Kapitaal en arbeid een labiele balans

Het gewonnen referendum. Het is een echte prestatie. Ondanks, laten we het wat euphemistisch zeggen, de niet al te enthousiaste medewerking van de meeste gemeenten, ondanks de vaak negatieve benadering van het referendum in de mainstream media is toch meer dan 30% van de stemgerechtigde bevolking komen stemmen over dat EU verdrag met de Ukraine en heeft een meerderheid van meer dan 60% tegen ratificering door onze regering van dat verdrag gestemd. Duidelijker kan het niet. Het is eveneens een overwinning van de internet media die tegen de onwil van de mainstream media in voldoende voorlichting verschaften voor het slagen van het referendum.

Natuurlijk komen na de deceptie voor de elite, het was te verwachte al de sluipwegen.  De opkomst was slechts 32%. Maar bij de verkiezingen voor het EU parlement maar 4% hoger. Toen klaagde niemand. Of het gewonnen referendum wat uithaalt moet nog blijken. De EU zal van alles verzinnen om eronder uit te komen wat zij doen bij alles wat niet in de grote verborgen strategie past. Maar ze zullen er wel rekening mee moeten houden.
Zo hebben we toch wel enige invloed maar helaas geen enkele op de Europese Centrale Bank.

De onorthodoxe ingrepen van de ECB tonen alleen maar de neveneffecten overduidelijk., spaarders in wanhoop, pensioenfondsen die verlagingen van de pensioenen moeten gaan doorvoeren, gezwollen beurskoersen, waardedaling van de euro,  via de banken goedkoop krediet verstrekken aan de gehele wereld.

Maar het beoogde doel, een inflatie van 2% blijft buiten bereik.

In plaats van dit te overdenken en in plaats van het kapitaal te spekken en een aanbod zonder corresponderende vraag te blijven doorzetten van strategie te veranderen en een poging te doen de koopkracht te bevorderen gaat de ECB ongestoord door op de beproefde niets helpende weg. Ze zien zelf evenmin een oplopende inflatie tot 2% in de nabije toekomst.

Door de stijgende aandelen koersen moeten ondernemingen steeds meer geld vrij maken om op een redelijk divident percentage te uit te komen. Als een aandeel 100 euro waard is is een divident van 6 euro per aandeel een divident van 6%, redelijk dus. Is echter het divident gestegen tot 150 euro dan is het divident van 6 euro slechts  4%. Om 6% divident te bereiken moet per aandeel 9 euro worden uitbetaald.

Er moet dus meer geld naar het kapitaal en er blijft dus minder over voor de lonen.

Om de koopkracht te verhogen  moeten de lonen worden verhoogd. Zoals in het VK wordt gezegd “a living wage”.

Vorige keren heb ik al gezegd dat indexering en loonsverhogingen vaak niet de ware prijsverhogingen door inflatie compenseren zodat een langzame verlaging van de koopkracht optreedt.
Vrijwel overal is na de Lehman crisis dat verschijnsel opgetreden, versterkt door de groeiende werkloosheid. Pas als de arbeidsmarkt krap wordt, er meer aanbod van werk is dan vraag gaan de lonen echt omhoog, neemt de koopkracht dus toe. Dan neemt de vraag eveneens toe en begint de economie te groeien.
Dat die lonen inderdaad omhoog moeten hoor je in de USA alom, in het VK is het punt gekomen, zoals ik net al zei dat er een living wage op komst is, dwz dat de loonsverhogingen hoger liggen dan de inflatie en de koopkracht dus stijgt.
In feite speelt het om de verdeling opbrengst naar kapitaal en opbrengst naar arbeid. Het blijkt steeds duidelijker dat die verhouding scheef is komen te liggen in het voordeel van het kapitaal. Het is ook duidelijk dat de geldverruiming en renteverlaging van de centrale banken de balans in het voordeel van het kapitaal doen doorslaan en in feite de koopkracht doen afnemen.
Ook de fiscale politiek doet dat. Het IMF dringt steeds aan op verlaging van de productiekosten door verlaging van de loonkosten. Zie wat weer de aangeschroefde eisen voor Griekenlands derde bailout zijn. Maar het onloochenbare gevolg is dat de koopkracht daardoor daalt en de vraaggebonden deflatie toeneemt.

Helicopter geld, direct van centrale bank naar consument zal (net als QE) een tijdelijke invloed hebben maar geen structurele.

Pas als de arbeid/kapitaal balans in een redelijk evenwicht wordt gebracht kan de economie gaan groeien waar dan tenslotte ook het kapitaal weer van profiteert. Want een ding is zeker: zonder kapitaal geen arbeid, zonder arbeid geen kapitaal. De twee zijn tot elkaar veroordeeld en een redelijke verdeling doet beide profiteren.

Op naarhethemleek.blogspot.fr een grafische voorstelling van de arbeid/kapitaal balans

Zoals ik het zie heeft het slagen ervan door de Nederlandse kiezer een veel diepere achtergrond dan dat verdrag.

In het verdrag staat inderdaad niet met zoveel woorden vermeld dat het de bedoeling is de Ukraine lid te laten worden van de EU.

Maar als je het doorleest begin je je af te vragen wat dan wel de bedoeling ervan zou kunnen zijn. Want het is niet  alleen een handelsovereenkomsten maar een draaiboek voor het omvormen van de Ukraine tot een kloon van de EU. Wat voor zin zou dat hebben als de Ukraine toch geen lid van de EU zou kunnen worden. Impliciet is vaak gevaarlijker dan expliciet want tegen dat laatste kun je je verweren.

Het is het wantrouwen in de bedoelingen van de EU die via een omweg zonder het duidelijk te benoemen een doel wil bereiken.

Het is een test of de EU zich ook aan de eigen principes houdt. Voor een verdrag is er unanimiteit onder de leden noodzakelijk. Zo willen de verdragen het.

Het is een test voor onze regering. Zullen zij zich verschuilen achter het “raadgevende” van het referendum en toch de handtekening zetten onder de nog te ondertekenen titels in het verdrag.

Het is een test voor ons parlement die zich ware vertegenwoordigers van het volk zullen tonen of niet.

Kortom het is een test van het vertrouwen dat wij kunnen hebben in de overheid.

Zoals dat indertijd beschaamd is toen een referendum de EU grondwet afstemde en het toen als verdrag in werking trad.

Is het een referendum tegen de EU of tegen de EU zoals die zich ontwikkeld heeft.

Want als ik het verdrag van Lissabon en de Functioning of the EU lees komt toch een ander beeld tevoorschijn dan we nu zien.

Dan zie ik als principe dat de landen elkaar niet direct financieel mogen steunen.

En dan hoor ik nu de roep om geldstromen in de eurozone van minder zwak naar zwakker.

En dan hoor ik nu het argument dat via een tussenpersoon een ander land steunen geen directe steun is.

En terwijl het verdrag spreekt van met elkaar samenwerkende zelfstandige landen hoor ik nu de kreet van “ever closer union” zonder dat men kan uitleggen wat daar precies mee wordt bedoeld.