Na de schijn vertoning van de Britse hervormingseisen moet de Europese Unie met zichzelf in het reine komen voor dat  de migranten crisis kan worden opgelost.

Als de Europese Unie niet de regelgeving over immigratie verandert kan er maatregel op maatregel worden genomen waardoor lidstaten meer en meer tegenover elkaar komen te staan dan naast elkaar zonder enig resultaat.

Want iedereen die legaal of illegaal zich op Europese Unie grondgebied bevindt heeft volgens de verdragen het recht in de EU asiel aan te vragen. Met alle beroepsmogelijkeden die er bij een afwijzing ervan bestaan.
Binnen is dus binnen. Niets kan die stroom bedwingen. Het is vragen om ellende.

Allereerst zou dus de regel moeten vervallen dat iedereen die voet op EU grondgebied zet het recht heeft daar asiel aan te vragen ook al is het een illegale immigrant.

En iedereen die vlucht uit een land en via een ander eerste veilig land naar de Europese Unie gaat en geen recht heeft via verdragen tussen het land van afkomst en de EU deze op vertoon van paspoort zonder visum binnen te komen is een illegale immigrant en strafbaar.
Maar zoals de situatie nu is kan iedereen de Europese Unie illegaal binnenkomen en heeft daardoor het recht asiel aan te vragen zodat de grenscontrole op zijn best uitkomt op registreren van de illegale binnenkomer.
En zelfs dat lukt niet door de grote aantallen waarmee illegale migranten de EU binnenstromen.

Pas als dat ongenuanceerde asielrecht vervalt kan aan illegale binnenstromers de verdere toegang tot de EU worden ontzegd en kunnen zij zelfs worden geïnterneerd.

Dat zal al een stevige rem op de toeloop vormen.

Ten tweede zullen de regels voor echte asielzoekers moeten worden verscherpt. Nu komt het erop neer dat in de zuidelijke landen de illegale binnenkomers een betere positie hebben  hebben dan de bewoners van die landen zelf. Dat is uiteraard ongehoord.

Pas als een asielaanvrage is goedgekeurd en men asiel heeft gekregen  zouden de asielzoekers aanspraak moeten kunnen maken op de daaraan verbonden rechten. Tot die tijd zouden zij uitsluitend de meest elementaire verzorging moeten krijgen. Ook die maatregel zal een sterk remmende werking hebben.

Die twee houden al in dat inderdaad alleen echte asielzoekers de Europese Unie zullen aandoen.

Voor asielzoekers in het eerste land van aankomst bestaat de regeling dat, indien hun aanvrage wordt gehonoreerd, zij via de resettlement procedures daarna vanuit het eerste land voor definitieve vestiging  naar een tweede land kunnen worden overgebracht via de UNHRF en gastlanden die zich daarvoor beschikbaar stellen.

De Europese Unie heeft zich hiervoor opengesteld. Het VK doet het al. Dat moet  de enige weg zijn  om legaal vanuit een veilig land de EU binnen te komen.

Het alternatief ervan,  alleen menslievendheid en mededogen,  is wat nu plaats vindt. Een ongeorganiseerd overlopen van de buitengrenzen door een mengelmoes van veelal jeugdige mensen die vanuit een eerste veilig land de armoede daar willen ontlopen en gelukszoekers die in de Europese Unie een beter bestaan willen verkrijgen, gelokt door de in hun ogen weelderige voorwaarden van woning, inrichting, uitkering, overkomen van gezinsleden en familieleden.

Wie zou nu niet willen betalen en een levensgroot risico willen lopen om dat doel te bereiken. En als men daar is de familie te mogen laten overkomen zonder risico.

Het gevolg is echter dat er geen enkele afweging van belangen en rechten plaats vindt. Men kan op morele en ethische gronden van mening zijn dat men de grenzen wijd open moet stellen voor wat men dan ten onrechte vluchtelingen noemt zonder enige beperking daarbij en tezelfdertijd de bevolking voor het blok te stellen deze toestroom te moeten ontvangen en hun andere zeden en gewoontes te aanvaarden. Want van zich dwingend aanpassen aan onze zeden en gewoontes is geen sprake en in veel gevallen ook geen enkele neiging bij de binnenkomers. Noch is er sprake van een goed georganiseerde opvang. Het is simpelweg plaats maken. De consequentie van die moraliteit en ethiek is grenzenloosheid in de letterlijke betekenins van dat woord.

Als men deze morele en ethische overwegingen aanhangt is het overigens ook de vraag of het dan moreel en ethisch verantwoord is te proberen andere landen te laten voorkomen dat deze migranten uit die landen waar zij in behoeftige maar veilige omstandigheden leven naar de EU reizen. Dat is meten met twee maten.

De wijze waarop de EU elite zo tracht met behulp van een ander land de migranten daar te beletten dat land te verlaten en de EU binnen te dringen is trouwens al tegen het allereerste principe van staatsmanschap: wees nooit afhankelijk van andere landen want er worden altijd voorwaarden aan verbonden en er is geen zekerheid van continuiteit. Bovendien blijkt er een verwerpelijke hypocrisie uit: de EU laat dit belang prevaleren boven de grondbeginselen van de EU.

Daarenboven blijkt daaruit de onnozelheid aan te nemen dat er geen andere toegangswegen tot de Europese Unie zouden zijn.

Zolang het binnenkomen van de Europese Unie zulke voordelen biedt zullen er altijd toegangswegen te vinden zijn. Zolang kan men doen wat men wil om hen te stoppen, maar de in hun ogen gulle aantrekkingskracht en de welkomende regelgeving van de Europese Unie zullen hun steeds wegen doen vinden binnen te komen. En binnen is binnen.

Dus de EU elite kan vergadering op vergadering beleggen, deadline na deadline bepalen, onwillige lidstaten dreigen en ze verder tegen zich in het harnas jagen, men kan met andere landen blijven onderhandelen, de bevolking steeds verder dwingen zich aan te passen en in te schikken  maar de aantrekkingskracht van een beter leven kan alleen maar gecompenseerd worden door dat leven onaantrekkelijk te maken.

De wereld is niet meer wat hij zestig jaar geleden was, of vijftien. Als de EU zich niet aanpast aan die veranderde en veranderende wereld  wordt men er door overlopen.

Men kan zich niet verschuilen achter oeroude internationale verdragen. Ga dan ook maar weer met vadermoorders lopen. Dat woord mag dan zowat niemand meer kennen maar de mentaliteit bestaat kennelijk nog steeds.