De Vrijhandelszone en Groot Brittannië

de zondagmiddag overpeinzingen

Ook in het Buitenhof is Cameron een gewild onderwerp, nu niet meer aan de leiband van Clegg die elk ochtend het tegenovergestelde beweerde van wat Cameron de dag ervoor had gezegd.

De standpunten van links en niet links klonken duidelijk door in Buitenhof. Gelukkig waren beiden het erover eens dat het verdrag van Lissabon voldoende ruimte bood om Cameron op het  gebied van de ongewenste  migratie bijvoorbeeld tegemoet te komen.

Het meest op dat gebied is immers in directieven en aanwijzingen geregeld zoals bijvoorbeeld de jobseekers kwestie en die beide hebben niet het heilige van het verdrag (tenminste als het zo uitkomt gezien de behandeling van de no-bailout paragraaf in het verdrag die handig omzeild werd door het ESM in te stellen).

Directieven en aanwijzingen kunnen gewijzigd of uitgewist worden zonder het verdrag van Lissabon aan te tasten, zonder verdrag wijziging noodzakelijk te maken en dat laatste zou het einde van de EU betekenen.

Opnieuw kwam de import en export positie van het VK als belangrijke factor naar voren. Jazeker, maar allereerst voor beide belangrijk (en het VK importeert meer van de andere leden dan het exporteert naar die leden) en het is voor beide partijen dan ook nuttig ook  buiten het verdrag van Lissabon die situatie in stand te houden. En dan zonder de voorwaarden aan Noorwegen opgelegd.

Overigens is het absurd het voor te stellen of bij uittreden van het VK de handel ermee geheel stil zou vallen. Handel is niet totaal afhankelijk van landsgrenzen maar van economisch voordeel. Daarenboven is het VK dan ook niet meer afhankelijk van het alleenrecht van de EU om handelsverdragen te sluiten maar kan dat dan weer zelf doen.

Ook het argument dat het VK met de regelmaat van een klok dwarsligt klinkt vals. Andere lidstaten verzetten zich ook tegen hen onwelgevallige regels. Zelfs Duitsland, toch wel de meest fanatieke eurofiel heeft zich (ook vruchteloos) verzet tegen ESM, bankenunie etc. En de Franse kreet dat zij zelf wel uitmaken wat zij willen doen is ook niet onbekend.

Tenslotte is het ook zo dat behoorlijk wat lidstaten zich steeds krachtiger gaan afzetten tegen de Brusselse regelzucht en dat bij de bevolkingen het euro cynisme sterk groeit.

Je kunt geen EU beheren zonder instemming van degenen om wie het gaat, de bevolkingen en dat wordt in de EU en de eurozone onder het tapijt geveegd.

Er is een ook een groot verschil tussen zich verzetten tegen de groeiende macht en heerszucht van Brussel en wel het nut inzien van een Europese Unie en het verwerpen van zo'n unie zelf.

Het ene kan heel goed en het is ook nuttig die macht goed in de gaten te houden zonder het principe te verwerpen.

Wat het VK in meerderheid wil is een andere Europese Unie, niet een verwerpen ervan. Maar als het eerste niet mogelijk blijkt is het andere niet uitgesloten.

Bevolkingen zijn geen mathematische eenheid. Niet alleen in dit geval. Zo rijst er ook verzet tegen de mainstream economie die uit het oog dreigt te verliezen dat menselijk gedrag niet mathematisch te benaderen valt. De tijd van Skinner toen aangenomen werd dat de mens als onbeschreven blad ter wereld kwam en via stimulus en respons en beloning van juiste respons als klei gekneed werd is toch voorbij. Men kan zo geen eenheidsmens maken. Bij de EU krijg je het idee dat men die gelijkvormigheid en gelijkheid toch op die manier tot stand wil brengen door regelgeving en bestraffing..

Bij de economie zien we die wetmatigheid ook weer terug: inflatie is nodig want dan gaat men kopen, bij deflatie houdt men de hand op de knip. 

Dat de eerste levensbehoeften, en die zijn het belangrijkst, altijd gekocht moeten worden wil men niet omkomen van honger wordt even vergeten en ook dat een kapot fornuis toch vervangen moet worden. En dat de meerderheid trouwens niet de middelen heeft om meer te doen dan dat.

Human behaviour, niet mechanisch maar ook emotioneel valt niet in formules vast te leggen. Net als percentages abstracties zijn die verhoudingen vastleggen, geen kwantiteiten of hoeveelheden. Bij een aantal van tien is tien procent daarvan slechts 1, bij een aantal van honderd duizend is het 10.000. Daarin ligt het verschil. Daarom werkt men zo graag met procenten, zij verabstracteren de werkelijkheid. Zij zien de mensen achter het percentteken niet. En het gaat tenslotte juist om die mensen.

Zo werkt Brussel ook.