2 + 2 kan nooit vijf worden

 

Een blog geeft natuurlijk altijd de gedachten en ideëen van de bloggist weer.

Als ik zo de Griekse demografische tragedie bezie vallen er me zes essentiële aspecten op.

Het eerste is de vasthoudendheid waarmee zowel Griekenland als de Eurozone aan hun standpunten vasthouden

Het tweede is de niet bepaald vriendelijke toon waarmee de eurozone Griekenland financiëel aanpakt: Griekenland moet zonder geld komen te zitten om dan met hangende pootjes zich aan de eurozone over te geven.

Het derde is de snelle overgang van de ECB van onfhankelijke niet politieke organisatie naar politieke bemoeienis verpakt in het bewaken van de stabiliteit en de waarde van de euro

Het vierde is de houding van het Internationaal Monetair Fonds dat aanvankelijk samen met de Europese Unie en de Europese Centrale Bank de zware austerity politiek met bezuinigingen en hervormingen aan Griekenland heeft opgelegd en enkele jaren geleden al erkende dat men de daardoor ontstane problemen voor Griekenland had onderschat en nu de uitlating van Mw Lagarde dat men de voor Griekenland beste oplossing moet zoeken

Het vijfde, meest akelige, is dat men in 2010 niet het oogmerk had Griekenland te redden maar de eurozone omdat de eurozone banken een Grieks verzaken van  de betalingen aan de crediteuren  cq bankroet niet hadden kunnen doorstaan.

Het zesde is dat de eurozone de situatie in Griekenland als een financiëel probleem gezien heeft terwijl het meer een menselijk probleem is en financiëel gezien de manipulaties in de EU en eurozone peanuts.

 

Men zou daaraan kunnen toevoegen dat  de eurozone nu om onrust in de periferie van de eurozone waar de bevolking ook buitenmate lijdt onder de austerity te voorkomen de meest harde lijn volgt van niets toegeven en op de knieën dwingen als voorbeeld voor de andere lidstaten. De regerende partijen in de periferie steunen die lijn want de oppositie tegen de eurozone groeit sterk, vooral in die staten. Aan Griekenland toegeven zou de oppositie in de kaart spelen zijn.

Voor Duitsland is er nog een andere zeer begrijpelijke reden. Duitsland is altijd voorstander geweest van een austerity aanpak, fiscale balans. Sinds de oprichting van de eurozone hebben zij stapje voor stapje hun greep daarop verloren. Bailouts, ESM fonds, bankenunie, aan al deze aantastingen van de austerity hebben zij stuk voor stuk  toegegeven. Het Stabilisering en Groei Pact hebben zij tot een uitgeholde kososnoot zien worden met er niet echt in aanwezige flexibiliteit en een niet toepassen van de sancties erin wanneer dat volgens het Pact geboden zou zijn.

Het verder uithollen van die austerity door met Griekenland een verzachting van de voorwaarden ervan overeen te komen zou in feite de laatste greep die Duitsland nog heeft op de politiek van de eurozone doen verdwijnen.

De rol van Duitsland van voornaamste financier  en tevens eindbesluitnemer (want het Duitse parlement moet alle betalingen aan de EU en eurozone goedkeuren) zou  voorbij zijn. De Duitse rol zou alleen die van financier zonder beslissingsrecht over het gefourneerde geld worden. Voor Duitsland zouden de redenen waarom zij hebben ingestemd met de EU afgebroken zijn.

Is een eurozone waar de lidstaten zo gebruikt kunnen worden ten behoeve van  de gehele zone in overeenstemming met de bedoelingen van het verdrag van Lissabon?

Want het is overduidelijk dat Griekenland onder het bewind van de Troika 25% van de economie heeft zien verdwijnen, meer dan 25% van de werkenden de baan heeft doen verliezen, meer dan 50% jeugdwerkeloosheid heeft veroorzaakt en een groot deel van de bevolking in de armoede heeft gestort. Het is dan ook zeer onwaarschijnlijk dat een voortzetting en zelfs verzwaring ervan  een positieve uitwerking zou hebben.

Natuurlijk is Griekenland zelf ook debet aan de malaise. De oude regeringen hebben niets of te weinig gedaan aan het hervormen van de belastinginning, de vriendjespolitiek; het vrijstellen van belastingplicht, de corruptie en de wurgende bureaucratie. Maar het toezicht van de eurozone hierop heeft evenzeer hopeloos gefaald. En laten we niet vergeten dat er meer lidstaten zijn die niet of onvoldoende hervormd hebben voor wie een milder regime geldt.

In feite valt alles terug te voeren op de onmogelijkheid landen die zo verschillend zijn in cultuur, wetgeving, economisch potentiëel in één muntunie op te nemen in de hoop dat de zwakken zich aan de sterken zullen optrekken. 15 jaar eurozone heeft toch wel geleerd dat dat een utopie is.

Iets wat na de tweede wereldoorlog een probaar middel bleek om toekomstige oorlogen in Europa te vermijden, de kolen en staal gemeenschap, de Europese Economische Gemeenschap, beide niet politieke verdragen die de economie van Europa tot welvaart en economische ontwikkeling brachten moest worden aangevuld met een idealistische maar niet realistische  politieke gemeenschap die in de verdragen van Maastricht en Lissabon door tweeslachtigheid en onvolledigheid van de bepalingen tot de huidige impasse en onuitvoerbaarheid heeft geleid.

Is er een nieuwe weg mogelijk uit een verdrag dat voor elke wijziging unanimiteit eist van een steeds groter wordend aantal lidstaten met elk de eigen belangen en verbodslijsten.

Want het steeds verder van de oorsprong afwijkende interpreteren van de verdragen  heeft zijn grenzen bereikt.

En een zo alles omvattend verdrag dat daardoor niet aangepast kan worden aan de eisen van een steeds sneller veranderende economische en politieke wereld is een fatale belemmering voor het zich medeeontwikkelen in die 21ste eeuw  wereld zonder communicatieve grenzen.