Hoe redt men een drenkeling?

 

De Griekse kwestie domineert nog steeds het Europese Unie toneel. Het is in de grond een herhaling van exact dezelfde stapppen vanuit voor beide partijen een totaal ander perspectief.

Laten we vooropstellen dat beide partijen  uit zuivere motieven handelen.

De Grieken vanuit het perspectief dat ze met doorgaan op de door de eurozone voorgeschreven weg nooit uit de schulden zullen komen, integendeel dat de bevolking steeds armer zal worden en dat voor het volk het peil van ondragelijkheid is bereikt.

De rest van de eurozone vanuit het perspectief dat de Grieken verplichtingen jegens hen zijn aangegaan en dat ze zich onverminderd aan die verplichtingen moeten houden.

Levensbehoud tegenover rekenmeesters. Met steeds opnieuw dezelfde stappen en dezelfde reacties.

Tot de drenkeling verdronken is. Want je redt geen drenkeling door hem onder water te houden.

Maar door die wellicht zinloze herhaling van dezelfde eisen enerzijds en dezelfde voorstellen anderzijds wordt alleen het onvermijdelijke punt van de eindconfrontatie uitgesteld. Buigen of barsten voor de ene of de andere kant.

 

Dit schaakspel met dezelfde steeds herhaalde zetten is er de oorzaak van dat andere waarschijnlijk veel belangrijker ontwikkelingen geen of nauwelijks aandacht krijgen.

 

Zo is er de quantitative easing door de ECB jarenlang door een stroming analisten aanbevolen als onvolprezen middel om de inzakkende inflatie weer op peil te brengen, de magische 2% die tot kopen noodt en dus tot groei en dus tot welvaart en percentagegewijs krimpen van de staatsschulden. Dat nog nimmer dat doel is bereikt door die QE wordt niet vermeld. Wel dat andere gevolgen niet bedoeld zijn, zoals het inzakken van de eurokoers ten opzichte van niet alleen de dollar maar ook andere belangrjke valuta zoals het Britse pond hoewel dat in de internationale pers wel degelijk als belangrijkste effect wordt gezien.

Daardoor wordt de export goedkoper en dus gestimuleerd.

Daar staat tegenover dat daardoor ook importen van goederen uit andere landen juist duurder zullen worden. Gunstig dus want door een groeiende export en krimpende import zal de handelsbalans positiever worden.

In Duitsland wordt al gewaarschuwd dat kleding, voor een groot deel geimporteerd het komend seizoen behoorlijk duurder zal worden. In ons eigen land wordt de stijgende prijs van benzine (en andere brandstoffen) ondanks de halvering van de ruwe olieprijs geweten aan de koersval van de euro.

Die prijsverhoging zal ook gaan gelden voor alle geimporteerde grondstoffen en halffabrikaten voor ons bedrijfsleven. De eurozone is, behalve voor landbouwproducten, voor zijn industrie grotendeels afhankelijk van importen, veelal in dollars berekend. En in de agriculturele sector is olie, de energie, een steeds belangrijker factor.

De exportprijzen zullen daardoor zodra die duurdere import door gaat zetten, ook weer stijgen. Dat in tegenstelling tot autarkische landen die op eigenbodem en in eigen valuta die grondstoffen ter beschikking hebben en dus meer profiteren van een koersval.

Die importen doen zo de consumentenprijzen in de eurzozone stijgen direct of indirect. Dat heeft dus een inflatie effect, niet veroorzaakt door een binnenlandse productieverhoging. Geimporteerde inflatie.

Bij gelijkblijvende lonen zal daardoor de koopkracht dalen.

Dat is een aspect dat  niet te verwaarlozen valt.

Want bij die 2% inflatie politiek behoort ook een overeenkomstige loonsverhogings politiek.  Ik heb dat een tijd geleden in twee grafieken laten zien, de inflatie  over een tiental jaren en daarnaast de loonsverhogingen over die tien jaren. Inflatie zonder loonaanpassing leidt onvermijdelijk tot koopkracht verlies en dus vermindering van de vraag.

En in de Eurozone is vooral in de zwakke lidstaten juist een vraaguitval door de gedaalde koopkracht na de rondes van loonsverlagingen daar. Een soort vicieuze cirkel.

Een argument daartegen is dat toch de export toeneemt en daardoor de werkgelegenheid en dus groei tot stand komt. Maar dat is voornamelijk in het begin als de duurdere import nog niet is doorgewerkt, een soort schokeffect. Daarbij komt ook nog dat dat afhankelijk blijft van het verschil in productiekosten en assortiment met de concurrentie.

Een precair aspect is daarbij dat alleen bij een positeve handelsbalans men profiteert. Bij een negatieve handelsbalans, dus hoger import bedrag dan  exportbedrag verliest men juisten zal men sterk in de in de importen moeten snijden.

Ga maar even na voor welke eurozone landen dat geldt.

Zullen de vakbonden looneisen gaan stellen om de koopkrachtdaling te compenseren dan is het voordeel prakisch weg.

Als men dan de voor en nadelen gaat berekenen in de dollar en vergelijkt met de situatie voor de koersval dan worden de voordelen waarschijnlijk nog geringer.

 

In mijn achterhoofd speelt mee dat de geringe inflatie en zelfs deflatie wereldwijd is. Er is misschien wel een verband tussen die afname van de inflatie en de wereldwijde teruglopende koopkracht, het gevolg van overbesteding met geleend geld en de te hoog opgelopen mondiale schuldenberg die vrijwel overal gecompenseerd moet worden door loonmatiging en dus vermindering van koopkracht terwijl terzelfdertijd  door het enorme bij drukken van geld voor de banken de rente laag blijft en dus de spaarders interen en aan koopkracht inboeten.

Die enorme hoeveelheid geld, die duizenden miljarden, gaan dus niet naar de arbeidsafhankelijke groep mensen maar naar de kapitaalsfactor.

Denk erom, dit zijn alleen maar overpeinzingen en is maar één aspect naast het  Grieks worstelen.

 

Want in Japan rommelt het, Duitsland vreest de bankenunie en fiscale vereniging, het VK ondervindt de andere kant van de wisselkoersoorlog, hun export is te duur en import te goedkoop en dus flink oplopend verlies op de handelsbalans, het bedrijfsleven in de VS roept steeds luider om renteverhoging. In het UK dreigt zo'n verhoging eveneens. Frankrijk heeft de groei prognose weer naar beneden moeten bijstellen.

 

Alleen de prognosemakers blijven onbewogen hun rekenmodellen gebruiken om onze groei voor de komende vijf jaren te berekenen, helaas zonder garantie.

 

Maar de zon schijnt hier en ik ga als geboren optimist daarvan genieten. Morgen is alles beter.