Sunday morning

It is amazing that the G20 world leaders and bankers do not have an answer how to solve the worldwide economic gloom they have created and can only think of continuing on the same track: monetary easing (though admitting it is insufficient and maybe exhausted) and looser fiscal policy (larger deficits and bigger debts and there is far too much debt already) and structural reforms (equal to diminishing bureaucracy which has never succeeded) but are unified in prophesying that a Brexit will be a world wide disaster.
And why all this far too much debt? Money printing and low interest rates,  central banks' way to stimulate growth, have made borrowing nearly free and all have profited themselves into unsustainable debt. 

 


De migrantencrisis en de bureaucratie

Een bureaucratie is zelfinstandhoudend en uitdijend. Hoe vreemd het ook moge klinken, als de Europese Unie zou ophouden te bestaan zou de Brusselse bureaucratie gewoon door kunnen gaan met hun pietepeuterige reguleren en decreteren (zoals  over waterkokers en broodroosters die te veel stroom gebruiken, nu tijdelijk uitgesteld tot na het Brexit referendum. Want de Engelsen zijn gek op toast en tea.  Dat zou meer stemmen voor "uit" opleveren).

Zolang de salarissen maar betaald blijven.

In feite is dat wat nu al gebeurt.

In de migrantencrisis zien we de bureaucratie doorgaan met zinloos vergaderen zonder enig resultaat maar met de irrationele veronderstelling van wat bureaucratisch over de migrantencrisis besproken en geregeld wordt de werkelijkheid is.
Als dan blijkt dat dat niet het geval is wordt hetzelfde scenario weer herhaald met iets andere woorden maar de inhoud verandert niet.
Dat intussen de lidstaten individueel allerlei maatregelen treffen die hun eigen positie zo weinig mogelijk schade toebrengen wordt op bureaucratische wijze veroordeeld als tegen de regelgeving van de Europese Unie in en met sancties wordt gedreigd.
Bureaucratisch wordt zo ontkent hoe de werkelijkheid is en wordt de schijnvertoning doorgezet.
De werkelijkheid is dat de Europese Unie en de rest van Europa overlopen wordt door vorig jaar meer dan een miljoen en dit jaar door al meer dan honderduizend migranten uit allerlei landen die zelfstandig in Europa naar het land reizen waar zij denken het beste af te zijn.
De werkelijkheid is dat met de idealiserende wetgeving in de EU en daarbuiten deze migratie in de hand wordt gewerkt. De werkelijkheid is ook dat zolang  deze idealiserende wetgeving gehandhaafd blijft deze migratie zal aanhouden.
De toekomst is dan dat er tientallen, en misschien wel honderden miljoenen zijn die dan potentieel ook zullen komen en van deze idealiserende wetgeving profiteren.
De toekomst is dan dat de oorspronkelijke bewoners plaats aan deze migranten zullen moeten afstaan en bovendien voor hun huisvesting, woninginrichting en levensonderhoud zullen moeten betalen. Want de bureaucratie kan het anders zien en overleggen over integratie, opleiding, al aanwezige kwalificaties en banen scheppen zonder enig idee te hebben waarover zij praten. En zonder de aanwezige ervaring met eerdere migratie in acht te nemen.
De werkelijkheid is dat alleen al in Duitsland 130.000 migranten spoorloos zijn, de werkelijkheid is dat niemand weet hoeveel er binnengekomen zijn en niemand weet hoe de samenstelling van de migrantenstroom is. Natuurlijk worden cijfers bekendgemaakt maar niet waarop ze gebaseerd zijn.

Er hangt voor sommigen een soort waas over de migratie dat we allemaal wereldburgers zijn en dat we als element van de globalisering moeten accepteren dat een land niet meer aan de bewoners ervan behoort maar aan de gehele wereld. En weer anderen hebben een vaag idee dat wij op morele en ethische gronden migranten niet mogen weigeren. Een nobele gedachte.

De werkelijkheid is dat we nu zien dat door blokvorming van de Balkanlanden, lid of geen lid van de Europese Unie, de noordgrens van Griekenland wordt afgegrendeld zodat Griekenland tot een transitzone wordt waar de migranten ongehinderd binnen kunnen komen maar niet uit kunnen doorstromen.

Dat brengt natuurlijk opluchting voor de landen ten noorden van Griekenland waar de stroom opdroogt. Maar het kweekt tezelfdertijd in ijltempo in Griekenland een noodtoestand.
Nu roepen de Grieken toch al de gramschap van de EU op omdat zij de zuid grenzen niet voldoende bewaken. Maar door die idealiserende wetgeving is dat niet mogelijk.
Want iedereen die op EU bodem voet zet heeft het recht asiel aan te vragen en in de EU af te wachten tot alle beroepsmogelijkheden bij afwijzing uitgeput zijn.
Dat geldt ook voor iedereen die illegaal de EU betreedt.

Illegale migrant is iedereen die vanuit een eerder aangedaan veilig land naar de EU komt. En Griekenland, of Italië of Spanje  kunnen ze niet buiten houden. Niet via zee noch land tenzij je een hek bouwt om de landgrenzen en het zeerecht afschaft.

En als illegale migranten geen asiel zouden mogen aanvragen dan gelden heel andere regels voor hen. Dan kunnen ze zelfs afgezonderd worden. Geen recht op huisvesting.

Maar het belangrijkste is dat migratie dan lang zo aantrekkelijk niet meer is.
En de UNHCR "resettlement" regeling waar de EU aan meedoet blijft bestaan.
En voor echte vluchtgelingen (die dus niet via een ander veilig land komen maar rechtstreeks van het ontvluchte land naar de EU) is de asielaanvrage wel mogelijk.
Terugsturen is dan veel minder nodig want de aantrekkingskracht om hier te komen is weg.
En nu is  terugsturen naar landen die kennelijk verheugd zijn dat hun landgenoten naar Europa vertrekken, want dat levert hun land geld op aan door de migranten opgestuurd geld zodra deze uitkering of werk krijgen, daardoor niet eenvoudig.
En nu heeft iedereen die in de EU binnen komt het recht asiel aan te vragen met alle benefieten daaraan verbonden. Dat afschaffen doet de situatie totaal wijzigen.

Het moet dan redelijk zijn te stellen dat een wijziging van de wetgeving die deze migratie in de hand werkt een eerste vereiste is om aan de grenzenloze migratie een einde te maken.

Maar dat is nu juist door de bureaucratie onmogelijk. Want in de waarneming van de werkelijkheid door de bureaucraten is aanpassen van de wetgeving aan de situatie een weg door de bureaucratie die uiterst ingewikkeld is.  De regelgeving wordt door de bureaucratie vastgenageld, bevestigd en in stand gehouden.
Zo kan men blijven vergaderen, overleg plegen, directieven uitvaardigen, banvloeken uitspreken, zelfs onhoudbare situaties in de hand werken maar pragmatisch en snel wetten aanpassen in een crisis stuit op de bureaucratie die zich inkapselt in de procedures.