Nostalgie of Gezond Verstand

Even een losse gedachte. De politiek heeft een kort geheugen en dat is maar goed ook. Kijk eens naar de zorg. Vroeger hadden we het ziekenfonds en de vrijwillege ziektekostenverzekering boven een bepaald salaris. De premie daarvoor droeg ook wat bij aan de kosten van die verplichte verzekering. En je kon je bijverzekeren.

Dat moest toen zo nodig geprivatiseerd worden.

Ik hoor het nog. Concurrentie zou het goedkoper maken en beter. Geen bureaucratie. Nou, we zien hoe het nu is. Concurrentie van niets, bureaucratie vele malen erger en topsalarissen hoger en voor veel meer Managers en zo en je moet de kleine lettertjes lezen om te weten wat verzekerd is en waar. Verkeerde arts of ziekenhuis. Haha, zelf betalen want niet in het pakket.

Wat hebben we het beter gemaakt.

En dat is alleen nog maar in ons eigen knusse landje. Kun je nagaan hoe het in heel Europa gaat.

  

Er wordt vrij algemeen in politiek Frankrijk aangenomen dat de grote winst van het Front National in Frankrijk te danken is aan de terreur aanslagen in Parijs. Het is natuurlijk aanlokkelijk dat te willen denken. Het wentelt het probleem af van de bestaande partijen naar een buiten hen om gaande oorzaak.

Goed, misschien zijn er enkele andersdenkenden erdoor aangemoedigd de stap te wagen en FN te stemmen. Maar eerdere verkiezingsuitslagen wezen al op een sterke groei van het Nationalistische, Anti EU en Protectionistische Front National.

De PS en Hollande hebben hun, naar nu blijkt uit de lucht gegrepen, politiek niet waar gemaakt.

Accoord, het gaat economisch iets beter in Frankrijk, misschien is het beter te zeggen iets minder slecht.

Maar de devaluering  van de euro met zo'n 15% door het geld bijdrukken door de ECB en de uiterst lage rentestand door de ECB veroorzaakt zijn door Frankrijk toch veel te weinig uitgebuit.

Daar komt nog bij dat als men in plaats van de euro de dollar waarde neemt de waarde van de gehele eurozone met die 15% is gedaald en dus de internationale handel van de eurozone met meer dan 15% had moeten stijgen om in dollars uitgedrukt een verbetering te tonen.

Neemt men dan ook nog in aanmerking dat de inflatie tegen de verwachting van de ECB niet is gestegen en dus het prijspeil niet is gestegen en koopkracht niet is gedaald dan heeft dat ook een onverwachte steun gegeven.

Maar dat is het niet alleen.

De onvrede met de Europese Unie en de eurozone heeft  een verschuiving binnen Frankrijk en de gehele Europese Unie veroorzaakt, weg van het warrige EU beleid, terug naar meer nationaal gericht beleid.

De Europese Unie is door de verdragen, als laatste het verdrag van Lissabon, blijven steken in een voorbije periode, een wereld  die sinds het begin van de 21ste eeuw aan enorme veranderingen onderhevig is.

Door het opkomen van de Emerging Markets is het aandeel van de Europese Unie in de wereldeconomie gedaald en daardoor het internationale prestige teruggelopen. Nu is zelfs de Chinese Yen toegevoegd aan de wereldreserve munten waardoor de status van de euro nog verder terugloopt.

Er is door de derivaten crisis en huizenbubbel in 2008 een bankencrisis ontstaan die in de EU niet uniform kon worden aangepakt.

Enerzijds door de niet-euro landen zelfstandig, anderzijds door de eurozone landen centraal. Veroorzaakt door de invoering van de euro voordat de gehele Europese Unie daarvoor rijp was en, wat erger is, waarvoor ook de deelnemende landen niet rijp waren. Daarbij nog voorbijgaand aan het feit dat naar alle waarschijnlijkheid een aantal EU landen dat stadium nooit zal bereiken. Mede omdat de expansie politiek van de EU niet economisch maar politiek gestuurd is en nieuwe (kandidaat)leden vrijwel alle financiële steun van de EU nodig hebben. Onbegrijpelijk maar Brussel davert door.

