Er heerst onrust bij IMF

 en bij 

de Powers That Be. 

Er Dreigt Gevaar.

In mijn laatste blogs heb ik mijn mening gegeven, overigens op officiële cijfers gebaseerd, over de eurozone en de ECB.

Ik ben overigens niet de enige die de overtuiging heeft dat rekenmodellen niet de illusie mogen scheppen dat daardoor een zekerheid wordt geschapen.

Wat er in gaat en hoe dat verwerkt wordt bepaalt de uitkomst.

Slechte invoer en/of slechte verwerking betekent slechte uitvoer.

Maar dit keer heb ik mijn gedachten laten gaan over die dreiging van het populisme dat de establishment ziet.

Gewoon gedachten over waarom en waartoe.

Deze week komt de policy makende elite samen in Washington voor een IMF bijeenkomst die een geloof in globalisering vertegenwoordigt die niet strookt met de aanzwellende terugslag tegen de ongelijkheid die deze teweegbrengt. De opkomst van de populisten.

De angst voor het populisme neemt niet alleen in de Europese Unie en de eurozone toe.

Zelfs het IMF ziet in het populisme een bedreiging voor de wereld economie groei.

Daarmee begeeft het IMF zich volgens sommigen op het politiek terrein waar het absoluut niet thuishoort.

Maar wat is de oorzaak van dat populisme, en wat is populisme.

Misschien zeg ik het een beetje simpel en kunnen sociologen en policologen er boekwerken aan wijden zodat niemand er meer een touw aan kan vastknopen.

Maar waarom niet.

De grond oorzaak is naar mijn mening dat de bevolkingen zich sterk genegeerd voelen en zelfs gebruikt door de elite, de mainstream, de establishment, de politiek.

De verschillen in inkomen tussen kapitaal en arbeid zijn sterk toegenomen mede door de monetaire politiek van de centrale banken.

Deze kunnen dat niet afdoen met het negeren ervan als een side effect dat niet hun doel is en dus niet hun worry.

Door het overbrengen van productie door multinationals, groot en klein, naar lage lonen landen zijn de goed betalende banen voor de middenklasse verdwenen en dreigt zelfs die middenklasse te verdwijnen.

De globalisering brengt niet overal vooruitgang.

Met ziet een zich verrijken van de top management in bedrijven en instellingen ten koste van de lonen en werkgelegenheid van de workfloor werkers.

De lage en negatieve rentepolitiek van de ECB bevoordeelt de lidstaten die voor hun staatsschulden een veel lagere rente dan normaal moeten betalen, maar schaadt de kleine spaarders die zelfs het risico gaan lopen voor hun spaargeld rente aan de banken te moeten betalen en pensioenfondsen die geen rendement kunnen maken en dus de pensioenen moeten verlagen.

Zelfs de banken lijden schade door deze lage rente en gaan tienduizenden werknemers ontslaan.

Natuurlijk niet alleen door die lage rente maar die speelt er wel degelijk een hoofdrol in.

Ook dat kan de ECB niet afdoen als een side effect dat niet beoogd wordt en dus geen worry voor de ECB is.

Door de opkooppolitiek van de ECB en het overvloed aan geld daardoor (nu al 1200 miljard euros) worden de aandelen koersen opgestuwd, want waar moeten die 80 miljard euro per maand naartoe. Aandelen worden een vluchtroute voor het kapitaal.

Veel van dat geld wordt door banken belegd in het buitenland en niet in de eurozone economie.

Want de banken beleggen waar het hoogste rendement te halen valt.

Maar als een bank door slecht investeren dreigt om te vallen heeft steeds de bevolking via belastinggeld dat moeten voorkomen en betalen.

De regels daarvoor zijn nu veranderd en de aandeelhouders worden eerst aangepakt.

De banken moeten onderling een garantiefonds hebben en het spaargeld  moet via een depositofonds worden gegarandeerd tot 100.000 euro.

Stress tests hebben aangetoond dat de banken safe zijn.

Dus geen staatssteun meer. Juist, want de banken werken globaal.

Op papier klopt het.

Maar in Italië en in Duitsland is het de vraag of de nieuwe regels afdoende zijn.

Italië's banken hebben zoveel Bad Loans dat herkapitalisering nodig is om omvallen te voorkomen.

Italië wil weer staatssteun om de kleine aandeelhouders te ontzien maar volgens de nieuwe regels is dat verboden.

Maar of de Deutsche Bank het redt zonder staatssteun is twijfelachtig.

Merkel is er tegen maar wat zijn de alternatieven.

De bankenunie is zo een loze niet werkende constructie.

Wonen en energiekosten zullen de komende jaren flink oplopen.

De overgang naar duurzame energie eist enorme investeringen die een verhogende invloed op de verbruikersprijs zullen hebben.

In Duitsland is dat al jaren aan de gang via een EEF heffing.

Juist de armen en degenen die net boven die grens zitten worden daar het slachtoffer van.

De vluchtelingen crisis toont het onvermogen van de EU om adequaat te reageren. Op papier is alles onder controle, commissies, werkgroepen worden gevormd.

Maar in de praktijk is het een chaos. Het is een papieren leger.

De politiek heeft in de ogen van de bevolkingen gefaald en alleen de belangen van het establishment gediend.

