Hulp moet uitkomst op verbetering mogelijk maken.

De Griekse impasse kan worden opgesomd als volgt:

Na vijf jaren van versobering en lastenverzwaring die geleid hebben tot een verdere ineenstorting van de Griekse toch al wankele economie is een voortzetting ervan met nog hogere belasting (VAT verhoging) en verlaging van de pensioenen  (waar nu het vooruitzicht is dat de maximaal  25%
werklozen ook van afhankelijk zullen worden  door de steun van de gepensioneerde ouders nodig te hebben bij gebrek aan een sociaal vangnet) kan het aanbod van een "hulp" die alleen inhoudt aflossing van oude schulden door het aangaan van nieuwe en dus geen stimulans is voor de economie is maar wel gepaard gaat aan die verhoging en verlaging natuurlijk in de ogen van de Grieken alleen maar kan leiden tot een verdere verslechtering van hun economische toekomst.
Geen echte hulp dus.

Dan is het dus voor hen beter in plaats van het accepteren van een zekere verslechtering de sprong in het duister te wagen en deze "hulp" niet te accepteren en hun lot in eigen handen te nemen onder het motto van dat kan nooit slechter zijn.
Devaluatie, schuldsanering, eigen hervormingen van belastingstelsel en bestrijding van de bureaucratische corruptie geven ten minste een kans op een langzaam herstel.

Natuurlijk ligt de schuld ook bij de Grieken maar de eurozone bestuurders hebben evenzeer gefaald in hun beheer, en er  zijn nog meer lidstaten die ook niet willen of kunnen hervormen maar gespaard worden voor sancties en eigen plannen mogen uitproberen en ook onhoudbare steeds verder oplopende schulden hebben.

Of maak een opzet waarbij de Grieken echt een kans hebben hun lot te verbeteren of geeft toe dat ze het beter op eigen kracht kunnen proberen en steun hun daarbij.

Maar doorgaan met een doorschuiven van de schulden naar de toekomst te eisen zonder kans (behalve dan een rekenmodelmatige die niet realistisch is) op een verbetering door in plaats van  een verlichting te geven  nog zwaardere voorwaarden te eisen is zinloos vanuit een Grieks standpunt.

Dat geeft hun maar één optie.

Waar je sympatie ook ligt, deze eurozone strategie is niet die van een EMU die op toekomstige welvaart voor alle lidstaten handelt maar lidstaten in het harnas dwingt.