Trump President van de Verenigde Staten 

en 

Juncker President van de Europese Commissie.

Na mijn vorige  overdenkingen vol cijfermateriaal over de economie en financiën van de eurolanden en de bevolkingen ervan dit keer geen overpeinzingen daarover maar eigenlijk over de gehele westerse wereld. 

De westerse wereld is upset.

Trump, de anti politieke kandidaat heeft gewonnen en de toch door de grote meerderheid verwachte winst van Hillary Clinton is  uitgebleven.

Trump President Elect  van de Verenigde Staten.

Het is begrijpelijk dat het verlies van Clinton bij de democraten als een bom is ingeslagen, net zo als bij de republikeinen al veel eerder de keuze van Trump als Republikeinse  presidentskandidaat dat deed.

Trump die ondanks alle tegenwerking van de gevestigde republikeinse orde door het republikeinse deel van de bevolking  verkozen werd en alle establishment republikeinse kandidaten achter zich liet.

Deze verkiezingen waren misschien zelfs niet op de eerste plaats een keuze tussen twee politieke stromingen  maar een verwerpen van de hegemonie van een klein deel van de bevolking, de establishment, de elite die via de steun van de media alle macht in handen van die geselecteerde groep hield.

Een groep die tolerantie alleen intern zag maar naar buiten via een “politiek correct” doctrine juist geen tolerantie toestond. Gedachtegangen die de establishment  als bedreigend vond voor hun visie werden als moreel verwerpelijk afgedaan en konden zelfs tot een uitsluiting voeren.

Zo zou ik de demonstraties tegen de uitslag, die niet altijd vreedzaam zijn, kunnen uitleggen als een gevolg van een teleurstelling dat hun politieke partij niet heeft gewonnen maar lijkt er ook een ondergevoel bij te bestaan dat er iets “politically incorrect” heeft plaatsgevonden, dat de rechten van de establishment zijn geschonden. Dat het niet behoorde  zo te zijn, ondanks die uitslag. Dat het gezien werd als een soort ketterij tegen het democraten geloof dat het enige juiste is.

Deze verkiezingen waren natuurlijk geen precedent. Want niet alleen de Verenigde Staten maar de meeste westers georiënteerde landen worden geregeerd door vertegenwoordigers van slechts een deel van de bevolking (bijvoorbeeld de 33/33/33 verdeling die ik in een vorig blog noemde) gesteund door wat men de mainstream media pleegt te noemen maar waar de naam  establishment media beter bij zou passen.  

Want in deze tijd is het minder en minder de mainstream.

Natuurlijk was de Brexit een voorloper van de ommezwaai in de mening van de totale bevolking.

Ook daar waren de polls ervan overtuigd dat de Remainders zouden winnen. Ook daar bleek dat een vergissing.

Ook daar zien we nu dat de verliezers dat niet kunnen accepteren. Hun visie is de juiste, de Leave stemmers waren slecht voorbereid of hadden er geen verstand van en waren voorgelogen.

Democratie schijnt soms alleen te zijn wat de democraten er van vinden. Meer geloof dan politiek.

Ook onze eigen referendum over het associatieverdrag met de Oekraine is een voorbeeld van de “changing majority” die hoe langer en langer niet meer de zwijgende  is. Ook daar zien we dat de establishment  zich daar eigenlijk niet bij wil neerleggen maar de mening van het volk zo probeert uit te leggen dat het neen een ja wordt. Tot zich in alle bochten wringen toe.

In de eurozone zien we een groeiend verzet tegen de doctrines van de euro waar de praktijk heeft aangetoond dat de oorspronkelijke visie misschien idealistisch gezien voortreffelijk was maar in de werkelijke wereld onuitvoerbaar.

Toch wordt daar ook door de EU establishment de onmogelijkheid ervan (nu door welhaast  iedere expert erkend) genegeerd en leidt dat tot een steeds openlijker verzet en eisen van openbreken van de afspraken door lidstaten, terwijl andere er juist rechtlijnig aan willen vasthouden.

Ook binnen de EU lidstaten en de EU zelf speelt de opkomst van de macht voor het volk en niet van de elite.

Zie naar de presidentsverkiezingen in Oostenrijk, de verkiezingen in Polen en  Spanje, de prognoses voor het komende referendum in Italië, de EU en euro kritische partijen in Frankrijk, Nederland, Italië en zelfs opkomend in Duitsland.

De houding van de oostelijke EU lidstaten die macht terug willen eisen tegenover  de dominantie van het Brusselse technocratische ambtenaren apparaat.

