0902015    oudgediende

 

    Volgende bedrijf in het Griekse treurspel

 

 

Waarom zaait Griekenland, economisch gezien 2% van de eurozone economie, niets voorstellend in de wereldeconomie met een voor de eurozone ongevaarlijk schuldbedrag  dat pas over dertig of zelfs vijfig jaar moet worden afgelost tegen een nietige rente zo'n mondiale onrust?

Je leest dat er voor die nietige economie de komende weken zes cruciale gebeurtenissen zijn, een vertrouwensstemming, T-bills uitgifte, twee bijeenkomsten van de beruchte Dijsselbloem eurogroep, een EU top en ECB verslag.

Ontmoetingen tussen de Griekse top figuren en de eurozone/eu figuren hebben niets opgeleverd dan het bewijs van een patstelling. Analisten schrijven het ene scenario na het andere.

Twee feiten die vastigheid bieden is  dat Tsyprias voortzetting van de huidige Eurozone Griekenland politiek volkomen uitsluit.

Als tweede staat ook vast dat deze politiek inderdaad Griekenland financiëel en sociaal en economisch nog dieper  in het moeras heeft gebracht dan bij het onterecht binnenlaten in de eurozone en dat een voortzetting ervan dat nog erger zal maken.

Men kan debatteren over de vraag of dit falen van de Troika politiek nu veroorzaakt is door de Griekse onwil of onmacht om alle geëiste hervormingen onverwijld door te voeren of niet of gedeeltelijk. Maar het falen staat vast.

Er staan ruw geschat drie wegen open. Tsyprias kan door de knieën gaan en de voorwaarden van de Eurozone en ECB en (misschien) IMF nederig aanvaarden.

De eurozone kan door de knieën gaan, Griekenland verder hulp verlenen zonder de Troika voorwaarden maar op nieuw overeen te komen voorwaarden.

Geen van de twee wil toegeven en Griekenland verlaat de eurozone (en wellicht de EU) na een overbruggingskrediet en een overeenkomst over de schuldenkwestie, bijvoorbeeld het aantrekkelijke plan van een koppeling tussen terugbetalling/rente en economische groei. Dat spaart kip en ei.

Er is echter één aspect dat de derde weg tot een gevaarlijke voor de eurozone en dus voor de EU maakt. De gehele eurozone loopt gevaar bij een Grieks uittreden. Er zijn meer landen waar de vraag of de euro nu voordeel of nadeel oplevert leeft. Er zijn meer landen die zuchten onder de naar hun oordeel nutteloze en sociaal onaanvaardbare eisen van de Troika.

Het nut van het verarmen van de eigen bevolking om via loonsverlagingen een vergroting van de uitvoer te verkrijgen en zo de staatsschulden houdbaarder te maken en uit de crisis te groeien is zeer discutabel.

Bovendien vertekent deze politiek de onderlinge concurrentieverhoudingen binnen de eurozone. Groei in de ene lidstaat gaat ten koste van die in een andere. Ook vaak bij uitvoer naar buiten de eurozone. En door de dalende koopkracht bij interne devaluatie ontstaat deflatie, geen geld geen aankopen.

QE heeft  door de daardoor veroorzaakte daling van de  wisselkoers van de euro en dus verhoogde importprijzen en  prijsstijgingen ook nog een inflatie effect dat bij gelijkblijvende koopkracht de verarming nog aanwakkert. Een contraproductieve uitwerking.

Het is dus beslist niet zo dat de huidige eurozone politiek onweerlegbaar de beste is. Denk eens in dat bij uittreden van Griekenland na enkele jaren zou blijken  dat dan wel de economische groei zo groot is dat van vooruitgang gesproken kan worden. Met een eigen munt.

Uittreden van Griekenland zou dus de balans in de eurozone verstoren.

Het zou ook het vertrouwen van de markt in de andere zwakke lidstaten kunnen ondermijnen. Zeker als de Quantitative Easing niet het door Draghi beloofde effect zou veroorzaken van verhoging van de inflatie tot 2%. Of het bijkomende effect van de exportstimulatie door de erdoor veroorzaakte val van de euro te gering zou zijn.

Ik moet de treurige conclusie trekken dat de eurozone eerder bijeengehouden wordt door de angst dat uittreden nog erger zou zijn dan de voordelen van er maar in blijven.

 

En dat na vijftien jaren aanpassen en lenen, vooral dat laatste.