Door dat wijd uiteenlopen van de capaciteiten van de lidstaten om aan die crisis het hoofd te bieden was en is een eenvormige aanpak uitgesloten. De niet eurozone staten konden elk de voor hen beste strategie bepalen door monetaire politiek en fiscale politiek op elkaar af te stemmen en zo beter uitgerust te werk te gaan.

De eurozone landen daarentegen bevonden zich in een tweeslachtige positie. De monetaire politiek van de eurolanden was in het verdrag van Lissabon in handen van de Europese Centrale Bank gelegd maar de fiscale politiek daarentegen bij de lidstaten behouden.

Bovendien bepaalde het verdrag van Lissabon dat lidstaten elkaar onderling niet direct mochten steunen en de ECB mocht ook geen directe steun verlenen.

Duitsland had dat geeist juist om te voorkomen wat nu gebeurt, zwakke lidstaten die door de andere gesteund moeten worden om een staatsbankroet te ontlopen.

Een economisch onmogelijk spagaat.

De ECB komt eronder uit door zijn mandaat, tot ergernis en tegenstand van de Duitse Centrale Bank, steeds verder uit te breiden met hulp van het Europees Hof.

Maar dat verandert niets aan de structurele situatie en de ECB en de Commissie en het op afstand meedenkende IMF beseffen dat alleen structureel vastgelegde permanente geldstromen van sterke naar zwakke lidstaten een blijvend lidmaatschap van zwakke lidstaten kan garanderen.

Maar dat is en blijft verboden door het verdrag van Lissabon en stuit ook op sterke weerstand van de potentiële donorlanden.

Zuinigheid en hervormingen moeten zwakke landen op het rechte spoor krijgen met de hulp van het ESM,  Europese Stabilisatie Mechanisme, dat daartoe leningen verstrekt aan in liquiditeit nood verkerende lidstaten, maar daardoor tevens de staatsschulden van die landen met dat geleende bedrag vergroot.

Die zwakke landen hebben natuurlijk al veel te hoge schulden, anders zaten ze niet in de problemen, en krijgen nu nog grotere schuld. Alleen als ze structureel gezond zouden zijn, en op een enkele uitzondering na zijn ze dat niet, komen ze er bovenop. Maar omdat de bijkomende voorwaarden voor die leningen, te weten bezuinigen en hervormen neerkomen op belastingverhogingen en loonsverlagingen stort de koopkracht van de bevolking in waardoor de binnenlandse bestedingen inzakken hetgeen gecompenseerd zou moeten worden door grotere uitvoer. Het geheel getooid met de fraaie naam interne devaluatie. Deflatie is het gevolg. Dat beseft de ECB (en het IMF)  natuurlijk donders goed, vandaar hun oproep tot meer integratie, lees permanente financiële bijstand. Anders loopt het fout.

Natuurlijk veroorzaakt dit continue getouwtrek tot onrust bij de bevolkingen. Bij de gebailoute door de armoede. Griekenland, Portugal.  Bij de sterkere landen omdat die die permanente, door hen niet te controleren,  geldstortingen van hen niet zien zitten. Zij hard werken en die andere achteroverleunen en incasseren. Of dat nu terecht is of niet, het leeft.

Natuurlijk krijgen de eurozone en de EU de schuld. Terecht want die hebben het in de verdragen en het latere verdraaien van die verdragen veroorzaakt.

Maar dat is niet het enige.

Het verdrag van Lissabon is uiterst optimistisch geweest over migratie en immigratie. Het idee van iedereen is gelijk, mag overal heen en valt dan onder de sociale wetgeving van waar hij of zij zich bevindt. Dat is vastgelegd in de verdragen.

Dat geldt zelfs  niet alleen voor EU leden maar ook voor binnenkomers van buiten. Als die tenminste legaal binnenkomen. Niet alleen mogen ze zich dus waar dan ook heen begeven en zich vestigen binnen die EU maar bovendien kunnen ze ongecontroleerd reizen en doen binnen de Schengenzone waar de grenzen niet meer bewaakt mogen worden.

Dat gaf al problemen omdat niet iedereen in de EU echt gelijk is want lonen, uitkeringen, rechtspositie zijn niet overal in de EU gelijk en er werd dus gemopperd over uitkeringstoerisme. Maar goed, dat was overkomelijk.

Morgen het tweede deel