De ontwikkelingen en complicaties volgen elkaar in sneltrein vaart op. Er valt geen touw meer aan vast te knopen
Als voorwoord bij het blog van vandaag

Die Welt meldt dat Duitsland ook Syrische asielzoekers volgens het Dublin protocol wil behandelen met ingang van 21 october j.l. en ze terugsturen naar het land waar ze de Europese Unie zijn binnen gereisd behalve Griekenland.

In augustus had Duitsland besloten dat  het Dublin protocol niet van toepassing was op Syrische migranten en ze dus niet stuk voor stul beoordeeld zouden worden.

Voor zover ik het begrijp moeten zij nu, net als alle andere migranten wel  stuk voor stuk beoordeeld worden.

Die Welt voegt er aan toe dat dat terugsturen niet eenvoudig zal zijn. Slechts weinig migranten zijn in andere landen geregistreerd.

Dat staat in wat schril contrast tot het warme welkom dat de Syriërs werd toegezegd in Duitsland en het Wir Schaffen Es.

Het geeft ook aan in tot wat voor totale chaos de migranten crisis leidt.

Nederland neemt 6000 van de 160.000 te verdelen migranten uit Griekenland op, in de praktijk tot nu toe 50 maar daarnaast vraag ik me af hoeveel ongeregistreerde andere migranten vanuit Turkije via Griekenland geteld ons land binnenkomen. Vorige week waren het er 1700, de week ervoor 1600, meen ik me te herinneren.

Ongetwijfeld ongeregistreerd. Volgens het Dublin protocol ook terug te sturen naar het land van binnenkomst in de EU, ook Griekenland. Want het is het Duitse Gerechtshof dat gevonnist heeft dat de omstandigheden in Griekenland te armzalig zijn om migranten naar terug te sturen, niet een Nederlandse rechter.

Mijn idee van het Griekse eiland, allemaal daarheen en daar de administratie verrichten en beoordelen wie toegelaten wordt en wie niet en dat omdat dat eiland EU gebied is alles in eigen hand te houden en niet afhankelijk te zijn van andere Balkan landen lijkt me toch een goede oplossing. En dat het  ons hoe dan ook veel geld zal kosten. Als dat goed besteed wordt in eigen beheer en het de kwestie op georganiseerde wijze kan aanpakken en een voor de binnenkomers duidelijke sluis vormt die niet op slinkse wijze omzeild kan worden zou de instroom beter beheersbaar worden en terugzenden zo centraal geregeld  consequenter. Maar wie ben ik.

Schengen, Dublin, Malta, EU   

Een Cri de Coeur

Met bloedend hart volg ik de gebeurtenissen in de EU, lees en overweeg en vraag me af wat de EU leiding bezielt. Misschien zie ik het allemaal vanuit mijn kamertje te klein en zijn er grote verbanden die mij ontgaan. Maar ik ben bezorgd,  want in oorsprong was de EU zo goed, bevorderde de economie en welvaart van alle leden. Door vrijhandel, door het vrije goederen en dienstenverkeer en ook van personen werd Europa meer een eenheid, maar een eenheid met inachtneming van de zelfstandigheid van elk land. Daar diende het subsidiariteitsbeginsel voor. Alleen kerntaken bij de EU. Wat de lidstaten zelf beter kunnen doen moeten ze ook doen. Dus eenheid met erkenning van verschillen. Nu groeien de tegenstellingen in plaats van de overeenkomsten. De EU is ontspoord.

Ik moet het even zeggen: wat ik gisteren schreef over Evvian als opvangcentrum voor migranten. De EU gaat nu overwegen dat op de Balkan te doen. Als is het dan in een ander gebied en helaas buiten de jurisdictie van de EU en dus weer afhankelijk van de hulp van anderen, het achterliggende idee is hetzelfde. Wel wat laat.

Heel vroeger toen onderwijs nog instructie was en er van je verwacht werd de stof te begrijpen en te bestuderen en je er verder in te verdiepen werden ook voor nu belangrijke onderwerpen behandeld.

Een van de punten was het Peter Principle, tegenwoordig zou men het waarschijnlijk het Peter Syndroom noemen. Kort gezegd komt het erop neer dat er in een maatschappelijke carrière tenslotte een promotie komt die net te veel van de vermogens van de kandidaat vergt waardoor een tot dan toe geslaagd en daardoor waarschijnlijk tevreden mens in een toestand van physieke en geestelijke ellende wordt gestort en de organisatie schade lijdt.

Het standaard voorbeeld was de perfecte automonteur die daarom tot garagechef werd benoemd en hopeloos de mist inging, niet kon organiseren en leiding geven.

