Cynische overpeinzingen met

een droeve terugblik

Dit keer een wel heel pessimistische gedachten reeks. Soms denk ik na het lezen van weer zoveel krantenberichten  en zoveel berichten op internet dat het niet waar kan zijn. Dat er echt zo'n janboel van is gemaakt zonder dat  er echt wordt ingegrepen. En het ergste lijkt mij dat het zomaar wordt geaccepteerd, dat vrijwel niemand zich afvraagt hoe het zo ver heeft kunnen komen en dat men zich evenmin afvraagt wat de oorzaken van dit alles zijn. Alsof alles nieuw is en op zichzelf staat. Alsof er geen voorgeschiedenis is en het als een donderslag bij heldere hemel over ons komt. Zijn we zo fatalistisch geworden in onze westerse maatschappij.

Overal in de wereld vechten vredestroepen onder  de vlag van de United Nations tegen terreurgroepen of tegen zelfs regeringstroepen die strijden tegen wat zij op hun beurt rebellen noemen.

In de ogen van sommige landen zijn rebellen geen rebellen omdat zij strijden tegen regeringen die hen onderdrukken terwijl andere landen hen juist rebellen noemen omdat zij strijden tegen wettig gekozen regeringen.

Er wordt zelfs een onderscheid gemaakt tussen gematigde rebellen en andere rebellen. Wettig gekozen regeringen mogen worden bestreden omdat zij in de ogen van de Verenigde Naties  of  De Europese Unie hun onderdanen onderdrukken, terwijl andere regeringen die hetzelfde doen juist worden gesteund in hun strijd tegen wat zij noemen rebellen.

Wat gesteunde rebellen zijn  in de door de UN gewettigde strijd tegen de ene regering zijn voor een andere regering juist rebellen die tegen hen strijden. Laat ik ze voor het gemak even Koerden noemen.

Pure propaganda vinden wij terug in onze eigen pers en andere media die als nieuws en opinie uitspuwen waarvoor zij politiek staan. Of misschien begrijpen zij het niet meer.

Veel van, zoniet de meeste, van deze rebellistische ontwikkelingen , zijn het gevolg van de westerse bemoeizucht met andere culturen. Om de een of andere onbegrijpelijke reden, want onze cultuur is, gezien de talloze oorlogen die het westen in en na de middeleeuwen onderling heeft gevoerd, toch ook niet zo ideaal, hebben wij de neiging onze cultuur aan andere culturen te willen oppleggen als een voor hen geschiktere dan zij hebben.

In hoeverre daarbij economische motieven een rol spelen laat ik in even het midden. Het gebeurde en gebeurt.

De laatse reeks van westerse interventies om onze cultuur, de democratie, in Noord Afrika en het Midden oosten  vaste voet te willen laten krijgen mondde uit in de Arabische Lente.

Met westerse militaire en logistieke steun om de daar heersende perfide dictators ten val te brengen dachten onze politici (hopelijk) daar de westerse democratie te kunnen vestigen.

Helaas, of volgens anderen voorspelbaar, liep dat op een trieste afgrijselijke wijze mis.

Rebellengroepen werden snel de meerdere van de echt democratisch gezinden en de landen Irak, Libië, Syrië, Egypte en andere werden in burgeroorlogen tussen rivaliserende rebellen groepen, of liever gezegd stammen ondergedompeld, een strijd die ondanks machteloze regeringen sinds 2010 of zelfs eerder doorwoekert en nog lang niet uitgestreden is. Burgeroorlogen die soms ook het karakter van godsdienst oorlog hebben

In Egypte greep het leger in om de vorming van een islamitische staat te voorkomen en bracht weliswaar geen democratie maar een wel zekere rust.

De gevolgen zijn een onstuitbare vlucht van burgers uit de door rebellen en bugeroorlog geteisterde landen naar veilige landen. Want bij burgeroorlogen zijn de burgers nog meer het slachtoffer van de strijd dan bij een oorlog tussen twee georganiseerde legers in uniform en een beetje in toom gehouden door de Geneefse Conventie.

Nu ondervinden wij zelf ook de gevolgen van onze westerse democratiserende politiek. De veilige landen en regios nabij  de in rebellenstrijd gewikkelde landen zijn volgestroomd met vluchtelingen keurig volgens de richtlijnen van de UNHCR. Zij mogen daar ongenood binnenstromen en opgevangen worden en zich laten registreren als asielzoekers. Vandaar kunnen zij vervolgens via een resettlement programme onder toezicht van de UNHCR worden overgebracht naar zogenaamde tweede veilige landen om zich daar te vestigen. De Europese Unie participeert hierin.

In theorie prachtig maar in de praktijk volkomen uit de hand gelopen.

Door de overgrote aantallenen van vele miljoenen en het feit dat de Europese Unie zich in het geheel niet heeft voorbereid hierop zijn de buitengrens landen van de EU simpelweg overvallen door de enorme instroom en is er sindsdien door de EU alleen maar ad hoc,  te laat en fout en onderling ruziënd gereageerd.

De bekende taktiek, het ene gat met het andere stoppen en denken dat woord en daad synoniem zijn. Zonder fundamenteel te reageren.

Want iedereen die de EU binnenkomt (en ze zijn niet buiten te houden) heeft onmiddellijk recht asiel aan te vragen en dus recht om te blijven. Daar zitten Griekenland, Italië en Spanje mee.

Koppel dat aan de Schengenzone en je zit met de huidige situatie. Niet de schuld van Griekenland maar van de EU wetgeving. Niet te ontkennen.

Wat nu gebeurt door de afsluiting van de Griekse noordgrens is Griekenland in de praktijk uit de Schengenzone verwijderen en aansprakelijk maken voor de wetgeving van de EU (niet Griekenland), die het mogelijk maakt dat iedereen binnen mag komen zij het illegaal en en dan asiel kan aanvragen. Met enkele duizenden per dag. Meer dan 130.000 sinds januari 2016.

Uitzetten mag niet en kan niet.

En omdat ze zodra ze asiel hebben aangevraagd de binnenkomers recht hebben op onderdak, levensonderhoud en zakgeld moet Griekenland daarvoor zorgen. Binnenkomen gaat dus door en doorstromen is nu geblokkeerd.

Je hoeft geen EU Commissielid  te zijn om te beseffen  hoe dat gaat aflopen als er niet snel wordt ingegrepen.

Al zou je een pesthekel aan de Grieken hebben en vinden dat ze een onding in de Eurozone zijn, dan kun je toch niet ontkennen dat ze hier niets aan kunnen doen. Het is de EU wetgeving.

Het is een cynische conclusie. De EU heeft meegeholpen de democratie daar te willen vestigen en krijgt nu in ruil hun cultuur terug.

Het ellendige is dat het niet zomaar stopt. Want is de weg eenmaal gevonden dan zijn er tientallen, zo niet honderden miljoenen die wegtrekken uit oorlog en/of armoede naar het rijke westen. Wegkijken helpt niet meer.