Dat geeft aan wat populisme is.

Het is een zich afkeren van de gevestigde politieke orde en establishment gedomineerde maatschappij die alleen de eigen kring beschermt en bevordert. Cronyism.

Het afdoen van populisme als onderbuikgevoelens, ongeletterden, extremisten, tokkies,  zien zij als een teken van de minachting die de establishment voor hen heeft.

Het maakt de gevoelens van onvrede des te sterker.

In de EU en vooral de eurolanden neemt het scepticisme toe.

In de Europese Unie en de eurozone komt daar bij dat de elite, tegen de wil van de meerderheid van de bevolkingen die minder macht voor de EU, Brussel willen, via een achterdeur,  de Commissie, juist steeds meer macht naar Brussel wil overbrengen en blijft streven naar een gecentraliseerde EU, technocratisch bestuurd door Brussel.

Daardoor is er, juist bij zaken die een gecentraliseerde aanpak nodig hebben, wantrouwen bij de lidstaten zelf die dat dan ook zien als een ongewenste stap naar verdere federalisering.

Dat levert een scheiding van de geesten op tussen oost en west.

De invoering van de euro, algemeen erkend als een totaal mislukt experiment om via een gemeenschappelijke munt door convergentie rijp te worden gemaakt voor een politieke unie is een groot gevaar geworden voor de EU zelf.

De zuidelijke landen raken economisch steeds verder achterop bij de noordelijke landen en staan voor een blok.

Verder gaan op de huidige weg voert hen  naar de economische ondergang maar gebondenheid aan de voorwaarden voor de invoering van de euro, vastgelegd in de Verdragen, geeft hen geen ruimte om een eigen doeltreffende financiële politiek te voeren.

Devalueren, altijd het middel om de munt aan te passen aan de economische potentie, is uitgesloten.

Alleen de opkoop door de ECB van hun obligaties en de kunstmatig lage rente houdt hen op de been en de schulden houdbaar.

Maar dat kan niet eeuwig doorgaan.

Zij staan inderdaad voor het blok.

De noordelijke landen, onder de parapluie van Duitsland, willen geen afwijken van de Verdragen, terecht, want ze zijn door alle lidstaten getekend.

Zij kunnen leven met de waarde die de euro voor hen heeft.

Evenmin willen zij een fiscale unie, slechts alleen Duitsland lijkt zo'n fiscale unie, mits het een politieke unie is maar dan geschoeid op Duitse leest,  te willen.

Zij willen ook geen geldstromen naar de zuidelijke landen maar willen dat deze zich aan hen aanpassen.

Helaas is dat onmogelijk omdat, met uitzondering wellicht van Spanje, die landen niet het economisch potentieel hebben zich aan het noorden aan te passen.

Deze onoplosbare problemen worden afgewenteld op de bevolkingen in het zuiden met als gevolg overgrote werkloosheid, door "interne devaluatie", loonsverlagingen waardoor de koopkracht instortte en armoede toesloeg.

En het einde daarvan is nog niet bereikt.

Spanje en Portugal staan in het rode boekje voor overschrijding van de 3% grens. Nog meer bezuinigen treft de bevolking nog erger dan nu.

Italië heeft zijn enorme bankenprobleem en gebrek aan groei en torenhoge schuld.

En eens zal toch de rente voor die schulden omhoog worden gebracht.

Daarbij komt een naar mijn mening belangrijke factor naar voren.

Zeg dat in de zuidelijke landen  30% van de bevolking onder de armoedegrens van dat land leeft (in de EU gemiddeld haast 25%) en 24% werkloos is. In Griekenland bovendien 50% van de jongeren.

Ik schat zo voor de vuist weg dat ook 30% moeite heeft om rond te komen.

En dat in een situatie die elk jaar verder verslechtert want elk jaar neemt de staatsschuld toe en is er minder overheidsgeld voor de economie en nemen de lasten voor de bevolking toe en moet de 3% bereikt worden door hogere lasten voor de bevolking.

Dan is er nog 40% van de bevolking ver boven die armoede grens.

Voor hen de situatie aanvaardbaar en behoeft niet te veranderen.

Natuurlijk is dat een voedingsbodem voor politieke bewegingen en partijen die zich afkeren van de status quo en een andere aanpak willen die perspectief op verbetering geeft.

Maar de in zichzelf gekeerde establishment ziet het niet in en vindt het een bedreiging, een aanval op hun systeem.

Inderdaad, zoals Stiglitz zegt, de euro kan de ondergang van de EU zijn, gekoppeld aan de dreiging van een federale staat en de vluchtelingencrisis en de technocratische bemoeizucht van Brussel.

Maar de verworvenheden van de oude Europese Economische Gemeenschap verliezen zou een ramp voor Europa zijn.

Dat moet voorkomen worden door het europrobleem te neutraliseren en de politieke macht terug te brengen naar de lidstaten met alleen essentiële gemeenschappenlijke veiligheidstaken centraal.

Dan blijft de economische kracht van de single market bewaard en kan enorm worden bespaard op de bureaucratie.

En de politieke onafhankelijkheid van de landen wordt hersteld.

Maar dat kan ook een droombeeld blijken en moet de EU van crisis naar crisis verder doorkruipen tot er één crisis te veel komt.

En dan zou alles verloren zijn.