Waar gaat het naar toe met de eurozone.
Gisteren kreeg ik een soort opinie stuk of een apologetica in handen van Dr. Ludger Schuknecht,
senior economist van het Duitse Federale Ministerie van Financiën waarin hij
het standpunt van zijn ministerie met betrekking tot de situatie in Griekenland
weergaf.
Dat stuk is belangwekkend omdat dit Duitse standpunt uiteraard niet alleen
van betrekking is op Griekenland maar op de eurozone en uiteindelijk de EU.
Ik haal er de saillante punten uit.
Volgens hem zijn stabiliteit, solidariteit en samenwerken op gelijke voet
de grondslagen van de Europese Unie.
Een voorwaarde vooraf voor economische groei zijn regeringen die hun
rekeningen kunnen betalen.
De stabiliteit is ingebouwd in de
Europese verdragen.
De ECB heeft als taak de prijsstabiliteit te handhaven.
Het Stabiliteits en Groei Pact geeft de parameters voor die stabiliteit
aan.
In het geval van Griekenland gaf Blanchard aan dat fiscale austerity geen
keus maar noodzaak was.
Er kwam veel kritiek. Zo meende Paul Krugman dat het eisen van een primair
begrotingsovershot van Griekenland voor de midden lange termijn een
monsterlijke dwaasheid was.
Maar Nederland
Piketty en Sachs zeiden dat van de Griekse regering gevraagd werd een
pistool op het voorhoofd te zetten en de trekker over te halen.
Solidariteit is wat we dagelijks doen. Het grootste deel van de EU
begroting van 1 biljoen euro voor 2014
tot 2020 wordt besteed aan projecten om minder begunstigde regios en bepaalde
economische sectoren te ondersteunen.
De redistributie naar Griekenland ,
Portugal Ierland , Portugal ,
Spanje en Cyprus
Voordelige financiering, lange terugbetalingstermijnen zijn overal geslaagd
behalve in Griekenland.
Barry Eichengreen vindt de Griekse regering incompetent maar de crediteuren
nog incompetenter.
Stiglitz vindt dat de 2010 hulp programmas de crisis nog verergerd hebben
en ellende hebben gebracht
Maar soortgelijke programma's zijn succesrijk geweest is Ierland , Portugal
En Griekenland ook in 2014.
Dat geeft een nieuw zelfvertrouwen en een nieuwe
goede naam.
Werken op gelijke voet.
Wij moeten op gelijke voet samenwerken en samen leven. Eeen permanente
afhankelijkheid is ontluisterend.
Niet op eigen benen kunnen staan
veroorzaakt een moeilijke tijd om als politieke en economische gelijke te
kunnen functioneren.
Afhankelijk zijn van fiscale transfers leidt tot ontevredenheid en anti EU
gevoel.
Dus de enige weg voor Griekenland is op gelijke voet het beslissende
hervormingsplan uitvoeren.
tot zover de saillante punten.
Een van de kernpunten komt aan het einde van zijn betoog. De stabiliteit. Afhankelijkheid
van fiscale transfers=geldstromen leidt tot onvrede en een anti EUgevoel.
Het Duitse Ministerie van Financiën voelt dus niets voor permanente
geldstromen.
Dat wordt voorafgegaan door de verklaring dat niet op eigen benen staan het
moeilijk maakt om als politieke en economische gelijke te kunnen functioneren.
Hij grijpt dus duidelijk terug op het verdrag van Maastricht dat directe
hulp verbiedt en dus op eigen benen staan eist.
Die stabiliteit wordt zo zegt hij vastgelegd in Stabiliteits en Groei Pact (en de
verscherpingen ervan voor de eurozone).
Door zijn formulering ontstaat de indruk dat de eurolidstaten wel de
stabiliteit hebben die door dat S&G Pact wordt bewaakt.
Maar niets is minder waar.
Ik haal maar weer de tabel naar voren die de percentages staatsschuld, werkloosheid, groei en begrotingstekorten geeft
voor de eurozone 2014/2015
Uit deze tabel blijkt niet alleen
dat de voorwaarden uit het S&G Pact door vrijwel alle lidstaten van de eurozone
met voeten getreden worden maar dat acht lidstaten de grens van 90%
staatsschuld die algemeen als fataal wordt aangemerkt hebben overschreden.
Het is dus niet juist om Griekenland als enige land voor te stellen dat
niet aan de stabiliteitsvoorwaarden voldoet.
In werkelijkheid wordt de Griekse crisis juist verergerd door het feit dat
andere lidstaten er evenmin florissant voorstaan.
Daardoor is het bieden van hulp moeilijker.
Portugal en Spanje gaan weliswaar vooruit maar vanuit een diep dal en moeten een grote achterstand inlopen. Ierland ditto
maar heeft als voordeel dat het zeer aantrekkelijk is als vertigingsplaats
voor multinationals.
