THE BREXIT BLUES

of 

THE EU FAREWELL BLUES

welke zal het zijn?

Er speelt zo veel meer  in de Europese Unie than meets the eye.

Hoe gaat het nu eigenlijk met de illegale migranten. Je leest berichten dat er een stormloop op de Franse Provençaalse stranden is geweest vanuit Italië waar dit jaar al weer 270.000 migranten, twee keer zoveel als vorig jaar in dezelfde periode, zijn aangekomen.

Is het aantal migranten in Griekenland nu afgenomen door het afsluiten van de noordgrenzen zodat Duitsland niet meer te bereiken valt of door het Turks wankelende accoord.

Wat gaat Oostenrijk doen als de migranten in Italië naar het noorden willen trekken. De EU kan natuurlijk wel Griekenland en Italië dan de schuld  geven maar daar trapt niemand meer in.

Hoe moet het nu met de verdeling van die 160.000 wachtende migranten  over de EU landen. Om niet te spreken van die 72.000 die met Turkije geruild zouden moeten worden, migrant tegen asielzoeker.  Want daartegen is veel oostelijk verzet.

Maar in de oost Europese landen Hongarijë, Roemenië, Polen en Slowakijë, groeit de  economie met 3,5%  veel sneller  dan in de westelijke EU landen. 

Wat gebeurt er achter de schermen in Brussel waar volgens de verdragen met de lidstaten gedeelde bevoegdheden nu steeds verder exclusief  naar Brussel verhuizen onder het motto dat ze het daar beter kunnen. Bijvoorbeeld de pensioenen.

Wat wordt de toekomst voor de eurozone nu het zuiden samenspant tegen de austerity terwijl het noorden geen open geldkraan naar het zuiden wil toestaan. Gaan de verdragen en het S&G nog verder op de losse uitleg schop.

In mijn vorige blog heb ik daar over geschreven, maar ook echte experts, zoals Stiglitz en Sinn laten hun licht nu over de wankele fundamenten  van het  eurogebouw schijnen en geven nieuwe wegen aan. Want doorgaan is blindelings ten onder gaan.

Is de stresstest nu echt zo weinigzeggend als je het in de buitenlandse pers leest en zijn de Italiaanse banken helemaal niet gered en de Italiaanse staat zelf evenmin. Hoe zit het met de negatieve rente. Blijft de ECB er mee doorgaan nu blijkt dat het echt fataal voor spaarders en pensioenfondsen is en ook nog voor de toch al zo geplaagde banken een extra last.

Hoe moet het met de Griekse onhoudbare schulden (om maar niet te spreken over al die andere landen met meer dan 90% schuld).

Wat betekent de toenadering van Turkije tot Rusland en ook die van Groot Brittannië voor de EU.Hoe zit het met de noord en zuid pijplijnen met Rusland.

Wat is er aan de hand met die handelsaccoorden in spé met Canada en de USA. Wordt daarover alleen beslist door Brussel of hebben ook de landsparlementen er wat over te beslissen. En waarom is er zoveel weerstand tegen. Is dat vanwege vanwege de gevreesde toenemede invloed van de multinationals of is het gewoon politiek gezeur.

Onze eigen economie loopt goed net als de Duitse. Maar in het zuiden (behalve in Spanje) groeien wel de schulden maar niet de economie.

En waarom is Polen geen rechtsstaat meer in de zin van de EU terwijl we over kandidaat staten stilletjes zwijgen.  

En er verschijnen  meer artikelen over het lot van de euro. En ook wat ik zei over opsplitsen van de euro komt daar als oplossing naar voren. En wat ik zei over fiscale unie.

Maar vandaag de Brexit. Hoe gaat het nu met de Brexit? Schiet dat een beetje op of verdwijnt het in de schimmige toekomst in de hoop dat het zich vanzelf oplost, zoals ik hier en daar lees. Net als het Nederlandse Oekraine referendum.

Het door Cameron toegezegde raadgevende referendum over al dan niet uittreden uit de Europese Unie waar hij tevens de belofte aan verbond  dat de regering de uitkomst van dat referendum als bindend zou beschouwen had als onverwachte uitkomst dat Groot Brittannië inderdaad zal uittreden.

Onverwacht omdat zowel voorstanders als tegenstanders eigenlijk een "blijven" hadden verwacht.

Over die uitkomst is daarna met talrijke argumenten veel verzet gerezen over de de dan niet geldigheid ervan maar het lijkt toch duidelijk dat Groot Brittannië definitief de Europese Unie zal verlaten, tegen de zin van de verslagen maar doorzeurende Remainers. De "elite" kan niet goed tegen zijn verlies.