Er werd toen fijntjes bij gedoceerd dat dat ook voor organisaties opgaat.

Ik breng dat in verband met de opmerking van de assistent van de President van de Europese Commissie, de heer Timmermans.

Niet met hem persoonlijk maar zijn  pessimistische opmerking over de toekomst van de Europese Unie waar hij onenigheid en onwil onder de lidstaten zag, een gevaar voor het voortbestaan van de EU. In militaire termen egelstellingen waar men niet uit wil.

Zie de relatie met het Peter Principle. Ook de EU heeft duidelijk dat punt bereikt door het steeds verder oprekken van de bepalingen in het Verdrag van Lissabon in plaats van zich strikt daaraan te houden.

De woorden in de preamble van dat verdrag, "ever closer union", bovendien uit zijn verband gerukt en union opgevat als "politieke eenwording" hebben tot die staat van onvermogen geleid.

Bovendien semantisch onjuist. "Ever" is oneindig maar "union" is eindig en "closer" betekent "dichter" en niet "hetzelfde wordend".

Naar elkaar toegroeien heeft een punt bereikt waarop de essentie van de zelfstandigheid van de lidstaten in gevaar komt. Het Peter Principle punt is in de EU bereikt of misschien al overschreden.

Een tweede onderwerp was onderhandelen. Daarbij werden twee modellen, het harmonie model en het conflict model (tegenwoordig nog doorlevend in vijandige overnames) behandeld waarbij het in beide gevallen de kunst was vanuit een aanvallende situatie te handelen, zich nooit in een verdedigende te laten manoevreren. En altijd een alternatief achter de hand hebben.

Dat conflict model met de vijandige overname was bij de eurozone te zien bij de derde bailout van Griekenland waar de eurozone duidelijk de aanvallende strategie hanteerde en Griekenland de enorme blunder had begaan geen in het geheim goed voorbereide eigen munt achter de hand te hebben waardoor het geen enkel alternatief had.

Laten we nu de wat men volkomen ten onrechte de "vluchtelingen crisis" noemt bezien. Want het gaat in feite om migranten en wel illegale.

De Europese Unie heeft zich daarbij in een puur verdedigende positie laten manoevreren zonder alternatief te hebben.

Een eerste fout. Eigenlijk onvoorstelbaar gezien het lange voorspel heeft  de EU verzuimd  zo'n alternatief op te bouwen en  en een goede strategie voor te bereiden.

Een tweede strategische fout was zich direct al verdedigend op te stellen door van het begin af aan migranten niet (zoals in de USA gebeurt) zich verplicht aan te doen passen aan de Europese maatschappij.

Wel op papier maar niet door beheer.

Daardoor werd de situatie geschapen dat zij, ook al waren die in strijd met de EU wetgeving en normen, hun eigen normen en waarden onaangepast konden handhaven. Het gevolg is dat ook bij de invasie die nu plaats vindt  (want de binnenstroom van deze omvang zonder enige grenscontrole heeft beslist niet met de toestemming van de Europese Unie plaatsgevonden) binnenstromers (ondanks de papieren verzekeringen van de EU) hun eigen normen en waarden kunnen meenemen  zoals in Duitsland reeds blijkt in de opvangcentra.

Het zal onmogelijk zijn deze nieuwe binnenkomers wat dat betreft anders te behandelen dan hun voorgangers. Het precedent was geschapen.

Een derde grove fout was deze niet te stuiten illegale binnenstromers "vluchtelingen" te noemen en hen die rechten toe te kennen. Want allereerst komen zij uit veilige gebieden en voldoen daardoor niet aan de criteria voor de vluchtelingen status. Die hadden zij in het veilige gebied maar niet bij het vertrek daaruit. Ook kan het land van oorsprong veilig zijn.

Dat heeft nu in Duitsland zelfs geleid tot een conflict binnen de regeringsgcoalitie waar men hun nu het tweede niveau wil opleggen tegen de zin van SPD en een deel van het CDU waardoor bijvoorbeeld gezinshereniging wordt uitgesloten.

Dan laat ik buiten beschouwing dat zonder identiteitscontrole er geen enkel inzicht is over de samenstelling van de massa illegale migranten (de juiste benaming voor deze groep).

Maar de grootste grove fout was te doen alsof deze invasie een normale gebeurtenis was die zonder meer geaccepteerd moest worden zonder verzet en waaraan de bevolking  zich moest aanpassen. Te zeggen dat dit nu eenmaal de globalisering is en dat de binnenkomers zo goed voor het vergrijzende Europa zouden zijn en een positieve invloed op de Europese economie zouden hebben. Defensief toegeven en dan te doen of het positief is. Geen wonder dat individuele lidstaten daar niet van gediend waren en niet wilden meewerken zodat de eenheid in de EU ophield te bestaan.

