommige EU landen doen hieraan mee.

De EU heeft daarvoor al in 2009 met de UNHCR een overeenkomst gesloten het Joint European Resettlement Programme met een uitvoerend orgaan de Joint European Asylum System.

In april 2015 verscheen in de EU de publicatie Relocation en Resettlement. Het nieuwe begrip relocation hield in het overplaatsen van geresettlede mensen van de ene EU lidstaat naar een andere. De commissie stelde een EU breed resettlement plan voor van 20.000 plaatsen volgens bepaalde criteria verdeeld over de lidstaten. De EU steunt dit plan met 53 miljoen euro extra voor 2015/2016. Op 8 juni 2015 werd dit plan officieel ingesteld.

Het is dus wel duidelijk dat deze volksverhuizers niet bestaat uit resettlers.

De EU top had dus in juni 2015 nog geen enkel idee van wat er aan het gebeuren was en  onvoorstelbare vormen zou aannemen.

Maar toen waren Griekenland en Italië al overspoeld met wat bootvluchtelingen werd genoemd die vaak al ver van de kusten moesten worden gered uit de gammele bootjes.

Maar het is gezien de regelingen duidelijk welke status al deze migranten hebben. Alleen als zij rechtstreeks van hun eigen land waar zij gevaar denken te lopen de EU binnenkomen zijn zij asielzoekers. Komen zij echter vanuit een veilig land waar zij in eerste instantie hun toevlucht hebben gezocht dan kunnen het noch asielzoekers, noch vluchtelingen zijn, hooguit resettlers, maar dat kan alleen via een individuele procedure via de UNHCR en is op voor deze toevloed niet van toepassing.

Het zijn migranten en juridisch gezien mensen die illegaal de EU zijn binnengekomen. Daar komt nog bij dat zij voor hun illegale binnenkomst mensensmokkelaars voor hen  aanzienlijke bedragen hebben moeten betalen. Dat is een aanwijzing dat zij niet in het asielland leden onder onaanvaardbare omstandigheden maar over de middelen beschikten zelfstandig een ander land uit te kiezen. Dat het een keuze is, en geen levensnoodzaak, blijkt ook uit het gegeven dat zij die landen als einddoel hebben verkozen die de beste voorwaarden bieden.

Zij tonen dus de kenmerken van wat men wel noemt economische vluchtelingen.

Wel is het zo dat zij er grote risico's voor nemen en grote gevaren en ontberingen moeten  trotseren om die voor hen veelbelovende landen te bereiken.

Turkije valt onder de categorie veilige landen.

Deze migranten vormen een onstuitbare, onomkeerbare, onophoudelijke, enorme stroom mensen die Europa van zuid naar noord doorkruisen.

Alleen Duitsland al verwacht er officieel 800.000 dit jaar maar praktisch gezien een miljoen of meer. Duitsland, of moet ik zeggen Mw Merkel, heeft zelf deze migranten uitgenodigd met ook in het achterhoofd de overweging om zo  de vergrijzende Duitse maatschappij nieuw leven in te blazen.

Maar Duitsland kan de stroom niet opvangen.

De landen tussen Duitsland en Griekenland waar de meesten aan land komen, hebben niet de faciliteiten die stroom doorgangers op menswaardige manier op te vangen.

De onvoorbereide Europese Unie is in crisis en wat erger is in verwarring en onderlinge onenigheid.

De Schengenzone heeft alleen bestaansrecht bij goed functionerende buitengrenzen. Die buitengrenzen zijn zo lek als een mandje gebleken.

Dat was het gevolg van de EU politiek die oogluikend uit menselijke overwegingen de illegale stroom binnenkomers toeliet, ze uit zee redde in plaats van ze terug te sturen,  in tegenstelling tot Australië die het probleem hardvochtig oploste door ze terug te sturen. Tegen hoge kosten maar ze kwamen niet binnen.

Vervolgens behandelde de EU deze toestroom als vluchtelingen terwijl ze uit andere veilige landen kwamen.

In Griekenland en Italië voornamelijk moesten ze geregistreerd worden en het resultaat van de toetsing doorstaan tot ze via relocatie over de EU verdeeld zouden kunnen worden. Dat werd een flop.

Als een emmer te vol is loopt hij over. De exodus uit Griekenland naar het noorden begon en bleef en blijft aanzwellen. De opgehoopte wachtende migranten in Griekenland en Italië namen het heft in eigen handen en trokken en trekken massaal naar het noorden. Ongecontroleerd want de binnen grenzen van de Schengenlanden zijn open. De EU heeft niets voorzien, geen voorzorgsmaatregelen genomen, geen antwoord. Het enige wat zij kunnen zeggen is "Meer Europa"  en de lidstaten moeten improviseren.

