Een afgrijselijke vrijdag en het besef dat incidenteel achter ons ligt

Hebben wij de gevaren altijd onderschat, zijn wij altijd te toegevend geweest, hebben wij onze cultuur echt geprobeerd te handhaven, wat hebben wij fout gedaan, dat is de vraag die bij mij opkomt. Durven wij ons die vraag wel te stellen.

ISIS heeft de bloedige lafhartige aanslagen in Parijs opgeëist. Heeft zelfs gedreigd dat er meer zouden volgen. President Hollande heeft het een daad van oorlog genoemd.

Frankrijk is dus in oorlog met ISIS. De NATO is dus in oorlog met ISIS.

Laten we hopen dat nu de USA en Rusland gezamenlijk de ISIS zullen vernietigen in het Midden Oosten en Noord Afrika.

Als het nu nog niet duidelijk is dat de verdreven dictators hebben plaatsgemaakt voor een veel verschrikkelijker bewind en dat deze landen niet rijp zijn voor democratie en alleen door dictators tot eenheid gedwongen kunnen worden vrees ik voor het verlies van ons gezond verstand.

Een tragedie in Parijs. Een tragedie voor al die mensen die aan het begin van het weekend een gezellige avond dachten te hebben en in plaats daarvan door islamitische  ISIS moordenaars afgeslacht werden.

Misschien dat de een of andere idioot mij nu wegens haatzaaien voor de rechter zou willen slepen. Maar dat zou ten onrechte zijn. Het zijn de terroristen die haatzaaien, niet de burgers die daar op reageren. Zij riepen volgens getuigen Alla is groot. Zij waren jong, zeer beheerst en koelboedig. Kennelijk goed opgeleid in het terreur vak. Geen lone wolves.

Een tragedie voor alle gezinsleden, familie en vrienden van die 127 doden en vele zwaargewonden die nu treuren over het verlies van hun dierbaren en de kwetsuren van de gewonden.

Een serie aanslagen op de Vrijdagavond uitgaansavond. Onschuldige  burgers als slachtoffer. Zorgvuldig geplanned. Niet meer af te doen als incident.  Met als weloverdacht doel angst te zaaien, paniek en onzekerheid. Destabiliseren. Weerloze burgers vermoorden. Geen andere uitleg is mogelijk.

Ik was daarom van plan mijn blog voor vandaag in te slikken. Want ook daar speelt de angst een rol. Toch heb ik mijn gedachten toch opgeschreven. Want anders zou ik toegeven aan wat de terrroristen willen.

Een paar weken geleden heb ik wat gedachten geopperd over een van de sterkste drijfveren van de mens. De angst. Die voor het nieuwe, het onbekende, voor de verandering.

Bij de eerste levenstekenen van de lange golf radio uitzendingen was er de angst voor de dodelijke uitwerking van de straling. Bij de opkomst van de spoorwegen was er de angst dat het menselijk lichaam niet bestand zou zijn tegen de hoge snelheden van dat monster.  De eerste auto's moesten worden voorafgegeaan door iemand met en rode vlag om het gevaar te signaleren. Dat was overigens niet zo'n slecht idee.

Het gezegde: liever vasthouden aan de ellende die je hebt dan veranderen en dan misschien een nog grotere ellende hebben.

Volksmenners, onheilsprofeten, predikers, politici, ga zo maar door, maken daar gretig gebruik van.

De twee kreten, wie kent ze niet:

Als we dat (niet) doen zal er........ en dan volgt een reeks van akelige voorspellingen.

En als "we het doen" en het loopt mis:  Met de kennis van nu zouden we ..........

Op die manier dek je je altijd goed in.

Voorbeelden in deze tijd te over. Economie, Klimaat, Genetische Manipulatie, Europese Unie, Hoge Snelheids Lijn, Migranten Probleem. Groot en klein.

Ik kom hier nu op omdat de heer Timmermans, naar Elsevier meldt, en hij is niet de enige, onheilsprofeet speelt.