Het tijdperk van zich willoos schikken naar de Brusselse oukases is voorbij.

Juncker, de President van de Europese Commissie, heeft niet bijster vriendelijk gereageerd op de verkiezing van Trump.  Volgens hem  brengt die het risico van verstoren van internationale relaties in grondvesten en structuur. Ook dat Trump niets van de EU weet en dat wij de president elect zullen moeten leren wat Europa is en hoe het werkt en dat Amerikanen gewoonlijk geen belangstelling voor Europa hebben.

Daarvoor had Juncker al twijfel geuit over Trumps inzichten over globale handel, klimaat politiek en de westerse veiligheid.

Naar mijn zeer bescheiden mening wel de allerbeste wijze om een relatie op te bouwen met de nieuwe President  van een wel heel belangrijke bondgenoot.

Gelukkig was de officiële reactie van  President Tusk van de Raad van Regeringsleiders (toch ook samen met Juncker) op een andere toon. Hij bood hun gelukwensen aan en wees op de gezamenlijke waarden van vrijheid, mensenrechten, democratie en geloof in de markt economie. Samenwerking  meer dan ooit belangrijk om de problemen (zoals Isis) aan te pakken, enzovoort.

De EU wil een eigen leger.

Waarom?

In 1948 toen het Sovjet Russische gevaar de westelijke wereld bedreigde werd de NATO, North Atlantic Treaty Organisation, opgericht als een schild tegen dat in die tijd zeer reële gevaar.

De Navo bestaat dus  al sinds 1948 en elke aanval op een lid wordt beschouwd als een aanval op de gehele Navo.

De Navo is dus een verdedigings alliantie en leger dat de militaire verdediging van Amerika en Europa garandeert en waarvan alle legers van de NATO lidstaten deel uitmaken.

Nadat de Sovjet Unie uiteen viel en dus de primaire bestaansreden van de NATO wegviel bleef de NATO desondanks  bestaan en voor andere taken gebruikt. De Balkan bijvoorbeeld.

Maar de zware dreiging was weggevallen en daarmee ook de druk om de nationale legers volgens NAVO normen in stand te houden.

En er werd driftig bezuinigd op de Europese nationale legers die deel uitmaakten van de NATO strijdmacht.

Er is daarom al jarenlang Amerikaanse kritiek op de Europese NATO leden omdat zij niet de overeengekomen 2% van hun budget besteden aan de in stand houding van hun legers.

Nederland bijvoorbeeld besteedt er maar 1% aan.

De USA moesten zo het leeuwendeel betalen voor de garantie op steun aan de Europese leden.

Dat zorgt nu al jaren voor irritatie bij de USA die al jaren lang de Europese leden op hun plichten wijst en nu ook weer bijvoorbeeld bij de EU oostgrenzen hun strijdmacht stationeren.

Bescherming van de oostelijke EU lidstaten waarvoor de NATO bestaat.

Trump heeft dus geëist dat ook de Europese NATO leden hun verplichtingen nakomen. Misschien zo scherp dat als ze dat niet willen ze het zelf maar moeten opknappen zonder de USA.

De Europese Unie wil nu een eigen leger opbouwen.

Naast de beschermende paraplu van en het Opperbevel van de NATO dus een eigen Europese Unie Opperbevel.

Maar over dezelfde legers!

Beide dus voor de verdediging van de EU landen en vredestaken.

Maar de Europese Unie wil een echte staat zijn en dus een eigen leger hebben.

Weer een stapje naar de Federale Unie via de achterdeur.

Maar wat te doen met de eis van Trump dat de NATO landen inderdaad twee procent van het GDP aan defensie besteden en zo ook hun gerechte deel aan de kosten bijdragen.

En hoe verhouden zich dan de opperbevelstructuren van zowel NATO als EU met in feite hetzelfde leger met soms de  USA army er bij en soms zonder.

Wat moet Trump daar van denken?

Maar zoals altijd en immer zijn dit mijn persoonlijke soms verraste en ook bezorgde en misschien onjuiste overpeinzingen bij wat er zoal in de media (niet alleen de establishment) verteld en gedacht wordt.

Want, zoals ik steeds volhoud, de Europese Economische Gemeenschap zonder de nu eraan gekoppelde technocratisch politieke tak, bracht welvaart, welzijn en daardoor politieke rust in Europa.

Want een welvarende bevolking in een welvarend land is een tevreden bevolking en wil alleen maar vrede. Ook al zijn ze niet allemaal even rijk.

Maar meng er de politiek in en zie wat er gebeurt.