Het Europese Sprookje en 

de Schrille Realiteit

Gisterenavond zagen we drie werelden na de moorddadige terreur aanslagen in Parijs van vrijdag.

In het Wembley stadium werd de voetbal wedstrijd Engeland Frankrijk gespeeld

voorafgegaan door een minuut indrukwekkende stilte en de Marseillaise werd gezongen, samen door Fransen en Engelsen. Een indrukwekkend tribuut aan de slachtoffers van de laffe moordpartij.

In Hannover werd de wedstrijd Duitsland Nederland op het laatste moment afgelast uit angst door een bomdreiging.

In Turkije werd de wedstrijd Turkije Griekenland gespeeld waarbij de minuut gewijde stilte werd verstoord door gefluit, boe geroep en kreten.

Drie verschillende werelden

Defiance in het Wembley stadion

Submission in het Hannover stadion

Derision in het Turkse stadion.

In de nacht werden in Frankrijk op vele plaatsen huiszoekingen verricht, nu door het uitroepen door President Hollande van de état d'urgence, de noodtoestand, niet meer gehinderd door de administratieve rompslomp die anders dit soort operaties bemoeilijkten.

Het resultaat was arrestaties en wapenvondsten met als hoogtepunt, eigenlijk dieptepunt, een ware oorlog in Saint Dénis, een banlieu ten noorden van Parijs waar het brein van de aanslag van vrijdag, Abeldahamid Abaaoud zich naar men dacht schuil hield in een appartement. Er werd een ware urenlange veldslag geleverd met zware wapens die uitliep op zeven arrestaties, twee doden, van wie een een vrouw die zich had opgeblazen met haar bomgordel en vijf gewonde politiemensen. Later bleek dat de dode inderdaad het gezochte brein was.

Een politie operatie in het Belgische Molenbeek, arme voorstad van Brussel waar de drie broers woonden van wie een het brein was, de andere een van de zelfmoordterroristen was  bij het Parijse stadion Parc des Princes waar hij niet door de beveiliging had kunnen komen en zich dus maar buiten het stadion had opgeblazen. Zij stonden bekend als rustig en aardig, hoe vreemd ons dat ook moge voorkomen. Die operatie leverde verder niets op.

Tijdens zijn toespraak vandaag tot de Franse burgemeesters wees president Hollande er weer op dat dit terrorisme niet alleen een Franse aangelegenheid is maar een grensoverschrijdende waar de landen elkaar moeten steunen. Hij benadrukte weer dat Frankrijk is staat van oorlog tegen de islamitische staat verkeert.

Of hij een gewillig oor vindt is nog lang niet zeker. Onze PvdA eist een UN mandaat. Dat zal moeilijk te krijgen zijn omdat voor de UN Assad de president van Syrië is. Hij heeft de hulp van Rusland ingeroepen. Voor Irak ligt dat simpeler. Ook in het VK ligt de kwestie moeilijker tussen de partijen en Duitsland lijkt me naar de uitingen van Mw Merkel te oordelen absoluut niet een gewapende strijd te willen voeren.

Maar een oplossing zoals deradicalisering door middel van opbouwende dialogen lijkt gezien de geweldsgolven die een grote aantrekkingskracht vormen voor vele voornamelijk islamitische jongeren een nogal infantiele benadering.

Een Nederlands politicus, van wie ik de naam maar niet zal noemen om een aantal goedwillende mensen niet over me heen te laten vallen, noemt het "wegkijken" geloof ik.

De buitengrenzen van de EU staan nog steeds wijd open en het lijkt wel alsof dat de politiek van de EU is voor vluchtelingen opvang als men sommige top politici hoort.

Dat die politiek officiëel echter totaal anders is en zich in theorie beperkt tot resettlement via de UNHCR van 20.000 migranten uit asiellanden zoals in juni nog gesteld is door de werkelijkheid letterlijk onder de voet gelopen.

Ik heb de indruk dat de EU nu van de nood een deugd probeert te maken.

Maar hoe verschrikkelijk ook deze migranten er aan toe mogen zijn, niemand zal toch willen ontkennen, vermoed ik, dat er wel een nauwkeurige toetsing zou moeten zijn om te zien of er niet met deze grote toestroom ook  ongewenste lieden de EU binnenkomen.

