De Kristallen Bol van de EU

We hebben in de Verenigde Staten voorverkiezingen gezien waar niet zozeer op inhoud dan wel op persoonlijke aanvallen op elkaar de nadruk kwam te liggen. Soms zelfs tot in het nauwelijks aanvaardbare toe.

Het gevolg is dat de overblijvende kandidaten met toch wat geschonden reputaties aan de kiezers worden voorgehouden.  

Het vertrouwen in de elite, de gevestigde orde, de establishment lijkt tot een dieptepunt gedaald. De kiezers willen verandering maar er valt niet veel te kiezen.

In Duitsland blijkt nu zonneklaar dat de misdaad het laatste jaar sterk is toegenomen. De politie wijt dat aan de migranten en illegalen.

De Duitse overheid heeft dat altijd ontkend, mischien uit gebrek aan gegevens maar waarschijnlijker om de gemoederen niet te veel te laten oplopen. De kranten hebben daar aan meegewerkt tot dat niet meer kon.

Overheden hebben de neiging ongewenste feiten of te verdoezelen of te masseren met de ongetwijfeld goede bedoeling de bevolking niet onnodig ongerust te maken. Want de overheid denkt daarmee de gebeurtenissen in de hand te kunnen houden. 

Maar de media beperken zich al lang niet meer tot dagbladen en opiniebladen. Op internet zijn blogs en e-kranten te over en grenzen bestaan niet meer in de digitale wereld.

Het gevolg is dat er bij de bevolking een wantrouwen gaat ontstaan over de overheid in het algemeen.

Want als ze over de ene zaak geen openheid geven, hoe zit het dan met al die andere.

Daardoor ontstaat er een grote kloof tussen overheid en de mensen. Dat lijkt de overheid niet te willen of kunnen begrijpen, zo zitten zij vast in de traditionele gang van zaken.

Dat leidt tot de opkomst van overheid achterdochtige partijen.

Zo  komt mij voor dat er bij de leiding van de Europese Unie de gedachte leeft dat de opkomst van, zoals zij het noemen, populistische partijen, een vervelende bijkomstigheid is terwijl er toch al zoveel problemen in de EU zijn.  Zo komt het niet bij hen op dat er wellicht een causaal verband zou kunnen bestaan tussen de opkomst van eurosceptische en anti EU stromingen en partijen met een nationalistisch karakter en de door de EU gevolgde politiek van streven naar één Europese staat en het EU streven de nu nog zelfstandige staten steeds meer bevoegdheden aan Brussel te doen overdragen en de ondoorzichtige volgens hen niet democratische bestuursstructuur van de EU.

Alsof er geen steeds toenemend verzet komt tegen de bureaucratische directieven en aanwijzingen die als een soort automatisch gestuurde politiek over de lidstaten worden uitgestrooid.

Brussel praat over het opkomend nationalisme en euroscepticisme alsof die niets van doen hebben met Brussel zelf.

We zien in Griekenland hoe een zelfs voor het IMF onaanvaardbaar geacht plan wordt geëist om schulden te kunnen aflossen aan ECB, IMF en ECB en ESM, Europese Unie schuldeisers, en  door nieuwe leningen van dezelfde organisaties  te vervangen en te doen alsof het Griekenland zelf is dat dat geld krijgt in ruil voor hogere belastingen, lagere lonen en uitkeringen (die al enorm verlaagd waren bij de vorige bail-outs) en verkoop van staats bezittingen.

Dan moeten ze ook nog een onmogelijk primair overschot behalen en behouden van 3,5% en moeten ook nog eens 2% boete betalen als hen dat niet lukt. Schuldenkwijtschelding is er niet bij hoewel IMF en EU daar nog over twisten.

Wie gelooft dat dit een oplossing is? Wie gelooft dat Griekenland met haar barre financiële historie en volkomen ingezakte economie daaraan kan voldoen. Maar het gaat wel zo gebeuren.

In de zuidelijke landen moet men dat toch met angst en vrezen aanzien, want bij hen, en Frankrijk, zullen er toch ook wat de G7 "structurele hervormingen" plaats moeten gaan vinden en die zullen de levensstandaard behoorlijk beïnvloeden.

Daar klinkt ook het toenemende verzet tegen die austerity die al 15 jaar geen verbetering heeft gebracht. Zie de tabel in een eerder blog.

Maar in die 15 jaar zijn de schulden wel zo toegenomen dat er geen ruimte is voor iets anders.

Daar zijn daardoor eurosceptische (en EUsceptische) stromingen en partijen in opmars.

De illegale migranten crisis heeft aangetoond dat de EU structuur niet in staat is geweest die in tenminste ordelijke banen te leiden zoals uit mijn vorige blog blijkt. Dat heeft nu in Oostenrijk er toe geleid dat 50% van de kiezers tegen de EU politiek is gekant en dat alleen een ex groene kandidaat door de stemmen van Oostenrijkers in het buitenland een uiterst krappe overwinning boekte.

En dat de oostelijke lidstaten zich verzetten tegen een gedwongen verdeling van de migranten waarbij door de Commissie met enorme boetes wordt gedreigd.

Dit alles betekent niet dat men op de oude voet kan doorgaan in de mening dat er toch nog een meerderheid voor de huidige EU politiek is.  

Hoe het referendum in Groot Brittannië ook af zal lopen, of het Remain of het  Leave kamp de zwevende kiezers zullen trekken die de doorslag zullen geven, het is weer een teken van het ongenoegen dat bij steeds grotere groepen leeft  en de eis tot verandering.

Een bijkomend verschijnsel is dat ook daar de demagogische en ongefundeerde argumenten van beide zijden de reputatie van de politiek geen goed doen.

De EU en nog sterker de eurozone zullen om niet om te vallen veel moeten doen om het sceptische tij te keren.

En dat gaat beslist niet door meer centralisatie, integratie en werken naar een EU regering of eurozone regering.