Volgens Elsevier meldt een verslaggever van de Times of London dat de heer Timmermans in Praag gezegd zou hebben:  "het enige alternatief voor de EU is oorlog".

Ik kan het niet verifiëren en dat is toch belangrijk. Maar Elsevier is betrouwbaar en de London Tims eveneens.

Want door onze media worden wij niet altijd volledig of geheel juist geïnformeerd.

Ik hoorde gisterochtend bijvoorbeeld op het nieuws dat de EU conferentie over het vluchtelingen probleem vanuit Afrika een overeenkomst had opgeleverd (ergens heb ik zelfs het woord "unaniem' daarbij gelezen).

De Engelse pers vertelt echter dat het een mislukking is omdat de Afrikaanse leiders het EU aanbod te mager vonden en geen afspraak over het terugnemen van migranten wilden.

Bij verder uitpluizen bleek dat er inderdaad een overeenkomst was over het EU aanbod aan de Afrikaanse leiders, hoewel die het geboden bedrag veel te laag vonden, maar niet van de Afrikaanse kant over terugnemen van onterechte migranten. Dat was juist een van de kernpunten.

Het is soms moeilijk om uit te vinden wat een juiste weergave is.

Wat is de oorzaak van deze uitlating van de heer Timmermans en trouwens van de andere kreten over het functioneren van de Europese Unie.

Die "of EU of oorlog"  zonder enige andere mogelijkheid.

Met andere woorden geef je over aan Brussel of aan het geweld van de wapenen.

Waarom moeten die angstgevoelens voor oorlog worden opgeroepen. Om ons toch maar aan Brussel over te geven om erger te voorkomen.

Waarom komen deze waarschuwende geluiden juist nu?

Waarom ziet hij nu een gevaar voor het voortbestaan van de Europese Unie?

Omdat de regeringsleiders van een aantal lidstaten niet mee willen werken aan een situatie die nota bene tegen de wetgeving van de EU indruist?

Natuurlijk heeft de door de EU niet  beheersbare toestroom, zoals de Duitse minister Schaüble zegt, de lawine, er veel toe bijgedragen dat verschillen van mening nu naar boven komen maar dat is meer aanleiding dan oorzaak.

Want  de oorzaken liggen dieper.

Er komt steeds meer wantrouwen tegen de Brusselse EU.

Al een aantal jaren blijkt uit  verkiezingsuitslagen immers dat er een achterdocht over en zelfs weerstand aan het ontstaan is tegen  het zich steeds verder macht toeëigenende Brussel.

Elke tegenslag, vooral in de eurozone, die tenslotte gewoon een onderdeel van de Europese Unie is, wordt gevolgd door een nieuwe machtsovername die moet leiden tot eenwording en gemeenschappelijke financiering.

De ECB hamert steeds op dat thema. Technisch misschien terecht, maar niet gedragen door de bevolkingen.

Dat blijkt uit de verkiezingen voor het EU parlement in 2014 waar de EU sceptici nu 25% van de zetels bezetten en de regionale en nationale verkiezingen die een steeds verder groeiende argwaan voor de EU tonen, opmerkelijk genoeg zowel bij links als bij rechts.

De EU lijkt zich daar maar weinig van aan te trekken en gaat, vooral bij de lidstaten die de euro voeren, steeds verder op weg naar die politieke unie die de lidstaten op enkele na absoluut niet willen.

Nu komt het moment van de keuze wel heel dichtbij.

De ene is de EU en zijn "ever closer union"  met de totale politieke unie te verwezenlijken met centrale macht in Brussel onder het huidige niet democratische bestuur.

Een bestuur uitgeoefend door de Commissie aangestuurd door de Raad van Regeringsleiders waarbij  dan de lidstaten als secundair te beschouwen zijn.

Dat is de ene keus.

De andere is dat de lidstaten hun eigen macht, zoals in Verdrag van Lissabon geregeld, behouden en de EU zich strict beperkt tot de hun in dat Verdrag toebedeelde taken.

