Let’s all come together:

Fiscal Union,

Eurozone Minister van Financiën,

Eurozone begroting,

en tenslotte alles samen delen.

Wat is er toch met de Verenigde Staten. Wat hebben de presidentsverkiezingen losgemaakt. De liberaaldemocraten vermoeden zelfs stembusfraude en eisen hertelling in misschien wel drie staten. Is het omdat de VS zo currupt zijn geworden dat op zo grote schaal met stemmen zou kunnen worden gefraudeerd, iets waarvan vroeger voornamelijk andersoortige landen werden beschuldigd, of is het dat zij eenvoudig weg niet kunnen verkroppen dat zij door hun kiesmannen stemsysteem (waar zij nooit over klaagden als zij de macht kregen) het presidentschap hebben moeten afstaan aan een republikein. Of vinden zij dat zij een souverein of moreel recht hebben op hun ideologie die zo de enig juiste zou zijn. Hoe dan ook is het een enorme afgang voor het wereldleidende land dat een presidentsverkiezing dit soort taferelen oproept. Koren op de molens van die landen die geen vrienden van de USA zijn.

Maar wat dichter bij huis.

Ik heb er al meer over gedacht en geschreven dat de Commissie zich in plaats van waakhond over de verdragen meer en meer opstelt als regering en de verdragen daarbij soms vergeet.

De heer Juncker heeft  bij zijn aantreden dan ook duidelijk gemaakt dat hij vond dat de Commissie een politieke taak had. 

En hij brengt dat in de praktijk.

Maar waakhond over de verdragen is de belangrijkste taak.

Het gaat goed met de eurozone, lees ik, het ECB verwacht volgens hun modellen een groei van 1,7% in 2017 en een inflatie die naar 1,25% oploopt in het voorjaar. Het zou interessant zijn te weten of dat een import inflatie is of prijsstijgingen zijn ten gevolge van loonsverhogingen.

In het eerste geval is het slecht nieuws voor de koopkracht, in het tweede een goed teken.

Maar loonsverhogingen in de zwakke eurolanden lijken uitgesloten en in Duitsland en Nederland gaat het met de economie zo al goed.

Bij ons daalt het begrotingstekort tot zo’n 0,5%, lager dan de groei die (misschien wat optimistisch) op 2,2% wordt geraamd en het gaat zo goed zo goed op de arbeidsmarkt dat er dit jaar een meevaller van 4,3 miljard euro blijkt te zijn die volgens de heer Dijsselbloem gebruikt zal worden om de staatschuld te verminderen.

Begrijpelijk dat zuidelijke landen deze cijfers knarsetandend voorbij zien komen.

Want gaat het dan zo goed met de eurozone.

Wat vindt de Commissie, die toezicht moet houden op het uitvoeren van de verdragen ervan.

In het Franse de Echoes lees ik wel iets anders.

De commissie heeft een aantal eurolanden in het vizier.

Acht landen die niet voldoen aan de conformatie eisen van de Verdragen en vijf landen die op de rand staan.

Waarom Frankrijk in de rechter kolom staat weet alleen de Commissie.

Bij vorige blogs heb ik nog uitgebreider cijfermateriaal laten zien over de stand van zaken bij de eurolanden en de eurobevolking.

Schäuble, de Duitse minister van Financiën, hamert er voortdurend op dat Brussel (=de Commissie) niet zijn taak uitvoert maar het tegenovergestelde doet.

De rol van de Commissie is het evalueren of de budgetten en de voorgestelde budgetten voldoen aan de regels in de Verdragen gesteld.

En sancties opleggen aan de eurolanden die niet aan de eisen (in twintig jaar tijd geleidelijk de staatsschuld op 60% en de begroting op 0,5% van het GDP terugbrengen) voldoen.

In mijn eigen woorden: controle.

Maar Brussel heeft juist een oproep gedaan dat de verschillen weer scherp doet  opleven, een expansionistische politiek, voor grotere publieke (=overheids) uitgaven (investeringen).