Nu is de crisis in Duitsland tot een kookpunt gekomen. De coalitie CDU, CSU, SPD wankelt. De CSU en een flink deel van de CDU willen de grens dicht, transito regios bij de grens en een beperking van de gezinshereniging.

Vanochtend was er overleg tussen de drie coalitiegenoten maar er is geen oplossing of compromis bereikt, donderdag, nadat de steeds onhoudbaarder situatie weer bijna een week verder zal zijn toegenomen, komt er verder overleg. Natuurlijk nemen ook de politieke spanningen tussen de drie partijen toe. Om maar niet te spreken van de sociale onrust die door de besluiteloosheid van EU en lidstaten vooral in Duitsland steeds verontrustender vormen aanneemt. Er moet aan de onzekerheid een snel einde komen.

Ik vind dat allereerst dat de status van deze migranten, die kennelijk door de EU als vluchtelingen in de zin van de Geneva Convention  worden behandeld, maar dat wel in Turkije waren, maar niet na vertrek uit dat veilige land naar de EU, officiëel door de EU moet worden bepaald. Zij worden nu door de EU niet behandeld volgens de status die zij, naar ik denk, hebben. Niet die van vluchteling in de zin van de Geneva Convention en UNHCR.

Wil de EU hen toch de rechten van vluchtelingen geven dan is daar tenminste duidelijkheid over. Dan kan die Resettlement overeenkomst van 20.000 vervangen worden door miljoenen onbeperkt.

Maar om miljoenen mensen de EU binnen te laten zonder status,   identiteit en afkomst te hebben vastgelegd en hen ongecontroleerd in de grenzenloze Schengen landen te laten rondreizen met alle risico's van dien en hen wellicht zonder grond als vluchtelingen te behandelen is onaanvaardbaar.

Want zo als het nu gaat is er geen enkele mogelijkheid om te bepalen of en zo ja hoeveel onder hen voor onze veiligheid gevaarlijke infiltranten schuil gaan.

Wij leven in een gevaarlijke wereld vol bedreigingen aan ons adres en het is de plicht van onze overheid ons daar op de grondigst mogelijke wijze te beschermen.

En de EU heeft zich bij de resettlement bereid verklaard 20.000 vluchtelingen uit asiellanden op te willen nemen voor permanente vestiging in de EU lidstaten,geen miljoenen.

Want van de miljoenen die nu binnen kunnen komen zal de meerderheid zich hier permanent willen vestigen. Anders waren ze in het asielland blijven wachten tot ze veilig terug zouden kunnen keren naar hun eigen land. Dat staat is geen enkele verhouding tot die 20.000 die de EU bepaalde.

Het is duidelijk dat er een noodtoestand heerst. Het is duidelijk dat deze als hij te lang voortduurt tot wantoestanden leidt. Er moet dus snel en krachtdadig worden opgetreden.

Bijvoorbeeld.

Tijdens een noodtoestand kan het Schengenverdrag tijdelijk buiten werking  worden gesteld.

Dat betekent dat binnengrens overschrijders weer gecontroleerd gaan worden en dus geïdentificeerd en hen de toegang tot een lidstaat kan worden ontzegd. Dat is een eerste stap om de chaos een halt toe te roepen.

De tweede stap is de buitengrenzen door de legers van de lidstaten met die  buitengrenzen te laten bewaken.  Als zij dat toestaan zo nodig geassisteerd door de legers van andere lidstaten.

Alleen als blijkt dat potentiële migranten werkelijk zonder veilige landen te passeren een van de  EU lidstaten als eerste veilige land aan doen kunnen zij een asielaanvrage doen, anders niet. Een behandeling zoals op Schiphol wordt gehanteerd.

De derde stap is diegenen die er toch in slagen de grens illegaal te overschrijden te interneren.  

Dat voorkomt ook het onnodig lijden van massa's migranten die te voet zonder onderdak en verzorging van zuid naar noord zien te komen.

Tenzij er een effectievere oplossing te vinden is.

Zo denk ik erover. Want als er niets wordt ondernomen en alleen eindeloos en oeverloos wordt overlegd zullen de nationalistische gevoelens nog sterker toenemen dan nu.

Dat zou zonde zijn, want een goed functionerende, minder bureaucratische EU met als kern de vrijhandelszone en vrij verkeer van goederen en diensten, een EU  die alles behalve de echt gezamenlijke zaken aan de lidstaten overlaat zou een zegen zijn voor de lidstaten.  Een EU die zich houdt aan het verdrag van Lissabon en de taakverdeling daarin zonder de "ever closer union" op te vatten als weg naar een superstaat. Die zich niet opstelt als ethisch en moreel voorbeeld voor de wereld en economie en milieu in evenwicht houdt.