Bovendien kunnen deze landen alleen leningen op de kapitaalmarkt tegen
redelijke rentetarieven afsluiten door de dekking die Draghi er aan geeft
terwijl dat voor Griekenland een afgesloten weg is.
Hij verdedigt het eisen aan Griekenland van een primair begrotingsoverschot
van 3,5% gedurende de middenlange termijn met het feit dat ook Nederland,
België en Italië dat al eerder hadden gedaan.
Maar uit het onderzoek van Barry Eichengreen cs blijkt dat zulke
overschotten over lange perioden zeldzaam zijn en vaak samengaan met flinke
groei.
De economische geschiedenis van Griekenland in ogenschouw nemend waar groei
al minimaal, BBP ingestort is, zou het forceren van zo'n primair overschot de
economie nog verder kunnen doen instorten.
Zoals ik al eerder zei, men kan de cijfers wel zo manipuleren dat de
gewenste 3,5% eruit komt maar de economie is geen cijferexercitie maar een
behavioural gebeuren.
Dan laat ikv oor het gemak weg dat het IMF een veel hoger noodzakelijk
primair overschot voor Griekenland berekende, 7,5%.
Om het ook in het juiste perspectief te plaatsen, het IMF ziet voor Ierland
een primair overschot van 5,6%, voor Italië 6,6%, voor Portugal 5,9% en voor
Spanje 4,0% noodzakelijk om na 20 jaar de 60% staatschuld door het S&G Pact
geëist te bereiken.
Uit het oog verloren wordt de ellende die door de bailouts over de gewone bevolking van Griekenland wordt uitgestort. Want het zijn de overheden en de rijken die de chaos veroorzaakt hebben. Het is de gewone man die er voor opdraait.
Mijn grootste zorg is dat Duitsland er van uitgaat dat als men maar de
vastgestelde criteria in acht houdt de fiscale stabiliteit en gelijkheid
vanzelf tot stand komen.
Wat de stabiliteit betreft kan ik me voorstellen dat die altijd bereikt kan
worden onder een eigen munt. Die munt zal zijn waarde vinden ten opzichte van
andere munten door de economische verschillen.
Maar dat vinden van die waarde geeft al aan dat er dan geen gelijkheid is
maar juist verschil.
Met een gezamenlijke munt die juist voor sterk verschillende economieën geldt,
en het valt niet te ontkennen dat die situatie in de eurozone bestaat, kan alleen op kunstmatige wijze die
stabiliteit tot stand komen maar ten koste van groei en schuld.
Want op gelijke voet zijn met economieën van verschillende potentie gaat
niet en de gelijkheid hangt niet alleen af van flexibilisering en stroomlijning
van regels maar ook van de
potentiële kracht van de economie.
Dat zou inhouden dat zo'n gelijkheid alleen op kunstmatige wijze tot stand
zou kunnen worden gebracht door aanvullen van de tekorten van zwakke economieën.
Iets wat door Duitsland juist wordt afgewezen.
Trouwens zo'n transfer unie zonder eenvormige wetgeving zou niet mogelijk
zijn om misstanden te voorkomen.
Dat zou een overkoepelende wetgeving vereisen of door benoemd Brussel of
door een gekozen federale regering.
Welk land wil nu zijn soevereiniteit afstaan aan een Europese Federatie of
een Brussels e Functionaris.
Maar het wordt tijd om de realiteit onder ogen te zien en een keuze te
maken. Want onder een illusie van gelijkheid subsidies, bailouts en leningen te
moeten blijven verstrekken kan op de duur zelfs de schijn niet meer wegnemen.
Het zijn geen optimistische overdenkingen in deze vakantie periode en
misschien sla ik de plank helemaal mis. Maar toch.
Welke Eurozone landen hadden in 2008 en in 2014 een primair begrotingsoverschot van meer dan 0,5%.
Alleen Duitsland .
Dat gaat dus vanaf 2015 omslaan in grote overschotten, ook voor Griekenland.
Als de prognoses uitkomen. Want de rekentafel is geduldig.
Voor degenen die het artikel van Schuknecht van A tot Z willen lezen:
German Ministry
of Finance on Greece Why Piketty is wrong
Thomas
Piketty and other star economists argue that Germany's stance on the greek debt
shows a lack of solidarity. But in fact the EU is practising solidarity every
day.
By Ludger Schuknecht
In the public debate over the right way
forward for Greece, we have often seen balance and moderation fall by the
wayside - and not just among the usual indignant voices on Twitter. Even
leading economists at times appear to forget what constitutes the foundations
of European growth and prosperity. Both the EU and the monetary union are a
community of values that stands for stability, solidarity, and working together
on an equal footing.
Ludger Schuknecht is Chief Economist of the
German Federal Finance Ministry.
(Foto: Wolf Prange/imago)
Governments that can pay the bills are a
precondition for economic growth
First, stability. Stability in particular
plays a key role as a precondition for prosperity. It is rightly enshrined in
the European treaties as a guiding principle of our economic system.
