Griekenland en nu ook Finland

Zuid en Noord

de knellende halsband van de euro

Vandaag heeft Mw Lagarde, de voor een nieuwe termijn gekozen baas van het IMF, in Duitsland een toespraak gehouden over de toekomst van de wereld economie. Zo op het eerste gezicht een herhaling van alles wat al vaak is gezegd. Het blijft hameren op de supply side met een enkele opmerking over vraag. Daarom ga ik daar morgen verder over peinzen en poberen te begrijpen wat zo goed is aan de ECB politiek die zij uitgebreid prijst net zo als ze Mw Merkel prijst voor haar houding in de illegale migranten crisis. Zijn dat beide dan zulke successen. Vandaar dat ik vandaag mijn gedachten over wat andere zaken laat gaan.

Lekken is een 21ste eeuw normaal verschijnsel geworden. Dat is Jos van Rey fataal geworden. Hij heeft kennelijk een partijgenoot de vragen verschaft die deze bij een sollicitatie voor burgemeester nuttig zou kunnen gebruiken. Hij beweert dat dat een veel voorkomend gebeuren is. Verder is hij door een bevriende zakenman op etentjes getrakteerd en zou hij die bevoordeeld hebben bij opdrachten. Het blijft voor mij een beetje schimmig allemaal. Zou van Rey nu gelijk hebben als hij zegt dat dat “lekken” schering en inslag is ondanks het ontkennen daarvan door Plaskerk. Ik heb soms het idee dat bij politici het verschil tussen erkennen en ontkennen erg arbitrair is. Gezien het feit hoe ze elkaar baantjes toespelen zoals blijkt uit de bekende namen die steeds opnieuw bij allerlei functies opduiken moet je toch wel concluderen dat er redelijk nauwe contacten tussen de politici blijken te bestaan. Een enkel woord is dan gauw gevallen. Maar het OM vervolgt van Rey en de rechtbank zal oordelen.

Soms heb je het idee dat lekken opzettelijk gebeurt om je alvast voor te bereiden op iets onaangenaams.

Zo ook het gelekte telefoongesprek tussen twee hoge IMF functionarissen over het Griekse vraagstuk. 
Wat duidelijk is, is dat Griekenland een onwillige speelbal is tussen het IMF en de Eurozone of de Europese Unie of Duitsland of Mw Merkel in ieder geval degene(n) die in de EU de touwtjes in handen houdt.
Het thema is niet nieuw en speelt al sinds 2012. Griekenland is in 2001 stiekum de eurozone binnengeloodst, Griekenland heeft de zaak jarenlang belazerd met een dubbele boekhouding. Griekenland was en is technisch failliet. Griekenland is drie keer gebailout.

Griekenland kan en wil niet verder bezuinigen. Het IMF wil Griekse schuldvermindering/gedeeltelijke kwijtschelding als voorwaarde voor meedoen aan de derde bailout, die al onderweg is.

De Eurozone wil absoluut geen schuldkwijtschelding  maar een soort pappen en nathouden en wegschuiven naar later. 

Drie dingen die elkaar niet verdragen.

Er moet nu iets gebeuren om die patstelling te doorbreken en hoewel dat niet in het gesprek gezegd wordt zal daarmee wel weer een dreigend faillissement van Griekenland bedoeld worden waardoor een beslissing niet langer kan worden uitgesteld.

Bijvoorbeeld als Griekenland de volgende betaling aan het IMF moet doen en nog geen bailout geld heeft ontvangen om dat te doen. 

Want voor Griekenland is het bailout geld ontvangen om gelijk oude bail out schuld te betalen.

En het IMF als heiligste schuldeiser niet terugbetalen is het einde oefening. Dus moet Griekenland dan wel extra bezuinigen.

Maar als de EU niet toestemt in schuldvermindering doet het IMF niet mee aan de bailout maar dat meedoen was nu juist weer een bailout conditie voor Duitsland.

Drie honden die achter elkaars staart aandraaien.  Maar voorwaarden zijn vaak niet waard wat ze lijken te zijn er komt een wellicht een schijnkwijtschelding en Griekenland moet in beide gevallen toegeven aan bezuinigen op pensioen en lastenverzwaringen maar draalt daarbijop de bekende wijze.

Want een Grexit, al stelt Grikenland economisch niets voor is  psychologisch een enorme klap voor de eurozone waarbij bovendien alle schulden ineens een honderden miljarden euro strop voor de andere eurolanden worden.

Of de eurozone dat zou overleven met alle andere lopende problemen on top is een te groot risici om te lopen.

Dus kunnen de drie partijen wel hard blaffen maar hebben wel muilkorven voor.

Dat Griekenland overigens zo niet wordt gered en de Griekse normale bevolking, met uitzondering van de elite, nog minder te verteren zullen hebben is duidelijk.
Want het 3,5% primair budget surplus zonder rekening te houden met rentebetalingen op de schulden dat volgens de EU rekenmodellen daarvoor nodig zal zijn is volgens het IMF absoluut niet haalbaar en zelfs 1,5% lijkt optimistsch.
Daar bikkelen EU en IMF dus ook nog eens over.
Laten we even sympathie of antipathie voor Griekenland buiten beschouwing en het zakelijk bekijken.
Sinds 2012 is er niets in de strategie verandered. Het is het in stand houden van de Eurozone, niet de bloei van Griekenland waar het om gaat.
Schuldkwijtschelding voor Griekenland is voor de EU uitgesloten wan het zou een reeks van eisen voor ook kwijtschelding van schulden van Italië, Portugal Ierland en nog andere eurolanden  veroorzaken en dat zou de ondergang van de eurozone zijn.

De eurozone heeft er alweer een nieuw probleemland bij, Finland, voor het vertrek van Nokia en de sancties tegen Rusland nog een goed euroland maar de laatste drie jaren langzaam maar zeker economisch verder weggezonken. Finland zou eigenlijk een devaluatie moeten doorvoeren om weer mee te kunnen doen in de globale economie maar met de euro als munt is dat uiteraard uitgesloten. Finland moet een gat wegwerken van 400 millioen euros en grijpt daarvoor naar het wapen van de interne devaluatie.

De arbeidskosten moeten met 5% omlaag waarover onderhandelingen met de vakbonden moeten komen. Sociale premies verhogen voor werknemers en verlagen voor werkgevers, een dag langer werken per jaar en de public holidays bonus verminderen. met 30%. Bevriezing van de lonen voor minimaal een jaar, verhogen van de flexibiliteit van de arbeidsmarkt om werk te sluizen naar waar het nodig is. Het recept dat voor zoveel sociale onrust heeft gezorgd in Portugal, Spanje en Griekenland en bovendien sociaal hoogst onrechtvaardig omdat slechts een deel van de bevolking de klap moet  opvangen. Bovendien zelf vernietigend want net zoals in Griekenland, Spanje en Portugal verlaagt het de koopkracht sterk waardoor de binnenlandse vraag sterk terugloopt. Weliswaar neemt de export tijdelijk toe maar de duurdere import nivelleert dat al snel. En het is de vraag die de economie aanstuurt.

De zegeningen van de euro zijn niet op de vingers van één hand te tellen.