In principe kan dat verlaten op twee manieren plaatsvinden.

De ene manier is dat er overeenkomsten worden afgesloten over de toekomstige verhoudingen tussen de twee op politiek, financiëel en economisch gebied.
Populair gezegd hoeveel het nog blijft lijken op het lidmaatschap zelf.

De tweede is dat er geen overeenstemming over wordt bereikt of gewenst en de banden totaal doorgesneden worden.
Groot Brittannië geheel op eigen benen en de Europese Unie een lid kwijt.

Voor de onderhandelingen die voor zo'n overeenkomst nodig zijn wordt in het verdrag een maximale periode van twee jaar gesteld die in de praktijk volgens kenners een vrijwel onhaalbaar korte periode is.

Kijk naar handelsovereenkomsten met derde landen die al heel veel jaren voortslepen en nog steeds niet afgesloten zijn die als voorbeeld zouden kunnen dienen.

Uit die onderhandelingen zal moeten blijken in hoeverre Groot Brittannië en de Europese Unie met elkaar verbonden zullen blijven.

Groot Brittannië is de partij die het definitieve begin van de uittreding bepaalt.

Groot Brittannië moet eerst artikel 50, het uittredings artikel in het Verdrag van Lissabon aanroepen.

Pas dan wordt het uittredings mechanisme in werking gesteld.

Maar Groot Brittannië heeft daar geen haast mee. Ik lees dat zelfs 2019 genoemd wordt. Wellicht houdt dat ook verband met de komende Franse en Duitse verkiezingen. Althans, dat wordt gefluisterd.

De Brexit leidt nu dus voorlopig een fictief bestaan tot het Groot Brittannië behaagt dat artikel 50 van het Verdrag van Lissabon  in werking te  stellen en zo officieel zijn voornemen kenbaar maakt de Europese Unie te verlaten.

Artikel 50 waarvan de bedenker heeft vermeld dat het gemaakt was om nooit te worden gebruikt.

Niet het enige artikel in de Verdragen waarvan men dacht dat het nooit gebruikt zou worden of nooit zou worden overtreden.

Pas daarna gaan er onderhandelingen worden gevoerd over de voorwaarden voor dat uittreden.

Tot die tijd verandert er juridisch en economisch niets in de positie van het Verenigd Koninkrijk ten opzichte van de Europese Unie. Ze blijven gewoon lid tot dat moment van artikel 50 in werking stellen.

Velen vergelijken  die situatie met de "phony war" tussen Groot Brittannië en Duitsland na de Duitse inval in Polen in 1939 gevolgd door de Britse oorlogsverklaring.

Er vonden  eerst geen gevechten plaats tussen de twee, alles leek rustig.

Op de keper beschouwd echter een volslagen verkeerde vergelijking. 

Toen was er officieel oorlog maar geen oorlogshandelingen.

Nu is er geen officieel Brexit maar wel allerlei commotie alsof die er wel zou zijn.

Geen Brexit maar wel financiële en economische onrust door de politiek veroorzaakt.

In die onrust zien we weer een van de gevolgen van de wazige redactie van de artikelen in de verdragen.

Want wie heeft het nu voor het zeggen bij zo'n uittreden van een lidstaat.

Artikel 50 zegt dat de uittredende staat de European Council (Raad van Regeringsleiders) van zijn voornemen in kennis stelt.

Daarna beginnen de uittredings voorwaarden onderhandelingen met inachtneming van artikel 138 3 van de Functioning of the European Union.

Die besprekingen worden dan kennelijk gevoerd in overeenstemming met het gestelde in geheel artikel 138 dat de besprekingen voor overeenkomsten met derde landen of instellingen regelt.

Ze worden afgesloten door de Council (Raad van Ministers) met gekwalificeerde meerderheid na goedkeuring in bepaalde gevallen door het Europees Parlement.

De rol van de Commissie (of de High Representative for foreign affairs and security, als die in het spel zijn) is aanbevelingen doen aan de Raad van Ministers die daarop een beslissing neemt om de onderhandelingen te beginnen en een onderhandelaar of hoofd van het onderhandelings team benoemt.

Tenslotte neemt de Raad van Ministers de beslissing die de overeenkomst afrondt na goedkeuring van het Europeees Parlement in een aantal opgesomde gevallen.

Elke lidstaat, de Commissie, het EP, de Raad van Ministers kunnen vervolgens de mening van het Europese Hof vragen of een beoogde overeenkomst strijdig zou zijn met de Verdragen.

