Van de nood een deugd maken

Dit keer een beetje badinerende beschrijving van de EU highlights  van toen, nu en die gaan komen. In een omvattend licht gezien. In een tegendraadse stemming geschreven.

Van de eurozone wisten we het al.

Als er iets goed mis gaat wordt er al snel gebruik van gemaakt om meer macht voor Brussel te eisen.

Noem maar op.

Griekenland's illegale bailout, niet getreurd er komt het ESM dat alle macht om geld uit te lenen aan Brussel geeft. Portugal, Spanje en Ierland krijgen ook een bailout, Spanje een verkapte, alleen voor de banken, uit het ESM dat ineens ook aan banken mag lenen. 

Die bailouts helpen niet, want die landen blijven met levensgrote schuld zitten want leningen verhogen de schulden en moeten bovendien terugbetaald worden.

Dus roept men om een Fiscal Union, in feite een transfer  unie, die geldtranfers tussen de landen mogelijk maakt. Geen lenen dus maar krijgen.

Het gaat rot met een aantal banken. Bad debts tengevolge van huizenbubbles of ongedekte kredieten.  Hatsekidee, er komt een bankenunie waarbij de banken onderling voor elkaar verantwoordelijk zijn. 

Griekse bank slecht, Duitse banken springen bij, bij wijze van spreken, of Nederlandse. En het ESM = de belastingbetaler is de laatste reddingsboei want het bankenfonds (=stroppenpot) is belachelijk klein voor de risico's.

Wat men vergeet is dat die banken globaal opereren en niemand weet wat ze precies doen. Natuurlijk, uit concurrentieoverwegingen. De andere concurrerende banken mogen niet weten wat die ene doet.

Die banken moeten wel globaal opereren want door de rentepolitiek van de ECB is er voor hen in de eurozone geen makke cent te verdienen met die lage rentestand en de boetes die ze aan de ECB moeten betalen als zij daar geld stallen.  Ze moeten dus wel, maar de eurozone belastingbetaler loopt het risico.

Die transferunie gaat niet ver genoeg. Want daarbij is het nog steeds het ene land dat aan het andere moet geven, en blijven geven want de noodzaak voor die geldtransfers, giften aan achtergebleven landen, ligt niet in het incidentele maar in het structurele. Er zijn nu eenmaal in de eurozone economisch sterkere en zwakkere landen. Dat ligt aan de economische potentie die in de eurozone per land sterk verschilt.

Daarom moet er een apart eurozone parlement met een eurozone minister van financiën komen met een eigen budget, eigen belastingen en een eigen begroting, d.w.z. een eigen machtiging om de binnengekomen gelden  over de eurozone staten te verdelen. Dan zijn er geen geldtransfers meer nodig want dan krijgen ze dat geld uit de begroting. In alle eeuwigheid want het maakt van de slecht presterende, landen met lagere economische potentie geen sterkere maar neemt wel alle druk om meer te presteren af.

Het geld komt toch uit de gezamenlijke pot. Geen zorgen meer, geen bailouts, geen geldtransfers. De sterke landen dokken wel zonder het te weten.

Dan praat ik nog niet over het financieren van de wereldeconomie door de ECB met 60 miljard euro per maand (en zeer waarschijnlijk nog meer en langer desnoods door het kopen van buitenlandse ASB's) om een inflatie, die daardoor nog geen cent hoger is geworden (en ook in de USA en het VK niet) van 2% te krijgen en daarbij zonder opzet maar wel met een glimlach de koers van de euro meer dan 13% te laten zakken.

Nu de Europese Unie zelf.

Overweldigd door een niet te stoppen volksverhuizing, die door de EU zelf geëntameerd is door welkom te roepen, wordt weer van de nood een deugd gemaakt.

Snel wordt besloten dat er in totaal drie miljoen migranten (hier vluchtelingen genaamd) de Europese Unie binnen zullen komen. Waar komt dat getal vandaan? Waarschijnlijk zijn de EU leiders dat gezamenlijk overeengekomen.

Die drie miljoen zullen een licht positieve invloed op de EU economie uitoefenen. De statistieken wijzen uit dat de grote meerderheid van de vroegere instromers dat niet deden, maar deze nieuwe zijn immers zoals ons verteld wordt hoog opgeleid door de dictator Assad en dus snel inzetbaar.

En de economische groei wordt naar boven bijgesteld, de economie groeit nu harder dan eerst gedacht.Waarachtig, we moeten dus blij zijn met die drie miljoen.

Natuurlijk groeit de economie.

Want voor al die binnenkomers moeten huizen worden gebouwd, ze moeten eten kopen en apparatuur (als dat niet bij de huizen inbegrepen wordt, maar ik wil niet te pessimistisch zijn). Er zijn massa's mensen nodig om ze te assisteren bij hun integratie, door hun gezinsvereniging zullen er meer scholen nodig zijn en leerkrachten. Ga zo maar door. In Duitsland wordt dat voor het ogenblik naar ik meen op 15 miljard euro geschat.

Waar komt dat geld vandaan. Niet van de migranten.

Wel van de belastingbetaler. Geld dat anders niet uitgegeven behoefde te worden.

Aangezien alle eurozone lidstaten (om het even daarbij te houden) al 95% staatsschuld gemiddeld hebben en dus geen reserves om die extra uitgaven te betalen blijven  er twee mogelijkheden.

Meer belasting heffen of het geld op de kapitaalmarkt lenen en zo dus de staatsschuld (die elk jaar toch al met het begrotingstekort  toeneemt) nog eens extra te verhogen.

Sommige landen roepen al om verzachting van de 3% en 60% regel, waar ze zich toch al niet aan hielden.

Die drie miljoen moeten eerlijk over de EU landen verdeeld worden. Geef het de EU na, dat kunnen ze.

Via een ingewikkelde verdeelsleutel is dat berekend. En vergeleken met die drie miljoen is die verdeling van nu, officieel eerst 120.000, daarna 160.000 natuurlijk een fluitje van een cent. Er zijn er natuurlijk veel meer, Duitsland alleen al verwacht er een miljoen. Maar officieel rekenen we met die 160.000.

Met een paar honderd migranten is dat al gebeurd met de Griekse premier en de President van het Europees Parlement erbij ook. De kop er eraf en dat is het belangrijkste. 

Een aantal lidstaten ligt dwars en daar is al een plan voor.

Korten op de subsidies die ze krijgen. Ze moeten een voorbeeld aan Zweden nemen, dat gastvrij enorme aantallen heeft opgenomen. Het kan dus wel. Dat Zweden in wanhoop de EU heeft verzocht een aantal van hen over te nemen is gewoon een start probleempje. Als ze er eenmaal aan gewend zijn loopt het prima.

De bevolking van de EU zal alle begrip hebben voor de wijze waarop de EU de zaak aanpakt.

We moeten deze nieuwe situatie op de lange duur bekijken wanneer deze nieuwkomers zijn geïntegreerd en hun eigen bijdrage aan onze economie en levensstijl gaan geven. Nu is het even inschikken en plaats maken. Maar elke dag worden er vorderingen gemaakt.

Voor elke nood staan er wel drie deugden.