Soms krabbel je je achter de oren .......

 

De advocaat generaal van het Europees hof heeft in zijn voorlopige opinie gesteld dat het ECB staatsobligaties mag opkopen maar zich niet mag bemoeien met de economische politiek van dat land.

Voorts vind hij dat kritiek op de ECB ongepast is omdat daar de grootste expertise op monetair gebied is. Een soortgelijke uitspraak had de Europese Commissie al gedaan ook omdat de ECB geheel zelfstandig is en de lidstaten er geen invloed op mogen uitoefenen.

Maar de ECB bepaalt wel de monetaire politiek in de lidstaten door zijn uitleg van de taakstelling, het bewaken van de waarde van de euro en de prijsstabiliteit. Om dat te doen neemt hij de nodige maatregelen.

Daar zit hem de kneep want door het nemen van die maatregelen beinvloedt hij de economische politiek van de lidstaten.

Niet met het oogmerk dat te doen maar noem het maar als logisch gevolg.

Nu zou dat niet zo verschrikkelijk zijn als de economische belangen van de lidstaten identiek zouden zijn. Helaas is dat niet het geval want de lidstaten zijn onderling economische concurrenten. Zij exporteren naar elkaar, importeren van elkaar en concurreren ook op de echte export, die naar landen buiten de EMU, de eurozone. Zij hebben elk hun eigen handelsbalans, current account, winsten en verliezen, bepalen hun eigen vorm van de verzorgingsmaatschappij, kortom gedragen zich als de zelfstandige landen die ze ook zijn. Bovendien is gebleken dat door allerlei omstandigheden hun economische mogelijkheden sterk uiteenlopen. Het is dus onmogelijk voor de ECB om door zijn monetaire beleid alle lidstaten optimaal te bedienen. Door zijn keuze daarin beinvloedt de ECB de economische politiek van de lidstaten en niet alleen die maar ook die van landen buiten de Eurozone die weer hun eigen cincurrentie positie verdedigen. Niet het doel maar wel het gevolg.

Doel en neveneffect. Het enige doel van de QE, de 1140 miljard euro geldverruiming is uitsluitend het bepalen van de inflatie op 2%. Wederom is dat door de ECB duidelijk verklaard. Dat het logisch gevolg ervan is dat alleen al door de aankondiging de waarde van de euro van circa 1,39 dollar gezakt is naar 1,10 dollar en nu bij het eerste begin van het opkopen tot beneden de 1,06 dollar is niet het doel van de ECB. Niet alleen een waardevermindering ten opzichte van de dollar maar ook tegenover andere belangrijke munten. Een daling waarvan men verwacht dat hij nog verder zal door gaan.Volgens alle analisten het gevolg van de QE, de ECB wast de handen in onschuld want dat is niet het doel maar een bijeffect. Hetzelfde geldt  voor de aandelenkoersen die door het enorme geldaanbod erdoor gaan stijgen. Datzelfde geldt voor het onverantwoord lenen want door de grote geldhoeveelheid is de rente (bij ECB zelfs negatief) uiterst laag en wordt laag gehouden door het rentebeleid van de ECB dat ook alleen gericht is op die inflatiecorrectie.

Het eigenaardige van het geval is  dat dat doel, het brengen van de inflatie naar 2% in de USA, het VK, Japan waar de QE daar ook voor gebruikt werd nergens is bereikt.

Je zou dus kunnen stellen dat de bijeffecten daar wel zijn opgetreden maar het doel niet is bereikt.

Eén inflatie aspect is zeker. Door de val van de euro stijgen de prijzen van de import in de eurozone.  Die geimporteerde prijsstijging is inflatie, geimporteerde inflatie  die de koopkracht nog verder doet afnemen. Economisch contraproductief dus.

De ECB vindt dat de QE al resultaten heeft want de groeiprognose wordt iets verhoogd. Dat dat het gevolg is van de halvering van de olieprijs waardoor globaal de echte koopkacht toeneemt wordt niet vermeld. Wel dat daardoor de inflatie nog lager wordt en dus ingrijpen door QE nog dringender maakt. Dus een economische stimulans is een monetaire dreiging.

Griekenland beschuldigt de ECB ervan het land te verstikken. De ECB maakt deel uit van de Troika, pardon Instituten, die erop toezien dat Griekenland zich aan de voorwaarden van de bailouts houdt. De ECB beroept er zich uiteraard op dat hij moet toezien op de waarde en prijsstabilitieit van de euro. Daarop baseert hij zijn monetaire handelen tegenover Griekenland. Maar door Griekenland anders te behandelen dan de andere lidstaten grijpt de ECB direct in in de Griekse economie en politiek. Dat de ECB financiëel gelijk heeft door zijn risicos zoveel mogelijk te beperken is duidelijk. Dat dat een ingrijpen in de politiek van Griekenland is is ook duidelijk. Dat het in Griekenland economisch een rotzooitje is is ook duidelijk. Maar dat is een zaak voor de Europese Commissie en de eurozone maar niet voor de ECB. Want die is politiek onafhankelijk en politiek neutraal .

 

Het doet me denken aan dat oeroude Amerikaanse verhaal van de Puritein die een inbreker betrapt. Hij staat bovenaan de trap met zijn oude geweer gericht op de inbreker beneden en zegt: "de Here verbiedt mij U kwaad te doen en dat wil ik dan ook niet. Ongelukkigerwijze staat U precies in de richting waarin ik mijn geweer wil afschieten"