Zo is het geregeld. Maar wat gebeurt er tot nu toe in werkelijkheid.

Het is voor mij duidelijk dat volgens het Verdrag van Lissabon de Raad van Ministers (Council) de centrale rol speelt.

Zij benoemt de onderhandelaar of hoofd van het onderhandelings team.

Zij neemt het besluit over goedkeuring van de uittredingsvoorwaarden en moet in sommige gevallen daarvoor de goedkeuring van het Europees Parlement vragen.

Maar ja.

Geval één.

Nu wil het geval dat op 25 juni 2016 de European Council (de Raad van Regeringsleiders) de Belgische diplomaat Didier Seeuws als Brexit onderhandelaar hebben aangesteld,. Hij zal de werkgroep van de Raad van Ministers leiden die de loskoppeling van het VK uitvoert.

Maar de Commissie die zegt dat zij de onderhandelingen met het VK gedurende de afscheiding leidt moet nog een hoofd onderhandelaar aanwijzen, lees ik.

De Commissie moet eerst zijn werkgroep voor stategische zaken betreffende het UK referendum ontbinden.

Dan zouden er nieuwe structuren voor de afscheiding van het VK in leven moeten worden geroepen.

Seeuws omschrijft zich op zijn twitter account als Director at the EU Council en "Head of the Special Task Force on the UK Brexit".

Fase twee

Op 27 juli 2016 heeft Juncker op zijn beurt de Franse oud minister Mischel Barnier benoemd om met GB te onderhandelen over de Brexit. Hij zal zijn werkzaamheden op 1 oktober aanvangen en geregeld aan Juncker rapporteren.

Betekent dit nu twee kapiteins op één schip.

Zowel de European Council, de  Raad van Regeringsleiders dus, als de Commissie hebben een hoofd onderhandelingen benoemd.

Maar als ik zo artikel 138 3 lees, zijn de onderhandelingen juist een zaak van de Raad van Ministers.

De Commissie doet slechts aanbevelingen aan de Raad van Ministers.

De Raad van Ministers stelt een onderhandelaar aan of het hoofd van de onderhandelaars.

In artikel 138 is de Raad van Ministers dus het centrale punt en doet de commissie slechts aanbevelingen.

Vreemd dat juist de enige Raad die de onderhandelaar  moet benoemen, de Raad van Ministers, dat niet heeft gedaan en dat de twee die dat niet zouden doen, de Raad van Regeringsleiders en de Commissie er beide een benoemd hebben.

Volgens artikel 138 is de werkverdeling zo dat de Raad van Ministers gevolmachtigd is de onderhandelingen te openen, onderhandelings directieven te nemen, gevolmachtigd is om overeenkomsten te doen tekenen en ze af te ronden.

De Commissie doet daartoe aanbevelingen aan de Raad van Ministers.

De Raad van Ministers neemt alle beslissingen en kan een speciale commissie benoemen in samenspraak waarmee de onderhandelingen moeten worden gevoerd.

De Raad van Ministers neemt de besluiten en legt ze zo nodig voor aan het Europees Parlement.

Als ik zo de verdragen lees en vervolgens zie wat er in de Brusselse praktijk bij die toekomstige Brexit van gemaakt wordt maakt zich een gevoel van mij meester dat het in de praktijk van de Europese Unie niet goed duidelijk is wie nu de wetgevende macht heeft en wie er toeziet op de juiste toepassing van het Europees Recht.

Wie heeft de macht in de Europese Unie.

Hoe kan zo een Brexit goed afgerond worden.

Hoe is de democratische structuur van de Europese Unie.

Waar is het onderscheid tussen wetgevende macht, uitvoerende macht en controlerende macht te vinden.

Maar ik ben geen jurist en misschien zijn de verdragen zo uit te leggen dat het wel klopt of zijn er intussen directieven en aanwijzingen verschenen die er een geheel andere uitleg aan geven.

Maar als ik de verdragen zelf zo lees kan ik er geen trui van breien of geen touw aan vast knopen. Het is zo transparant als modder.

Maar niet getreurd, want bovendien heeft zowat elke lidstaat al een eigen eis of zelfs meer eisen voor een overeenkomst met  Groot Brittannië.

Ieder wil een eigen belang erin krijgen of zeker stellen. Of Groot Brittannië  straffen voor de desertie.

Symbolisch  voor de EU.

"Eenheid in Verdeeldheid"  zou het motto kunnen zijn.