Maintaining price stability is the central mandate of the European Central
Bank. And the objective of the Stability and Growth Pact is to secure sound public
finances. For this reason, the International Monetary Fund's chief economist,
Olivier Blanchard, was right when he expressed his support for the reforms and
consolidation measures agreed upon by Greece, Europe and the IMF by writing in
an IMF blog post that "Fiscal austerity was not a choice but a
necessity". Efficient governments that can pay their bills are an
essential precondition for economic growth. Only then can thy provide a good
regulatory framework for businesses and ensure that their citizens enjoy
essentials like a good education.
Nevertheless, some leading economists are
calling this correlation into question. For example, the plan for Greece to
achieve a medium-term primary surplus of 3.5% is described by U.S. economist
and Nobel laureate Paul Krugman as "destructive austerity" and
"monstrous folly".
But the fact is that many countries -
including the Netherlands, Belgium and Italy - have achieved this target
before. And it would appear to be at least somewhat over the top when an
illustrious group that includes the renowned economists Thomas Piketty and
Jeffrey Sachs claims in an open letter to Angela Merkel that "right now,
the Greek government is being asked to put a gun to its head and pull
the trigger".
Second, solidarity. Europeans are often
criticised for exhibiting a lack of solidarity. Yet solidarity is not just a
key component of Europe's political order - it is something that we put into
practice on a daily basis. In fact, the largest portion of the EU's current €1
trillion (!) budget for the period from 2014 to 2020 is targeted towards projects to support less-favoured
regions and certain economic sectors. When one takes a closer look at the
payments made to Greece, Portugal and some eastern European countries in recent
years, it turns out that financial redistribution within Europe - as a share of
GDP - is often equal to or even greater than levels
of redistribution within Germany.
Ireland, Portugal, Spain and Cyprus are on
the right track
Appeals to European solidarity are directed
in particular towards the issue of Greek debt. For example, in
his 18 July essay for the Süddeutsche Zeitung, Jeffrey Sachs recalls the relief
that Germany was granted following the Second World War. And in a 2 July
interview with Die Zeit, Joseph Stiglitz declares that Greece should "receive real assistance
for a change". These and other leading economists forget that, by
providing Greece with favourable financing conditions and long repayment
periods over several decades, Europe has already made significant concessions
(of easily up to 50%, depending on the method of calculation). Furthermore,
Greece's debt servicing costs are extremely low - in fact, Portugal, Ireland
and Italy pay more to service their debt.
In an article published in Die Welt on 30 June, Barry Eichengreen is quoted as criticising the
"incompetence" of the Greek government. But, he argues, this incompetence
pales in comparison with that of its creditors. Joseph Stiglitz, in Die Zeit on 2 July, is
even harsher in his criticism of the creditors' rescue programmes, which in his
view "worsened the 2010 crisis" and
"caused misery". This judgement is peculiar in light of the
successful (and essentially similar) programmes carried out in other European
countries that required assistance packages. Ireland, Portugal, Spain and
Cyprus are on the right track: government finances are on the mend,
competitiveness is recovering, growth has returned, and jobs are
being created.
And wasn't Greece on the right track too in
late 2014, according to all of the forecasts by
international organizations? Greece had carried out most of the fiscal
consolidation that was necessary. It had enhanced its competitiveness, and its
economy was growing again. If anything is threatening to push Greece into a
state of chaos, it is not because of too little debt relief or too
much austerity.
Europe must strive to resist supposedly
simple solutions
The most important achievement of the
adjustment programmes that other countries have carried out successfully is the
new self-confidence they have gained, along with the restoration of their
"good reputation". And this brings me to my third point: the
principle of a working together on an equal footing. To ensure a strong and
stable Europe, we have to coexist and cooperate on an equal footing, both
politically and economically. This has succeeded everywhere except for Greece.
Permanent dependence is demeaning. If a country is not capable of standing
sustainably on its own feet, it will have a hard time functioning as a
political and economic equal. If a country is unable over the long term to
provide its young people with opportunities for employment and personal
development because it lacks competitiveness and is dependent on fiscal
transfers, then dissatisfaction, strife and anti-European resentment
are unavoidable.
For this reason, the only way for Greece to
get back on track towards economic success, and thus to return to a level
playing field with its partners, is to carry out a successful and decisive
programme of reforms. To this end, Europe and Germany will continue to reach
out to Greece. But this path also requires determined reforms.
My favourite myth from Greek antiquity is
from the Odyssey, where the beguiling song of the sirens lures listeners to
their own destruction. To resist the sirens' song, Odysseus had himself tied to
the mast to ensure that his ship would stay on course. Europe must strive to
resist supposedly simple solutions and false prophets. Success in Europe -
based on stability, solidarity and cooperation on an equal footing - requires
us to stay on course too.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire