Duitsland verwacht dit jaar 

1,5 miljoen vluchtelingen.

Wheels within Wheels: de Syrische vluchtelingen, Duitsland kan de toestroom niet aan, de europhorie over de vluchtelingen maakt plaats voor realisme en vrees, Syrië waar het allemaal  over gaat ook twisttoneel, nu nog wat bedeesd, tussen USA (met trouwe vasal de EU) en Rusland, Presidentskandidaat Trump die weer een paar van zijn ongezouten uitspraken doet, de EU heeft weer een plan om de vluchtelingen uit Europa te houden.

Is Duitsland een immigrantenland. Als men vluchtelingen zo welkom heet is zal dat wel zo zijn.

Merkel spreekt dat welkom uit.

Gauck, de Duitse President, ontkent het niet, stelt alleen integratievoorwaarden en zegt dat de opname capaciteit begrensd is.

De grote vraag is of de Duitsers zelf, om wie het tenslotte gaat, ook willen dat Duitsland een migrantenland is. Zij zijn niet bij de beslissingen betrokken geweest.

In het begin is er wat men zou kunnen noemen een soort "collective massfeeling" ontstaan gevoed door medelijden met het lot van die niet alleen Syriers maar allerlei vluchtelingen.

In plaats van dat gevoel om te buigen naar een rationele benadering van 'wie, wat, hoe, waar, hoeveel' is er, juist opgewekt door dat onvoorwaardelijke welkom, een onstuitbare toestroom op gang gekomen.  

Die toestroom zal in de toekomst door gezinshereniging naar schatting met tussen de vier tot acht  personen per goedgekeurde asielaanvraag toenemen.

Duitsland is inmiddels tot het besef van de ware omvang ervan gekomen en zo werd het  het "wir schaffen es" vervangen door het "we verdelen het eerlijk over de EU".

Het is een defaitistische benadering want men veronderstelt dat de binnengekomenen als het inderdaad vluchtelingen zijn en geen economische migranten, ook zullen blijven. En daarbij komt ongetwijfeld het gevoel dat economische vluchtelingen moeilijk te onderscheiden zijn van de "echte" en dat uitzetting maar al te vaak op praktische onmogelijkheden kan stuiten. Men moet zich daar bij neerleggen.

De meesten zullen dan ook blijvers zijn, lijkt een realistische optie.

Het is ook een defaitistische aanpak  omdat de gedachte dat er een oplossing zal komen voor het gewelds probleem in landen van de Arabische lente kennelijk  niet bestaat.

Dan zou men immers het tijdelijke van hun verblijf in de EU kunnen benadrukken en hun terugkeer naar het land van oorsprong zodra er een zekere rust heerst in dat gebied.

Ook een verwarrende benadering want in het begin werd, overigens terecht,  gesteld dat Duitsland vele nieuwe immigranten nodig heeft door de vergrijzende bevolking zonder voldoende eigen bevolkingsgroei en dat vele van de binnenkomers een hogere opleiding hadden genoten en snel in het arbeidsproces zouden kunnen worden ingeschakeld en dus een nuttige bijdrage aan de Duitse economie zouden bieden.

Nu blijkt dat de samenstelling en het aantal van de vluchtelingen wel anders is dan verondersteld.

Gauck benadrukt in zijn toespraak bij het 25 jarige jubileum van de Duitse eenwording dat er een limiet is aan het aantal vluchtelingen dat Duitsland kan opnemen. Dat geldt uiteraard ook voor de andere EU landen.

Merkel, de bondskanselier, echter hult zich in stilzwijgen. Waarom geeft zij, zo betoogt de Frankfurter Zeitung, geen helder signaal dat er een einde van de opname capaciteit zal komen. Wil zij niet dat dat afwijzend zou werken. Waarom verklaart zij niet wat door burgemeesters tot elke vrijwilliger verwacht wordt.

Dat er niets is tegen buitenlanders, niets tegen het asielrecht, maar wel tegen het loutere aantal vluchtelingen dat tot ineenstorting van de beheersings mogelijkheid ervan leidt als er geen begrenzing komt. Anders kan de aanvaarding omslaan in ontgoocheling.

Deutschlandfunk hield het dit weekend erop dat zij het ziet als een opgave van God. "Ich halte es mal mitt Kardinaal Marx, der gesagt hat: Der Herrgott hat uns diese Afgabe jetzt auf den Tisch gelegt".

Is het een Missie als het om vluchtelingenpolitiek gaat.

En hoe kan het verder in Syrië gaan.

Trump, de Republikeinse presidents kandidaat heeft desgevraagd een gewaagde uitspraak gedaan. Trump is een aarts pragmaticus. Elke ideologie lijkt hem vreemd als je zijn uitspraken hoort.

Kijk naar Lybië, wat hebben wij daar gedaan. Het is een bende. Als je kijkt naar Saddam Hussein in Irak, kijk eens wat we daar hebben gedaan, het is een bende. In Syrië wordt het hetzelfde.

Vergeet niet dat IS in Irak is begonnen.

Onder Saddam's "wrede" regering in Irak "waren er geen terroristen".