Die ontwikkeling speelt zich voornamelijk af in de eurozone waar de fiscale zelfstandigheid van de lidstaten steeds verder onderuit gehaald wordt door het door Brussel zich niet  houden aan dat Verdrag onder het mom van de "noodzaak" en via ESM, bankenunie, fiscale unie, eigen eurozone financieel parlement met eurozone minister van financiën en eurozone begroting, belastingen en  budget waardoor eurozone budget gestuurde geld transfers zwakke lidstaten steunen.

Stap voor stap gaan zo meer bevoegdheden geruisloos naar Brussel en verdwijnen ze uit de portefeuille van de lidstaten.

Als dat laatste stadium bereikt is is de fiscale zelfstandigheid van de eurozone lidstaten volkomen verdwenen. Onder het mom van noodzaak. Dan is dus de politieke unie, want de politiek wordt bepaald door diegen die de financiën beheerst, via een achterdeur, zonder inspraak mogelijkheid voor de burgers, ingevoerd. Maar alleen voor de eurozone.

De overige EU lidstaten blijven dan over in een veel losser verband, zonder verplichting de euro te gaan voeren, zonder door de eurozone besluiten gebonden te zijn, als het VK zijn zin krijgt. Een blijvende tweedeling in de EU, een deel zonder, een deel met.

Maar dan met de mogelijkheid van het ene deel naar het andere over  te kunnen gaan als logische consequentie en dus voor Brussel onverteerbaar. Maar als het VK dat niet voor elkaar krijgt is een uittreden van het VK uit de EU heel waarschijnlijk.

Het einde van het Verdrag van Maastricht en van het Verdrag van Lissabon.

Begrijpelijk dat bij de burgers van de lidstaten verweer komt tegen dit verlies van nationale macht. Niet bij de leiders van de eurozone lidstaten. Dat verklaart de groeiende tegenstand vanuit de democratie.

Maar de Europese Unie waar de heer Timmermans op doelt is duidelijk die door Brussel gewenst.

De keus is tussen die EU en de oorlog dus.

Als we de weg nalopen sinds het einde van de tweede wereldoorlog naar de huidige EU, waar die keuze dus nu ligt, dan zien we aanvankelijk door de Kolen en Staal Gemeenschap  een groeiend besef ontstaan dat een verdere economische samenwerking van de landen van Europa de afzonderlijke economieën bevordert.

De economieën in de deelnemende landen vertoonden een behoorlijke groei en de politiek een beter onderling begrip.

Door het vervolgens opgaan van de Kolen en Staal Gemeenschap in de Europese Economische Gemeenschap, de vrijhandel, de vrijheid  van beweging, goederen en diensten namen de onderlinge banden verder toe en was er, kan men zeggen, algemene tevredenheid. Meer landen sloten zich aan.

De hereniging van Oost en West Duitsland heeft echter  tot  de overgang van de EEC naar de EU en de invoering van de euro geleid. Van economie naar politiek.

Niet zoals de Kolen en Staal Gemeenschap en de Europese Economische Gemeenschap voortgekomen uit gezamenlijke economische belangen maar vanuit de angst dat het verenigde Duitsland weer een gevaar voor Europa zou kunnen worden.

Door de verdragen van Maastricht en Lissabon waargemaakt.

Een halfslachtige politieke unie waarin een aantal taken door de lidstaten aan de EU werden afgestaan, andere gedeeld en de rest, met name de fiscale politiek, aan de lidstaten toegewezen.

De EU samenwerkende zelfstandige staten gingen echter steeds verdere delen van hun  zelfstandigheid afstaan aan een gestaag groeiende bureaucratie in Brussel.

Daar verzetten de burgers zich steeds meer tegen.

Niet tegen de EU zoals die in opzet was maar wat Brussel er van maakte en verder wil maken.

Het tijdstip van de definitieve keuze lijkt nu gekomen.

Terug naar de oorsprong van de EU of de superstaat Europa.

En wat doet Timmermans? Van mening zijn dat nu ook  lidstaten zich niet naar Brussel willen schikken het alternatief daarvan oorlog zou zijn. De keuze tussen de EU en oorlog. Welke EU dan wel