De mededeling dat zes  migranten een vrijwel identiek Syrisch paspoort op zak hadden als dat welke bij de aanslag in Parijs nabij een van de zelfmoordterroristen is gevonden is wat dat betreft een veeg teken.

Of dat de Turkse autoriteiten een aantal lieden hebben tegengehouden die niets met migratie te maken hadden maar wel de EU wilden binnenkomen.

Bovendien hebben grenzen alleen zin als er bij binnenkomen en vertrek een controle is. En die ontbreekt. Ik lees dat alleen al in Nederland 12.000 migranten rondlopen die niet geïdentificeerd en gescreened zijn, van wie de bagage niet is doorzocht.

In Duitsland werd aan de noodrem van treinen getrokken en verdwenen migranten uit zicht. Ook daar weet niemand hoeveel migranten Duitsland zijn binnengekomen. Ook daar geen dekkende identificatie en controle

Nu wil Nederland een soort mini Schengenzone  door om de Benelux, Oostenrijk en Duitsland een buitengrens te vormen. Nadat er al zo'n 800.000 migranten binnen dat gebied zijn. Rijkelijk laat dus. Duitsland wil trouwens niet, verneem ik.

Nu moet je bij zo'n sluiting van de meest geliefde migrantenlanden wel de gevolgen in ogenschouw nemen.

Aan die nieuwe buitengrens wordt geïdentificeerd, gescreened op de juiste asiel criteria, voorlopig toegelaten of niet toegelaten. Anders heeft zo'n grens  geen zin.

Maar waar gaan al de afgewezenen naar toe, naar schatting op eerdere ervaringen zo'n 30% en, vrees ik, als goed gescreend wordt, wel meer.

Die komen dan in een fuik terecht tussen de Grieks Turkijse grens en die noordelijke Schengenzone.

Ik geloof niet dat die tussenliggende  landen dat in dank zullen afnemen. De doorgangslanden zijn nu al erg ongelukkig met die hun landen doorkruisende massa's. Als die daar bovendien nog moeten blijven zullen zij de zegeningen van de Europese Unie waarschijnlijk helemaal niet meer zien. Hoeveel miljoenen meer potentiële migranten staan er niet in de startblokken.

Laten we nu eens beginnen met toe te geven dat het een ongelofelijke puinhoop is die alleen door wegkijkende bureaucraten op papier kloppend kan worden gemaakt.

Mijn plan, een groot Grieks eiland,  waar ze allemaal naar toe worden gebracht, ook al die migranten die nu nog in tochtige koude tenten de winter moeten afwachten. Desnoods een ander groot centraal oord waaruit niet kan worden vertrokken.

Maak daar geschikte onderkomens, zoals nu overal geïmproviseerd worden maar ongeschikt zijn voor langer verblijf.

Daar wordt geïdentificeerd, gescreened en de echte gevallen verdeeld over de lidstaten, waar ze wel mogen verblijven maar niet naar een andere lidstaat mogen vertrekken. Anders is verdelen zinloos en drommen ze allen zo snel mogelijk naar Duitsland en Nederland.

Zo'n oplossing zorgt er al direct voor dat migranten weten waar zij aan toe zijn. 
Dat is een drempel en afschrikkend, anders dan het vooruitzicht naar Duitsland te kunnen doorlopen en daar in een soort paradijs terecht te komen, zoals nu het geval is.

Dreig met intrekken van ontwikkelingssamenwerkingshulp of andere steun aan landen die de afgewezen migranten niet willen terugnemen.

Goed, dat is een gigantische onderneming maar nu zien we overal verspreid, ongecoördineerd allerlei lapmiddelen zonder samenhang en zonder duidelijke uitkomst.

Die benadering brengt duidelijkheid en overzicht. Ook voor de migranten.

Maar de EU prefereert papieren oplossingen zonder vaste grond. Want echt knopen doorhakken kan de EU kennelijk  niet.

De EU overlegt liever met Turkije en Afrikaanse leiders om die zonder garanties tegen betaling over te halen mee te werken. Ook al is dat moreel en ethisch niet te verantwoorden.

Ondertussen blijft de stroom aanhouden en laat zich zelfs niet door de invallende winter stoppen. Onderkomens zijn al bijna niet meer te vinden. Laat staan meer permanente oplossingen. Maar er wordt voortgemodderd, soms in letterlijke zin. Tot op een gegeven moment de bubble barst. En dan ...