"Een proces van één dag en schiet ze dood, en dat proces van één dag duurde gewoonlijk vijf minuten. Er was toen geen terrorisme". Aldus Trump.

Hij voorspelt dat Poetin daar ook vastloopt net als de andere naties die zich in de Midden Oosten zaken gemengd hebben.

Op feitelijke gronden kun je Trump er niet van betichten dat hij ongelijk heeft.

Zeker niet als bij besluit met te zeggen dat iedereen die naar het Midden Oosten is gegaan heeft er niets dan problemen gehad.

Dat is, afgezien van persoonlijke verhoudingen, natuurlijk waar. Het Midden Oosten is een wespennest sinds de eerste wereldoorlog. Alleen een dictatuur waarbij elke tegenspraak met wreed geweld werd onderdrukt kon de boel bij elkaar houden. Een democratisch tintje maakte daarbij niets uit.

Zodra de dictatuur, met westerse hulp bij het streven het westerse democratische model ook daar te vestigen, is verdreven breekt de hel los. Dat deze nieuwe landen indertijd via vaste geografische lijnen en niet demografische zijn gevormd maakt het er daarbij ook niet eenvoudiger op.

Natuurlijk zijn er talloze idealisten die volhouden dat een democratische overheid er zou kunnen gedijen. Helaas is dat tot nu toe wishful thinking gebleken gevolgd door wistful thinking bij het ervaren van de gevolgen van het brengen van die democratie.

Voor mij levert het Midden Oosten en Noord Afrika (om me te beperken tot die twee) een moreel en een politiek strijdtoneel op.

Op morele gronden dienen de dictatoren als verfoeilijke wrede tyrannen verdreven te worden.

Maar wat als zij dan worden vervangen door even wrede maar dozijnen potentiële stammen die elkaar de absolute macht betwisten en het land in een chaos storten.

Of door andere stammen die wat minder extreem zijn maar ook elk naar die absolute macht streven.

Natuurlijk is de meerderheid van de bevolking anders, maar het is nu eenmaal zo dat altijd de hardvochtigste partij, al is hij klein,  de meerderheid zijn wil kan opleggen.

In Syrië lijken er voor het westen twee strategieën te volgen.

De gematigde rebellen groepen te steunen om Assad te laten vallen om daarna met deze groepen een democratische regering te vormen en IS te verslaan.

Assad in het zadel te houden om samen met gematigde rebellen groepen IS te verslaan en dan een  overgangsregering te vormen waarbij in de loop van de tijd Assad zal moeten aftreden.

Beide steunen op de vooronderstelling dat de gematigde rebellen groepen inderdaad tot machtdeling kunnen komen, eventueel samen met voorlopig Assad.

Beide steunen ook op de vooronderstelling dat IS op die manier te verslaan valt. Op welke ervaringen tot nu toe die aanname steunt is duister. De kans dat IS de andere rebellengroepen wegvaagt en de absolute macht grijpt is veel groter gezien het huidige verloop van de strijd.

Beide steunen ook op de vooronderstelling dat andere landen accoord zullen gaan en hun verhouding met de Syrische strijdgroepen daarop zullen afstellen.

Beide gaan er ook van uit dat het westen wel luchtsteun zal verschaffen en logistieke hulp maar geen grondtroepen zal inzetten.

Maar Rusland, oude vriend van de Assads, heeft zijn eigen strategie gepland die steunt op de legitimiteit van Assads presidentschap.

Rusland gaat ervan uit, op redelijke gronden, dat alleen luchtsteun IS  nooit kan stoppen. Een georganiseerde infanteriemacht is daarvoor essentiëel.

Want gedurende de gealliëerde bombardementen heeft IS nog steeds aan kracht gewonnen. Alleen de Kurdische strijdgroepen zijn erin geslaagd enigszins het hoofd aan IS te bieden.

Rusland wil met het Syrische leger aangevuld met Iraanse en Hezbollah grondtroepen gesteund door luchtaanvallen op rebellenposities de IS verslaan. IS is voor Rusland namelijk een groot probleem in de islamitische tot opstand geneigde zuidelijke delen van Rusland die ook meer dan duizend IS strijders hebben opgeleverd.

Als men de verdeling van rebellen strijdgroepen ziet is het duidelijk dat de gematigde rebellen groepen, die met westerse steun Assads leger aanvallen, tussen het Assad gebied en de IS gebieden gelegerd zijn.

Zonder eerst met die gematigde rebellen af te rekenen (en voor Poetin zijn het allemaal groepen die tegen het legitieme gezag vechten) kan het Assad leger en Hezbollah en Iraanse grondtroepen niet de strijd op de grond aangaan met IS.

Daarin schuilt een mogelijke militaire confrontatie tussen Rusland en het westen.

Tenslotte speelt de tegenstelling en strijd tussen Soennieten en Sjiieten landen die respectievelijk de rebellen en Assaad steunen een grote rol en zullen die beslist niet willen opgeven.

Een waar wespennest. Want een halfzachte oplossing levert hoogstwaarschijnlijk een Islamitische Staat die over een groot gebied heerst op.

.