De EU, de Vluchtelingen en Syrië

Nu eens niets over de economie en de EU hoewel daar ook van alles gebeurt maar over onze sociale toekomst

Kun je verwachten dat vluchtelingen die in de opvangcentra vanwege afkomst of godsdienst elkaar niet kunnen verdragen zo zullen integreren dat ze wel elkaar en ons, hun gastheren, kunnen verdragen. Kun je verwachten van islamitische vluchtelingen die in de opvangcentra de christelijke vluchtelingen niet kunnen verdragen (en om niet te discrimineren voeg ik er aan toe en omgekeerd) dat ze zo integreren dat ze ons wel kunnen respecteren.

Hoe is het trouwens mogelijk dat vluchtelingen die voor het geweld in eigen land naar noord Europa (en nergens anders) heen vluchten geweld gaan uitoefenen. Daar zij ze toch voor gevlucht.

Wie kan dat nu geloven? Maar als het zelfs tot de mainstream media doordringt moet er wel iets aan de hand zijn.

In Duitsland wil de politie dat de vluchtelingen gescheiden worden naar afkomst en geloof en separaat worden ondergebracht. Het COA in Nederland wil dat juist niet.

De Duitse aanpak verschuift het probleem naar het moment dat het asielverzoek is ingewilligd want dan is er geen scheiding meer.

De COA heeft  gelijk op voorwaarde dat die vluchtelingen die andere geloven en afkomsten niet blijken te kunnen verdragen worden uitgewezen, teruggestuurd.

Maar dat zal zeker niet gebeuren. Want terugsturen waarheen? Welk ander land wil ze hebben of willen zij hebben? Ook in Duitsland, net als in Nederland, is het terugsturen van uitgeprocedeerde en niet toegelaten asielzoekers een lachertje. Binnen is binnen. En, zoals gewoonlijk, kan de EU grootse plannen op dat gebied voorbereiden maar daar komt evenmin iets van.

De theorie lijkt in niets op de werkelijkheid. Anders was dat gehele vluchtelingen probleem er niet geweest want de EU had toch die perfecte procedure volgens het Dublin accoord? Registreren en wachten in de lidstaat van aankomst en snel terugsturen.

Terugkeren naar Syrië dat is de oplossing.

Maar daar moet eerst de keuze tussen twee kwaden worden gemaakt en daar hangt alles van af.

Twee kwaden want men kan de rebellen nog meer steunen, Assad laten verliezen en hopelijk IS verslaan. Dat zoals in Libye en Irak er dan een soort nep regering zonder macht ontstaat en voorts het land verscheurd blijft door elkaar bestrijdende stammenmilities  waarbij IS de beste kansen heeft zoals nu blijkt lijkt zeker. Geen beste keuze en geen terugkeer.

De andere is Assad in het zadel houden, de IS gezamenlijk verslaan en met Assad een centrale regering met goed leger en meer democratie (maar hoe in een regio waar democratie nooit heeft bestaan) vormen en de rebellen die nu tegen Assad strijden de wapens laten neerleggen. Daar zitten twee vrome wensen. Rebellen die dan de wapens neerleggen is nergens gebeurd. Waar komt die meer democratie vandaan. Geen beste keuze en geen terugkeer.

Twee keuzes die niets oplossen.

Egypte is het voorbeeld hoe het wel  kan gaan. Het leger dat de macht heeft, die ook uitoefent en een parlement met beperkte macht (na de nieuwe verkiezingen). Maar om dat eechte democratie te noemen.

Maar de echte keus is tussen semi absolute macht en voortdurende gewelddadige chaos.

Zoals men zaait zal men oogsten. Wij hebben democratie willen brengen waar het nooit bestond. Daarom vangen we nu met open armen al die vluchtelingen uit Syrië op.  Die nu in de opvangcentra al de democratie oefenen en leren dat democratie betekent het verdragen en samenwerken met andersdenkend.

Wat een gezamenlijke strategie nog ingewikkelder maakt is dat Obama en Putin recht tegenover elkaar staan in hun oplossing.  Obama wil Assad perse weg en Putin wil hem perse in het zadel houden.

Gezien de slechte verhouding tussen de twee wereldleiders kunnen ze elkaar (voorlopig) alleen vinden op het samen bombarderen zonder elkaar lastig te vallen. Maar een oorlog wordt niet gewonnen door bombardementen maar wel door grondtroepen.

En zodra een rebel zijn kalesnikoff in de hoek zet is hij een ongewapende burger geworden. Want de strijd wordt door de rebellen niet gevoerd als soldaten in uniform die zich aan Geneve houden. Alleen een sterk centraal gezag kan daar tegen op, maar geen vreemde macht. Dat heeft Vietnam bewezen. En dat moet er in Syrië komen, niet zoals in Libye en Irak.