Waar de werkelijkheid erger dan de fictie zou  kunnen zijn.

"Positief denken" hebben mijn oude wijze leraren mij altijd voorgehouden. Maar zij hebben er aan toegevoegd dat je daarbij nooit de realiteit uit het oog mocht verliezen. Dat maakt het soms heel pijnlijk.

Goed, ik heb veel gedacht over de complexe situatie opgeroepen door IS, Daesh, Islamitische Staat, Jihadisten, het Westen, waarbij ik vooral peins over de USA met de EU als slippendrager, Turkije en Rusland met elk hun eigen rol.

Wij vinden het verwerpelijk kreten aan te horen als eigen volk eerst, maar vinden het volkomen acceptabel als dat verandert in eigen belang eerst. Want dat geldt voor alle partijen in dat, en dat is ook gevaarlijk te zeggen, ideologisch spanningsveld.

Als echt IS de focus was zou eendrachtig er tegen optreden een fluitje van een cent zijn. Maar om IS heen spelen controversen, conflicten en economische belangen.

Want, en dat mag je natuurlijk niet bedenken, als het nu eens echt was dat IS (en alle erop gelijkende groepen) inderdaad de rest van de wereld in hun waarde zouden laten als de rest van de wereld hen hun gang liet gaan.

Dat als wij zouden erkennen, wat wij de facto doen bij China, India, Zimbabwe,  dat er werelden zijn die fundamenteel anders dan wij denken en doen en het daarbij laten zoals we nu doen als ons dat economisch goed uitkomt.

Zoals Nederland heel lang geleden het enige land was dat met Japan zaken kon doen, juist omdat het alleen om zaken doen ging.

Maar het gaat niet alleen om IS.

Waarom schiet Turkije (en dan vraag ik me even af of de Nederlandse Patriot ground to air missile afweer al terug is in ons land) een Russisch gevechtsvliegtuig neer, dat zich, en zelfs dat is omstreden, slechts enkele seconden net in de rand van het Turkse luchtruim bevond zonder dat daar enige dreiging vanuit ging voor Turkije. 

De enige redelijke verklaring is dat Turkije  vond dat de Turkmenen die tegen Assads troepen vechten het doelwit van dat Russische vliegtuig waren en dat Turkije de Turkmenen steunt zoals het de Koerden bevecht die weer tegen IS strijden.

Turkije roept onmiddellijk de NAVO als rugdekking te hulp alsof Turkije werd aangevallen.

Maar Turkije maakt wel deel uit van de ene coalitie tegen de IS maar ook tegen Assad.

Rusland beschuldigt Turkije er meteen van illegaal olie te kopen van IS en daarmee de IS financieel te steunen. Rusland zegt de bewijzen ervoor te hebben.

De USA heeft de bases in Turkije nodig als uitgangspunt tegen de luchtaanvallen op IS en tegen aanvallen uit Rusland.

De USA heeft grote problemen met Rusland, die niets te maken hebben met de gemeenschappelijke strijd tegen IS.

De EU wil zich versterken (of wellicht zich juist verzwakken) door steeds verder naar het oosten uitbreiding te zoeken. Niet uit economische noodzaak, integendeel, met louter politieke motieven.

Door Rusland, dat zijn invloedssfeer ziet overgenomen door de EU, met ergernis ervaren. Dat laat het blijken door de Krim niet onder EU invloed te willen laten komen en door zijn vlootbasis daar te beschermen. Door de EU en de USA met sancties beantwoord.

De USA is fel gekant tegen Assad en lijkt liever de IS te tolereren dan Assad in het zadel te tolereren. Hun luchtaanvallen tegen de IS waren jarenlang symbolisch.

Rusland heeft een lange band met Assad en vindt zich door zijn islamitische zuidelijke staten waar de IS een grote invloed dreigt te krijgen gedwongen tegen IS op te treden en daarbij Assad als  steun en hulp te gebruiken.

Want de USA willen, net als in de andere dictatoriaten, in Syrië de democratie vestigen en maken daarbij gebruik van een vaag islamitisch stammen conglomeraat, door hen rijkelijk van wapens voorzien,  dat Assad bevecht en als deze vertrokken is de democratie zullen omarmen.

Dat IS dat conglomeraat met gemak zal kunnen wegvagen, zoals blijkt uit het verloop van de strijd, wordt voor het gemak uit het oog verloren. De microscopische myopie. Zoals blijkt in Afghanistan, Irak, Libië waar fictieve regeringen een papieren regime voeren. Waar, dat is erger, de strijd zich ook uitbreidt naar landen waar eerder rust heerste.

De USA noch de EU hebben er een oplossing voor.

 Rusland wel, door het Assad dictatoriaat te steunen want alleen een streng centraal gezag kan de stammen in bedwang houden zoals de historie aantoont.

Het beleid is niet eens pappen en nat houden want de terreur kent geen grenzen, zeker niet als ze fictief zijn zoals in de EU. Met onze open grenzen kunnen migranten van elke signatuur van harte welkom de EU binnenstromen. Op papier geregeld.

Met onze overtuiging dat ze allemaal gevlucht zijn voor het geweld en bij ons, aangepast aan onze levensstijl, een toevluchtsoord zoeken. Grenzeloos in alle betekenissen van het woord, zonder begrenzing en zonder belemmering en zonder beheersing en overdenking.

Veroorzaakt door de complexiteit van onze globale maatschappij waar ideologie, idealisme, zelfbehoud, zelfvoldaanheid en eigen belang de toon zetten.

Wat zullen de gevolgen zijn. Wat wij wilden, een wereldorganisatie die oorlogen voorgoed zou uitbannen, lijkt juist weer naar die oorlogen terug te voeren. L'histoire se répête.

Ik pak een borrel om even uit de werkelijkheid te ontsnappen.