Ook in de onderhandelingen met andere landen voelt de EU zich gedwongen vanuit een verdedigende positie te handelen. Neem de onderhandelingen met Turkije over het dichthouden van de Turks Griekse grens. Het is vernederend in de ogen van de wereld dat de EU daar als een soort smekeling handelt en geld en gunsten aan Turkije biedt voor medewerking.

Turkije, kandidaatlid van de EU, dat financieel al gesteund wordt door de EU.  In plaats van te eisen op grond van die twee feiten dat Turkije medewerkt en anders die status en steun heroverwogen zullen moeten worden geeft de EU al meteen toe.

Zo ook vandaag bij de ontmoeting tussen de EU en Afrikaanse leiders op Malta. Daar moet er met hen onderhandeld worden, hun gunsten verleend om hun medewerking te verkrijgen om een volgende uittocht van Afrikaanse migranten naar de EU te voorkomen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat deze landen geen steun zouden moeten ontvangen om hun economie uit te bouwen zodat de levensomstandigheden verbeteren maar wel dat zoiets niet in ruil zou moeten zijn voor het voorkomen van een uittocht.

Maar een alternatief heeft de EU niet. Lees mijn overpeinzingen van gisteren.

Kijk naar het associatieverdrag Oekraine. Ook daar in ruil voor aanpassing aan de EU wetgeving financiële steun door de EU. Is die aanpassing nodig voor een handelsverdrag? En als de Oekraine zo graag heel erg op de EU wil lijken moeten ze dat zelf organiseren.

Tenslotte, het verdrag van Schengen staat op springen evenals het verdrag van Dublin, lees ik. Het kind weggooien met het waswater. Want als de buitengrenzen adequaat bewaakt worden en illegale binnenkomst bestraft wordt is er geen enkele reden om die twee verdragen op te zeggen. Hooguit de regels tegen (verkapt) uitkerings tourisme aanpassen en dat heeft niets te maken met Schengen maar met directieven.

Ook hier dus weer een puur defensief toegeven in plaats van een constructieve opstelling.

Wat ik gisteren overdacht is een constructieve oplossing, niet de enige want men kan andere geisoleerde gebieden even goed gebruiken. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

Toen na de oorlog de immigratiestroom naar de USA op gang kwam was Ellis Island  de centrale opvangplaats. Daar werden alle administratieve handelingen verricht en werd de immigranten duidelijk gemaakt dat zij zich moesten aanpassen aan de normen en waarden van de USA.

Lijkt het er niet op dat de EU in plaats van zijn machtspositie te gebruiken ons belastinggeld gebruikt om diensten te kopen in plaats zelf de zaken op orde te krijgen. Die negatieve benadering voert uiteraard van crisis tot crisis die dan weer afgekocht moet worden.

Het bovenstaande wil absoluut niet zeggen dat men geen migranten zou moeten willen opnemen. Maar dan wel op de juiste wijze, voor de EU via het resettlement plan.

Daardoor worden vluchtelingen in asiellanden herplaatst naar de Europese Unie op ordelijke manier. Het nu afgesproken aantal van 20.000 is natuurlijk een lachertje maar kan tot redelijke proporties worden verhoogd.

Zoals de regels zijn, men vlucht (illegaal maar door hun status onbestraft hiervoor) naar het dichtstbijzijnde veilige land, wordt daar geregistreerd, geidentificeerd en beoordeeld en kan dan via de resettlement procedure naar andere landen worden overgeplaatst.

Dat die "asiellanden" hiervoor bekostigd moeten worden is vanzelfsprekend.

Dan is ook voor iedereen de gang van zaken doorzichtig en begrijpelijk en is een chaos, zoals nu het  geval is, uitgesloten. 

Maar het  blijft natuurlijk zo dat de migrant zich moet aanpassen, niet de gastheer.

Ik ben een volbloed Europeaan, volg de gebeurtenissen in vier talen, en voel daardoor dat men in Europa elkaar wel kan liefhebben  maar niet in elkaar kan opgaan. Dat men elkaar in ere moet houden maar niet dwingen elkaars kloon te worden. Dat wij van binnenkomers mogen en moeten eisen zich aan ons aan  te passen al moeten zij daarvoor hun normen voor een deel opgeven.

Want het is een keus die zij moeten maken, niet wij. Een keus de ze niet behoeven te maken maar dan ook niet kunnen eisen hier te zijn. Want in de EU te worden opgenomen is een voorrecht, geen recht.

Laat u zich zoet als honing vinden, de vliegen zullen u verslinden. Keer terug naar het echte verdrag van Lissabon (maar dan zonder euro).