De oorzaak van Schäubles toorn ligt bij de heer Moscovici, de Franse Commissaris voor Economie, die op 16 november tijdens de aanbieding van de budgetaire vooruitzichten van de eurozone clementie betoont voor Spanje, Portugal en Italië (dus twee op Duitsland na grootste eurolanden) die moeite hebben met het op orde brengen van hun financiën.

Maar tevens heeft hij de eurozone opgeroepen te kiezen voor een expansionistische budgetaire richting.

De eurozone (als geheel) zou 0,5% van het eurozone GDP, Bruto Binnenlands Product meer dan nu moeten uitgeven.

Dat zou de economie opzwepen zonder risico voor de snel groeiende landen.

"Today is an important moment," said European Commission economics chief Pierre Moscovici.

"The Commission is, in effect, acting as a finance minister for the euro area - a collective minister," he added.

In de gehele eurozone zijn er echter maar drie landen met de budgetaire kracht meer uit te geven en er reden voor hebben om dat te doen.

Duitsland, Nederland en het niet meetellende kleine Luxemburg.

Dat wil dus zeggen dat Duitsland en Nederland meer dan 0,5% en wel zo’n 1% zouden moeten bijdragen voor de andere eurolanden die door hun hoge schulden niets kunnen bijdragen om zo dat gemiddelde 0,5% te bereiken.

Het gaat er Brussel immers om langzamerhand tot een gezamenlijke structuur te komen met een eurozone Minister van Financiën (zoals de Franse president Hollande al vaak heeft voorgesteld) en een gezamenlijke eurozone begroting van inkomsten en uitgaven.

De Commissie neemt daar alvast een voorschot op.

En men wil het snel doen want nu is het goed lenen met de lage rentestand.

Wel wordt de totale staatsschuld van de eurozone dan 0,5% hoger.

Maar daar staat dan snelle groei tegenover, is de theorie.

Maar het is ook geheel tegen de Verdragen van de Europese Unie in.

Die verbieden directe steun van eurolanden onderling en van de ECB.

Daarom is het ESM in het leven geroepen.

Ik hoor de heer Rutte nog zo positief zeggen dat onze groei zo goed is en onze begroting in evenwicht.

Ik hoor ook de heer Dijsselbloem nog zeggen dat die 4,3 miljard euro die dit jaar door de groeiende economie extra binnenkomt gebruikt moet gaan worden voor de vermindering van de staatsschuld.

Ik heb ze niet horen zeggen dat Nederland, als dat plan  doorgaat van gezamenlijkheid in de eurozone met een eurozone die een fiscal union wordt met een eurozone Minister van Financiën en een gezamenlijk eurozone budget, al dat met zuinigheid en vlijt gespaarde geld wel snel weg zal zien vloeien en in de algemene europut verdwijnen.

En Duitsland zal in hun onverminderd wat er ook gebeurt streven naar Europese eenwording en bovendien de numerieke overmacht van de zwakke eurolanden geen andere keus hebben dan, na veel tegenstribbelen, accoord te gaan.

En Nederland telt niet mee.

Met de naderende Brexit zijn de machtsverhoudingen in de Europese Unie sterk verschoven.

En met Trump als pragmatisch USA president en de EU als ideologisch bolwerk is er ook daarover onzekerheid.

Dus tijd om de banden aan te halen in de eurozone voor het te laat is.

En Brussel weet dat Duitsland er alles voor over heeft om de eurozone (en de EU) bijeen te houden.

Ook al is dat tegen de Verdragen. Want die verbieden het.

Dat hebben we bij Griekenland echter al gezien.

En de eurofiele partijen hebben nog altijd de meerderheid in het Europees Parlement en in de Europese Unie landen.

Op 5 december wordt het 0,5% voorstel besproken in de Raad van Ministers van Financiën.

Ik ben benieuwd wat Minister Dijsselbloem daar zal zeggen.

Ach, misschien is het ook beter zo. De kiezer heeft het immers zo gewild.

En het zijn tenslotte alleen maar mijn overpeinzingen, die van een amateur.