Stammenstrijd, godsdiensttwisten, migranten en ons aandeel

Experts hebben de de neiging alle zaken door hun microscopische lens te beschouwen. Alles buiten dat intellectuele gezichtsveld lijkt niet te bestaan. De wereld bestaat echter niet uit losse gespecialiseerde elementen maar vormt een complex geheel ervan. Politici kiezen uit die microscopische wereldbeelden datgene wat hun van pas komt en negeren de rest. Op mijn simpele manier denk ik na over onze wereld en onze toekomst.  En dan beperk ik me tot ons Europese Unie vluchtelingen probleem  en de achtergronden ervan in het volle besef dat dat maar een deel van de wereld is.

De migrantenstroom is te vergelijken met een enorme waterstroom met één fataal verschil.

Probeert men hem ergens te stoppen dat vormt zich voor die stop een steeds groter wordend reservoir dat op een gegeven moment gaat overlopen.

Laat men hem ongehinderd doorlopen dan stuit hij tenslotte op een einde waarachter zich geen ruimte meer bevindt om hem op te vangen en vormt zich daar een enorme fatale opeenhoping.

Want er is voor de migrantenstroom geen oceaan waar een waterstroom uiteindelijk in terecht komt.

Dat is dat ene fatale verschil.

Men kan dat ontkennen en pretenderen dat er een oneindig opnemingsvermogen is maar dan pleegt men zelfbedrog.

Men kan ook pretenderen dat die stroom aan de bron vanzelf zal opdrogen.

Maar ook dat is zelfbedrog. Want er is niet één bron maar een groot aantal bronnen.

De enige mogelijkheid is de bronnen aldaar te stoppen. Ervoor te zorgen dat daar niet de noodzaak ontstaat uit te stromen.

Alles wat de EU politiek nu doet is wanhopig te proberen de stroom ergens onderweg te stoppen. Of te proberen delen van de stroom te verdelen onder de lidstaten. Te proberen onderscheid te maken in de samenstelling van die stroom om daarna te proberen die elementen uit de stroom te scheiden die naar ons inzicht op oneigenlijke gronden meekomen met de stroom en die tegen de stroom in terug te sturen. Een onmogelijke taak. Want de stroom blijft aanhouden.

We kennen de oorzaak van die stroom. Twee hoofdzaken. Geweld en armoede die vaak voorkomt uit dat geweld. Hoe zijn die tot stand gekomen en in hoeverre hebben wij daaraan meegewerkt.

Er is echter ook een derde oorzaak die men niet graag hoort noemen, overbevolking.

De oudere generatie kent nog goed de kreet "Lebensraum" als oorzaak of excuus voor oorlog.

Door de gehele geschiedenis van de mensheid zijn er volksverhuizingen geweest door volkeren die elkaar opstuwden naar nieuwe leefgebieden.

Oude beschavingen die  plaats moesten maken voor nieuwe met vaak veel bloedvergieten.

Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon. Wat dat betreft is er altijd mondialisering geweest.

Na 1800 is de wereldbevolking explosief toegenomen.

Tussen 1990 en 2010 is hij gegroeid met 30%. Mensen die levensruimte nodig hebben, waarvoor natuur moest wijken om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien.

Nieuwe industriële, landbouw en veeteelt technieken hebben daar een grote bijdrage aan geleverd. Vaak technieken die door stromingen in de samenleving als niet verantwoord worden gezien.

Het is niet mogelijk om die migranten stroom in te dammen door in die regio's democratie op te leggen om de stammenstrijd in de gebieden waar de stroom ontstaat te beëindigen. Regio's, want wij kunnen het landen noemen maar de stamverbanden kennen die grenzen niet, alleen die van hun eigen machtsgebied.

Afrika werd enkele decennia geleden nog als een verloren continent beschouwd.

Sindsdien is er een opleving tot stand gekomen in die gebieden waar een zekere politieke stabiliteit is.

Afrika is een rijk continent, vol grondstoffen en, zoals we weten uit het koloniale tijdperk, landbouw en veeteelt gebieden. Een continent dat potentieel in staat is een enorm grote bevolking te herbergen. Het midden oosten idem.

Bij het zelfstandig worden van die koloniale gebieden waarbij landen werden gevormd langs lengte en breedte graden, niet demografisch gevormd,  is een tijdperk begonnen met stammenstrijd die eindigde in de hegemonie van een overheersende stam met zijn leider die met zijn stam en godsdienst een absoluut gezag uitoefende.

Het tijdperk van de dictaturen. We kennen het einde daarvan.

In een plotseling opkomende gedrevenheid  van de westerse landen om aan die dictaturen een einde te maken werden opstanden ertegen door onderworpen stammen en groepen door het westen gesteund door wapenleveranties en andere logistieke steun en werd er onder andere onder het mom van niet aanwezige chemische wapens zelfs militair ingegrepen.

Helaas waren de democratisch gezinde groepen in die landen niet opgewassen tegen de oude stammenverschillen die wederom de stammenstrijd om de hegemonie te verwerven deed opvlammen, dit keer met de meest moderne door het westen geleverde wapens.

Zoals altijd zijn de niet combattanten in die omstandigheden de onderliggende partij en het is geen wonder dat deze in steeds grotere aantallen hun vaderland ontvluchtten op zoek naar vrede en veiligheid en levensonderhoud.

Want we moeten niet vergeten dat tijdens de dictaturen medische zorg en onderwijs verzorgd waren en er rust en een zekere welvaart was. Weliswaar met achterstelling van de niet overheersende stammen.

Dat het westen dat terdege beseft blijkt uit de nieuwste kretologie de crisis bij de bron te bestrijden. Men zoekt de hulp van landen hun bevolking binnen te houden door financiële hulp aan de leiders en  faciliteiten. Of zulke steun aan asiellanden, landen waar men is heen gevlucht, om ze daar te houden en economische migranten terug te nemen.

Maar men moet goed beseffen dat alleen een goed bestuur in die landen en alle andere in het Midden Oosten en Afrika, of dat nu democratisch van aard is of goedaardig dictatoriaal, de enige waarborg is voor vrede en rust en de mogelijkheid tot ontwikkeling.

Want nogmaals, Afrika is potentieel een rijk continent waar nu de mogelijkheden om tot ontwikkeling te komen door falend bestuur ontbreken.

Maar als de huidige stammen en religie strijd blijft voortwoekeren zal de volksverhuizing verder toenemen tot hij niet meer te beheersen valt, zoals nu in feite al het geval dreigt te worden.

Dat het westen, gezien de historie en zijn aandeel daarin, niet kan blijven wegkijken is duidelijk.

Hoe het westen zou moeten ingrijpen om een houdbare situatie tot stand te brengen is een tweede.

Maar hopelijk niet vanuit een onhaalbare idealistische gedrevenheid en de gedachte dat onze maatschappij daar gekloond zou moeten worden.

Een gordiaanse knoop zal moeten worden doorgehakt waarbij eigen trots en onderlinge onenigheid geen rol meer mogen spelen.  Want die stroom bedreigt ons allemaal.