Annus Mirabilis       slot

Vandaag de politieke ontwikkelingen en hoe die in de praktijk door de EU genegeerd worden en bij mij zo nu en dan de indruk maken dat Brussel de integratie en centralisatie en superbeleid en beheer des te sneller doorzet om zo tenslotte de bevolkingen voor een voldongen feit te kunnen zetten.

Zou dat een beter Europa zijn dan bij de Eurposese Economische Gemeenschap, de vrijhandelszone van zelfstandige zelf verantwoordelijke staten.

Als ik de politieke ontwikkeling vooral in de eurolanden bekijk waar anti EU of anti euro of EU skeptische partijen snel in aantal en aanhang opkomen dan kan het niet anders of er zijn kenmerken van die EU en euro die die partijen in de kaart spelen.

Dat dat zo is blijkt uit het verweer van de elite een woord dat ik graag gebruik in plaats van de establishment.

De reden daarvoor is dat in vrijwel alle landen de kritiek op die nieuwe partijen gekenmerkt wordt door het gebruik van termen zoals populistisch in de duidelijk pejoratieve betekenis van die term, onderbuik van de samenleving, onopgeleiden of als het gevaar groter wordt geacht tokkies,  fascisten, extreem rechts, extremisten, racisten, neo-nazis zonder kennelijk de ware betekenis van die termen te kennen. Maar een ontzenuwen van de oorzaken van het ontstaan van die politieke stromingen blijft uit.

Het gevoel lijkt te zijn dat zolang de elite de meerderheid van de kiezers achter zich kan houden er geen gevaar dreigt en dit meerderheidsbeleid kan worden voortgezet zonder zich te storen aan die minderheid. Pure dictatuur van de meerderheid.

Het gevolg is een snelle groei van de partijen die een andere koers voorstaan.

In het Europees Parlement nemen de eurosceptici nu 25% van de zetels is, een landslide verschil met de vorige parlementen.

Griekenland, Portugal, Polen hebben de pro EU regeringen verworpen. In Griekenland heeft dat geleid tot een soort van eurozone staatsgreep die via financiële verwurging (zoals de Grieken het zelf zien) omgezet is in een aanvaarding van een derde bailout. In Portugal is geprobeerd ondanks de winst van de oppositie een minderheidskabinet te formeren dat onmiddellijk werd weggestemd. Nu is links aan zet.

Polen heeft een zeer nationalistische regering gekregen die kennelijk kritisch staat tegenover de EU.

  

In Spanje kunnen de pro EU partijen geen regering samen vormen door onderlinge tegenstellingen. Er zal dus een coalitie moeten worden gezocht met euro kritische partijen.

In Denemarken zijn de opt outs voor euro, justice,  police, citizenship, defence e.d. definitief gemaakt.

In Groot Brittannië woedt een felle strijd tussen pro en anti EU zoals ik in deel een van dit blog vermeld heb.

De Oost Europese EU lidstaten keren zich sterk tegen de migranten politiek van de EU (d.w.z. hoe de EU de overrompeling door illegale migranten verwerkt) en weigert mee te werken met een verdeling van de 160.000, eerder 120.000 migranten uit Griekenland en Italië.

Oostenrijk dreigt daarop met sancties.

Zweden is bezweken onder de massa's immigranten en sluit te grenzen. Ook daar vertonen de anti EU partijen een groei.

In Italië de five star movement van Beppe Grillo trekt bijna evenveel stemmen als de regerende partij.

In Nederland is de PVV, een anti EU partij, in de peilingen de grootste.

Het Front National in Frankrijk heeft bij de verkiezingen voor de nieuw gevormde regio's de meeste stemmen verworven maar moest het in de tweede ronde afleggen  tegen de combinatie Valls en Sarkozy.

Zelfs in Duitsland heeft de Adf, anti EU partij, een groeiende aanhang.

Het is evident dat als de EU doorgaat met het negeren van die EU skeptische partijen en doorgaat op de huidige weg deze partijen nog verder in macht zullen toenemen.

Er zijn  belangrijke punten.

De eerste is in de eurozone de strijd tussen austerity en flexibility die in ernst snel toeneemt.

Dat de austerity niet werkt is duidelijk, de financiële positie van de eurozone gaat niet vooruit maar wat belangrijker is dat austerity is uitgelegd als begrotingsbeheersing, de 3%.

Om die te bereiken werden belastingen verhoogd, salarissen, lonen en uitkeringen verlaagd, de zgn interne devaluatie terwijl een verbeterd uitgavenpatroon van de overheid niet tot stand kwam noch de nodige hervormingen van de bureaucratie en arbeidswetgeving om het bedrijfsleven lucht te geven.

Doordat de verlagingen van lonen en pensioenen slechts een deel van de bevolking troffen werd er een ongelijkheid in inkomen geschapen tussen de verschillende groepen. Een van de grieven bijvoorbeeld in Spanje waarbij de verschillen tussen overheidssfunctionarissen en gewone werknemers een rol speelden.

Een tweede is de betutteling en de steeds grotere controle van Brussel over het normale leven in de EU en de dwangmatige neiging van Brussel om elk probleem te lijf te gaan met meer centrale regelgeving die de autonomie van de lidstaten verder beperkte zonder tot een oplossing te komen.

Een derde is het gevolg van de geldverruimings en rente politiek van de ECB die onder het mom van beteugelen van de inflatie de waarde van de euro heeft doen dalen, de effectenbeurzen heeft opgedreven en de spaarders heeft verarmd en in feite sparen zo nutteloos heeft gemaakt dat alleen beleggen rendement oplevert en zo gevaarlijke bubbels kan veroorzaken door overdadig lenen van zowel overheden als bedrijven en particulieren.

Een vierde de discrepantie tussen groei van het BBP en bevolkingswelvaart.

Doordat het BBP gestimuleerd wordt door lage lonen en dus betere concurrentiepositie veroorzaakt dat de illusie dat het goed gaat met de economie. Dat geldt vooral in de euro lidstaten waar bij een groei ook een grote armoede bij een deel van de bevolking ontstaat door de loonsverlagingen en de werkloosheid hoog blijft. Werkloosheid geeft de welvaart van de bevolking aan, het BBP en begrotingstekort de welvaart van de staat. Vaste banen moeten steeds verder plaats maken voor flexibele en kortlopende contracten. De werkloosheid in de EU blijft desondanks te hoog.

Ook daar is dan de enige futiele remedie van de eurozone verdere integratie.

Het geloof in de EU, dat wil zeggen dat de politieke meerwaarde boven die van de beproefde economische uitstijgt is rap aan het verdwijnen.

De huidige werkwijze kan natuurlijk doorgezet worden zolang er een meerderheid voor is maar die kalft steeds verder af.

Wat Groot Brittannië voorstaat, grotere autonomie voor de lidstaten, een andere aanpak van migratie, in feite zover terug naar de vrijhandelszone van de EEG als mogelijk is en elk land de eigen verantwoordelijkheid voor zijn monetaire en fiscale politiek teruggeven is zinvol.

Zinvoller dan blijven denken dat alle landen hetzelfde zijn en dat een centraal beleid en centraal beheer ze ook hetzelfde kan maken met wat subsidie her en der.

Dat is hoe ik er over denk. Maar bureaucratie is gemakkelijker te scheppen dan te beperken. Want macht al is het over land  in de avondschemering blijft macht.