Het Parijse Succes heeft vele kanten

Over het klimaat schrijven is een hekele zaak waar de gevoelens heel dicht aan de oppervlak liggen en reacties daarom fel en vaak heel persoonlijk overkomen. Maar nu de COP21 voorbij is en de resultaten van vele kanten en standpunten worden besproken en de overstelpende media aandacht ervoor weer op andere onderwerpen overslaat doe ik een voorzichtige poging.

De COP21, het jaarlijkse Conference Of Parties nummer 21 in Parijs had op vorige soortgelijke globale conferenties voor dat het door Frankrijk uitstekend georganiseerd was en Frankrijk de zaken uitmuntend in de hand hield waardoor ontsporingen zoals voorheen werden voorkomen.

Het COP21 had als uitgangspunt de vaststelling, "the science is settled", dat de aarde sneller opwarmt dan door natuurlijke oorzaken mogelijk is, dat de mens deze opwarming veroorzaakt door een overmatige uitstoot van CO2, een gas goed voor bomen en plantengroei maar ook veroorzaker van deze opwarming. Ook door andere broeikasgassen trouwens.

Voorts dat door deze opwarming de aarde ernstig gevaar loopt en dat dus deze opwarming  verminderd en tenslotte gestopt moet worden door het verminderen van de uitstoot door de mens van CO2.

Het COP21 had als doel bindende afspraken te maken om als wereld deze vermindering en verwijdering tot werkelijkheid te maken. Meer dan 190 landen namen er aan deel met 40.000 medewerkers en gedelegeerden. Met staatshoofden op de openingsdag om hun positieve voornemens kenbaar te maken.

Wat is er nu besloten om dat te bereiken.

- de wereld temperatuur aanzienlijk lager  houden dan 2 graden boven de temperatuur van voor de industriële revolutie en zelfs te trachten ze nog meer te beperken tot 1,5 graden meer.

-broeikasgassen te laten pieken voor 2030 en een balans te zoeken tussen bronnen en neutraliseren van broeikasgassen in de tweede helft van deze eeuw.

-elke vijf jaar de voortgang monitoren

-tegen 2020 100 miljard dollar per jaar te financieren voor ontwikkelingslanden met een zich vastleggen op verdere financiering in de toekomst

Voor mij was het sleutelwoord "shall" dat vervangen moest worden door "should" om de slottekst er door te krijgen.

Voor de leek een pietluttigheid, voor de jurist een wereld van verschil.

"Shall" bindt, is een verplichting, "Should" is een streven spreekt wenselijkheid uit. Denk aan het bijbelse "Gij zult niet doden" dat een gebod is en "je zou dat eigenlijk moeten doen" een wenselijkheid, een moreel streven.

Dat "shall" door "should" moest worden vervangen spreekt dus boekdelen.

De toezeggingen per land hoe, wanneer en in welke mate deze uitstoot te verminderen zijn daardoor vrijwillig en argumenten wanneer deze te herzien, om hardere actie te nemen, zijn een struikelblok gebleken.

Alles hangt dus af van de bereidheid en de economische afwegingen per land om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen.

Als ik de reacties in de media op de slotverklaring van de conferentie zo doorneem dan ziet men een scala aan reacties.

Als men niet in de nefaste rol van CO2 bij de opwarming van de aarde gelooft hebben de 40.000 medewerkers aan COP21 niet alleen hun tijd verspild maar gaan ook honderden miljarden dollars weggooien.

Als men ook niet in die opwarming gelooft of gelooft dat die de laatste 15 jaar gestopt is of zelfs dat er een nieuwe koude periode op komst is dan geldt datzelfde.

Bij de conferentie wordt niet gesproken over de extra kosten die gemoeid gaan met het verminderen van de uitstoot van CO2. De kosten van alternatieve energiebronnen liggen veel hoger dan die voor fossiele brandstoffen en de laatste moeten standby kunnen staan en kunnen dus niet worden afgesloten. Om de kosten hiervan zo laag mogelijkte houden worden juist steeds meer vervuilende kolencentrales gebruikt. De echte subsidie aan alternatieve energie moet door de belastingbetaler en bedrijfsleven worden betaald. De echte subsidie aan fossiele brandstoffen centrales is nodig vanwege hun backup functie en de fictieve subsidie voor de fossiele centrales is de milieuschade die fossiele centrales zouden veroorzaken, dus niet geldelijke subsidies door de belastingbetaler opgebracht.

Als men ervan overtuigd is dat toename van CO2 een temperatuursstijging veroorzaakt dan moet men constateren dat de omvang van de voorgenomen beperkingen ervan alleen de verdere toename van de opwarming zal doen afnemen maar niet stoppen. De maatregelen gaan niet ver genoeg om dat te bereiken. Maar het is een stap in de goede richting en een teken dat men de opwarming van de aarde als een te stoppen gevaar erkent.

Als men daarbij de berekeningen van sommigen betrekt die zouden aantonen dat de menselijke bijdrage aan de verhoging van het CO2 gehalte vergeleken met de totale natuurlijke vorming ervan zo gering is dat een beperking ervan een verwaarloosbare bijdrage aan verbetering van de situatie levert dan zou dat inhouden dat de honderden miljarden te inversteren in die beperking so wie so geen verschil zouden maken en dus beter anders besteed zouden kunnen worden.

Alles bij elkaar dus, hoe dan ook bekeken niet een doorslaggevend succes, zelfs niet van de kant van de milieubeweging bezien.

Wat wel duidelijk is, het klimaat is een heel gevoelig onderwerp waar activisten en andersdenkenden zo fel tegenover elkaar staan dat op de man spelen in plaats van op de zaak heel gewoon lijkt te worden en dat zelfs het anders denken als een misdaad wordt bezien die strafbaar zou moeten worden gesteld, zo belangrijk is de rechtzinnigheid.

Het zou voor de zuiverheid van deze controverse nodig zijn en ook in het belang zijn van het klimaat als er meer openheid kwam over de onderzoeken aan beide zijden en er dus een op feiten gebaseerde discussie tot stand kwam in plaats van een ja neen betoog.

Maar zoals altijd zijn dat mijn persoonlijke gedachten.