De ECB is onafhankelijk en bemoeit zich niet met de politiek. Hij bewaakt de prijsstabiliteit en de waarde van de euro.

Dat dit een schijnvertoning is blijkt al jaren. De ECB maakt deel uit van de Troika en de Troika bepaalt voor een groot deel de economische en  financiële politiek van bailout landen.

Nu bij de Griekse crisis kan de ECB niets anders dan een politieke rol spelen om zijn monetaire beleid veilig te stellen, een beleid dat al te veel een beleid gericht op individuele lidstaten was. Door nu geen Griekse bonds meer te accepteren als onderpand wordt een politieke druk op Griekenland uitgeoefend. Griekenland wordt hierdoor anders behandeld dan de andere lidstaten. 

Hiermee wil ik niet zeggen dat de ECB ongelijk heeft met zijn weigering maar alleen dat hij hiermee zijn taak van prijsstabiliteit en waarde van de euro te bewaken een politieke invulling geeft.

Het Griekse probleem te isoleren is eveneens een onjuiste aanpak. Als gevolg ervan is een eurozone probleem ontstaan, een tweestrijd tussen de behoudende koers van Duitsland en het noorden en de fiscaal expansieve koers van het zuiden.

De Duitse greep op de eurozone is in de loop de jaren sinds 2010 steeds verder afgekalfd.

Merkels beslissing om in 2010 Griekenland een bailout te gunnen was het keerpunt. Draghi's belofte de euro kost wat kost te redden en in stand te houden was de definitieve klap want dat maakte de quantitative easing onvermijdelijk.

En QE ontneemt Duitsland het beslissingsrecht over de ongeveer 30% van het eurozonekapitaal die het fourneert.

Was het bij het ESM nog zo dat Duitsland een blokkade kon opwerpen, nu moet het lijdelijk toezien hoe de ECB bepaalt.

Ook binnenlands is de Duitse europolitiek geërodeerd. Door de SPD op te nemen in de regering is de CDU de sturing kwijtgeraakt. De SPD is veel soepeler in de opstelling tegenover de eurozone.

 

De Griekse crisis is het einde van de harde austerity politiek gericht op stabiliteit van staat en bank en niet op welvaart en welzijn van de bevolking.

Wat ervoor in de plaats moet komen is wel erg vaag.  Het S&G verdrag, de officiële zuinigheid en vlijt gedragslijn van de eurozone wordt uitgehold. Als, zoals voorgesteld, bijvoorbeeld investeringen niet meer bij het tekort worden meegenomen dan betekent dat dat er grotere schulden ontstaan dan bij de 3% regeling en dat juist consumptief krediet niet wordt teruggedrongen. De staatsschulden nemen dan nog sterker toe en de groei is volgens de prognoses (die vrijwel onveranderd te positief zijn) absoluut onvoldoende om het schuldpercentage in toom te houden.

Ondanks de sterke daling van de wisselkoers van de euro (voor een groot deel te wijten aan de QE komst) neemt de uitvoer niet sterk toe. Andere  muntzones nemen analoge maatregelen om hun positie veilig te stellen zoals nu ook China, waar ook het deflatiespook toeslaat.

 De Griekse crisis is ook een exponent van de starheid van die eenheidsmunt, de euro. Als Griekenland binnen de eurozone zou kunnen  devalueren zou het een redelijke kans hebben orde op zaken te stellen. Als het dan de Grieken met kapitaal in het buitenland inderdaad zou kunnen belasten, en waarom niet, en de bureaucratie en corruptie aanpakken, wat met de vorige regeringen een onmogelijkheid was, zou het met een zwakkere eigen munt onder de euro een redelijke kans hebben die het nu totaal ontbeert.

Want welke noodoplossingen en noodverbanden de eurozone ook vindt en aanlegt, de euro die een gezamenlijke financiële en economische politiek noodzaakt blijft het struikelblok.

Ook al QEt Draghi voort tot in het oneindige, dat wordt niet opgelost.

 Een ander gevaar is dat de protestpartijen de boventoon in de eurozone kunnen gaan voeren en er een breuk zou kunnen ontstaan.

Want de weg terug naar de Europese Economische Gemeenschap zou dan ook kunnen worden afgesneden en die EEG heeft juist de economische bloei, nu door de euro en de Brusselse bureaucratie verstikt, mogelijk gemaakt.

Na 15 jaar mislukt experiment is de tijd voor rationeel hervormen aangebroken, niet met oogkleppen verder maar een ommezwaai naar meer individualiteit voor de lidstaten. Eigen munt onder de euro. Eigen kracht en zwakheid.