Is de gehele eurozone er zoveel beter aan toe dan Griekenland

misschien wel maar veel verschil is er in feite niet

Gisteren gaf ik als mijn mening over de hulp voor Griekenland dat dat echte  hulp zou moeten zijn die een groei uit de huidige failliet situatie mogelijk maakt en niet een alleen maar een verschuiving van de financiële schulden naar de verre toekomst mag zijn maar een oplossing ervoor en die voorts een situatie schept waarin niet alleen fiscale groei maar eveneens een verbetering van de koopkracht van de werkende bevolking mogelijk zou worden.

Iedereen die Griekenland goed functionerend binnen de eurozone zou willen behouden zou zo kunnen denken, vermoed ik.

Maar de eurozone moet dan wel in staat zijn een dergelijke situatie te scheppen.

Jammer genoeg is de situatie van de eurozone zelf wat groei, begrotingstekorten, staatsschulden en werkloosheid cijfers,  kernindicatoren van de eurozone gezondheidstoestand, niet erg rooskleurig.

De eurozone heeft over 2014 een begrotingstekort gekend van 2,4% hetgeen inhoudt dat de eurozone staatsschuld ook met dat percentage is toegenomen. Dat percentage, zoals berekend door de World Debt Clock wijkt een aantal procenten af van dat door de eurozone zelf opgegeven hetgeen een gevolg moet zijn van de gebruikte berekeningsmethodes. Hoe dan ook zijn beide flink boven de 90% van het eurozone GDP, meer dan 30% meer dan het maximum dat de eurozone zelf  als gevarengrens hanteert. De prognoses geven weliswaar aan dat de komende jaren het begrotingstekort verder zal teruglopen maar zolang dat tekort bestaat zal de staatsschuld in euro aantal toenemen. Pas bij een begrotingsoverschot zal dat bedrag aan schuld gaan teruglopen. En wanneer dat surplus zal komen valt niet te vast te stellen.

Een  flinke echte groei zou het schuldpercentage kunnen doen zakken. Als namelijk het echte GDP, het bruto binnenlands product (dus gecorrigeerd voor de/inflatie) sneller toeneemt door grote groei dan de schuld door het begrotingstekort toeneemt, loopt dat tekort percentagewijs terug en ontstaat een betere verhouding schuld/GDP. Maar in 2014 was de eurozone groei slechts 1% hetgeen vele procenten tekort is om dat te realiseren. De prognoses voor de komende jaren laten ook geen snelle stijging van de groei zien en de stijging die er is is niet erg solide.

Als derde indicator toont de eurozone een werkloosheid van 11,1% die vrij standvastig is en slechts heel langzaam afneemt en per lidstaat enorm kan verschillen.  Dat grote verschil tussen lidstaten is ook geen goed teken. Om die werkloosheid te doen afnemen is eveneens een fikse economische groei noodzakelijk. Als complicerende factor komt daarbij dat in de dienstensector de automatisering juist een groot aantal arbeidsplaatsen overbodig maakt waardoor daar zelfs massaontslagen vallen.

Dat alles in aanmerking genomen is het voor de eurozone al een uiterste inspanning   om de zaak draaiend te houden en heel langzaam voortgang te boeken in groei, begrotingstekorten en werkgelegenheid.

Een zodanige hulp als boven geschetst daarbij aan Griekenland te bieden is in feite onmogelijk. Vijf andere lidstaten hebben een staatsschuld van meer dan 100%. Algemeen  wordt 90% als kantelpunt gezien, daarboven is men te ver weggezonken om er nog zelfstandig bovenop te komen. Zes lidstaten hebben een werkloosheid percentage van boven de 10%. Acht lidstaten hadden in 2014 een begrotingstekort hoger dan zelfs 3%. Elk percentage onder de 0 levert meer schuld op. Slechts drie lidstaten hebben een surplus.

Nog meer lenen  op de kapitaalmarkt, zeker in de wetenschap dat de FED wellicht in september al de rente gaat verhogen, dat het VK dat ook zal doen en dat de rente op obligaties al aan het stijgen is ondanks de 60 miljard euro per maand aankoop door de  ECB die naar verwachting de rente juist uiterst laag zou houden is ook geen oplossing en zou de eurozone problemen nog vergroten.

Ik heb een staatje opgesteld waarin BBP, staatsschuld in euros en percentage, werkloosheid percentages, groeicijfers (naar verwachting 2015) en begrotingstekort/surplus over 2014 bijeen zijn gebracht en dat zo een overzicht geeft van de fiscale en economische gezondheidstoestand van de eurozone lidstaten en de eurozone totaal. Dat geeft aan hoe elk van de lidstaten en de gehele eurozone er voor staat. Ter vergelijking heb ik de gegevens van het Verenigd Koninkrijk, ook EU lidstaat, er aan toegevoegd.

 

De cijfers spreken voor zich. Zoals ik al vaak heb gezegd, vijftien jaren euro hebben vijftien jaren van gestage achteruitgang veroorzaakt. Maar dit alles zijn slechts mijn privé gedachten.