De Maand der wonderen

In enkele weken is het Europese toneel drastisch gewijzigd tot verbijstering en soms ontzetting van analisten, economen en politici. 

Afgelopen was het met de negatieve rente op staatsobligaties en de onbegrijpelijk  lage rente voor de obligatie van zwakke euro landen, ondanks de 60 miljard euros per maand  injectie in banken cash geld.

Enkele weken geleden nog maar 0,1% yield voor 10 jaars Duitse obligaties, donderdag jl snel gestegen tot 0,8% en daarna gezakt naar 0,57%.

Al enige tijd is de vrees voor deflatie aan het afnemen en werd er zelfs al gesproken over een dreigende inflatie. Missschien dat die omslag in denken meegewerkt heeft. Of is het de vrees voor een snelle renteverhoging door de FED en de BOE.

Maar dat kan toch niet die plostelinge drang om Duitse obligaties, toch van een financiëel bijzonder betrouwbaar land van de hand te doen verklaren, noch de yield, de rente voor andere eurozone obligaties te laten oplopen.

Dat is niet het enige. Enkele weken geleden was de val van de euro gevorderd tot 1,06 dollar. Analisten voorspelden een verdere daling ervan tot pariteit met de dollar, 1 euro voor 1 dollar bereikt zou zijn  en waaghalzen lieten in hun gedachten de koers van de euro zelfs nog verder zakken. Maar, ondanks de ECB QE steeg de koers weer tot vandaag,  1.12 dollar.

De groei in de USA leek ineens veel minder standvastig dan voorspeld hoewel de nieuwe banen schepping in april niet tegenviel. Maar de grote groei was eruit of eigenlijk er nog niet geweest.

Groot Brittannië zag eveneens zijn stevige groei inzakken ondanks de voorspellingen van de economische wizards. Zo vlak voor de verkiezingen geen goed voorteken.

Maar in de USA en het VK was de QE al verleden tijd. en juist nu was Draghi er in de eurozone mee begonnen. Dus werd in beide gevallen met scheve ogen gekeken naar Draghi die met zijn QE van 1140 miljard euro, ervoor had gezorgd dat de euro zo stevig in waarde daalde en daardoor de import uit de USA in de eurozone flink duurder werd en datzelfde gold voor de import uit het Verenigd Koninkrijk.

In Duitsland bijvoorbeeld nam de import door die hogere prijzen flink af.

Vergeleken daarbij leek de eurozone in groei beide landen voorbij te streven, althans naar de mening van sommige analisten.

De werkelijkheid was wat genuancerder. Ierland en Spanje, beide landen in diepe financiele problemen en flink weggezakt, groeiden inderdaad flink maar dat wil nog niet zeggen dat zij uit de gevarenzone waren gestegen noch dat zij hun positie van voor 2008 hadden bereikt. Oostenrijk en Frankrijk daarentegen vertoonden geen groei en boden een zorgelijke aanblik.

Zelfs Duitsland, de grote meester en motor van de eurozone was niet tevreden. Volgens die Welt profiteert Duitsland nauwelijks van de goedkope euro. Wel is de uitvoer gestegen maar de opdrachten uit het buitenland in het eerste kwartaal 2015 zijn met 3,3% teruggelopen en de binnenlandse omzet is met slechts 0,9% gestegen, de industriële productie gelijk gebleven. Geen reden tot juichen dus voor die Welt.

Maar de export is wel in één jaar tijds van 95,5 miljard naar 107,5 miljard gestegen. Hogere export dan ooit tevoren. Veel andere eurolanden zouden dik tevreden zijn.

Maar om nu over de gehele eurozone te jubelen was dus een beetje overdreven. En dan praten we nog niet over het voortdurende drama van Griekenland dat van afgewezen voorstel naar volgend afgewezen voorstel worstelt met de eurozone rekenmeesters die net als de Jager indertijd elke geleende euro met rente willen terugzien en intussen steeds verder in de financiele ellende wordt gestort.

Om de wonderbaarlijke gebeurtenissen nog af te troeven heeft Cameron met zijn Tories een even belangrijke als onverwachte verkiezingszege behaald. Terwijl de deskundigen een nek aan nek race bij de verkiezingen hadden voorzien en eigenlijk rekenden op een toekomstig Labour kabinet aangevuld met wellicht de Schotse Nationale Partij werd bij de exit polls al duidelijk dat zij er grandioos naast hadden gezeten. Met 331 zetels in dat ondoorzichtige districtenstelsel behaalde Cameron niet alleen een verkiezingszege maar zelfs een absolute meerderheid. Welk een luxe na al die jaren met de Lib Dems die steeds niet wilden wat de Tories nu wel wilden. Gewoon weer de eigen politiek door kunnen voeren.

Ook de Schotten zorgden voor een sensatie door Labour in het verre noorden weg te vagen en op enkele na alle Schotse zetels in het parlement veroverden. Helaas op Labour.

Deze overwinning is in linkse kringen ingeslagen als een bom. En niet alleen in Groot Brittanniës linkse kringen maar ook in Brussel waar Juncker enkele weken geleden nog de vloer aanveegde met Cameron en diens wensen tot aanpassingen in de EU verdragen. Zeer waarschijnlijk ook gesteund door de mening van deskundigen die een de EU goed gezinde linkse coalitie in het VK voorzagen.

Nu komt het door Cameron beloofde referendum voor eind 2017 er. En onder de Tory parlementsleden zijn heel wat euro sceptici. En hoewel Cameron voorstander van de EU is is hij dat niet van de EU in de huidige vorm.

Juncker zal zich dus wat achter de oren krabben met deze verkiezingsuitslag. Het EU veld ziet er ineens anders uit. 

En zoals de Independent kopte:

"Cut welfare, shrink the state, scrap the Human Rights Act: Welcome to Cameron's new look Conservative Britain"

en

 "General election 2015: Conservative majority will erode within months', Alex Salmond claims".

Lekker zuur. 

Je kunt echt wel zeggen dat mei 2015 de maand van de wonderen is.

En niet de maand van analisten en deskundigen.