Papier en Praktijk

De Europese Unie lijkt in een cirkel gevangen. Dezelfde thema's komen om de beurt weer in de belangstelling.

Maar oplossingen zijn er niet, alleen nieuwe maatregelen om de gevolgen ervan te beperken.

Neem het illegale migranten vraagstuk van de economische migranten en migranten die via andere landen uit oorlogsgebieden en armoede landen naar de Europese Unie komen.

2015 was een crisisjaar, de Schengenzone werd overlopen, er was niets voorzien, er was geen beleid.

Laat ik alleen Griekenland nemen.

Hoeveel migranten zijn er in Griekenland die naar het noorden willen, het in hun ogen allesbiedende Duitsland.

Er waren al eind 2015 zo'n 170.000 die over de EU landen verdeeld zouden moeten worden, reallocatie.

In maart dit jaar besloot de EU er 6000 per maand te verdelen.

Voor minder dan 4000 is dat tot nu toe gebeurd.

Een aantal lidstaten wil niet meeweerken.

Er zijn dit jaar in Griekenland tot nu toe meer dan 168.000 bijgekomen.

En het terugsturen naar Turkije is een farce. Ongeveer 500 migranten zijn naar Turkije teruggestuurd.

Het enige in ruil voor de 3 miljard euro steun aan Turkije (toegezegd maar niet betaald) is een vermindering van het aantal boot migranten vergeleken met het crisisjaar 2015.

En Griekenland is hermetisch van het noorden afgesloten, er zijn slechts enkele spaarzame vluchtroutes. Schengen is een loze kreet.

Dus kunnen wij in het noorden zeggen dat er dit jaar veel minder migranten naar ons zijn toegekomen.

Maar dat is alleen omdat Griekenland en vooral de eilanden nu één groot vluchtelingen opvang centrum zijn geworden en zij zullen op een gegeven moment de druk niet meer kunnen weerstaan. 

En wat gebeurt er dan.

Het aantal incidenten neemt al snel toe.

De EU (en vooral Duitsland) zitten na 2015 vol met illegrale migranten die profiterend van de grenzenloze Schengen zone vanuit Griekenland (en ook Italië) zonder zich te laten registreren en zeker zonder asiel aan te vragen ongecontroleerd konden rondzwerven. In Duitsland zijn er 500.000 gewoon zoek.

Nu wordt Frontex, verantwoordelijk voor de bewaking van de buitengrenzen, vervangen door een uitgebreider, beter uitgerust grensbewakings corps.

The European Border and Coast Guard Agency met 1500 beschikbare grensbewakers.

Zo zullen de land buitengrenzen beter bewaakt kunnen worden en alleen visum houders de EU binnenkomen.

Maar voor de zee buitengrenzen is het totaal anders.

Via de zeegrenzen is het niet te voorkomen dat zij binnenkomen, steeds vaker door kustwacht of vrijwilligers boten gered uit wrakkemikkige overvolle niet zeewaardige boten.

Vaak wordt de kustwacht zelfs getipt dat de boten in aantocht zijn, maar ondanks dat zijn er rampen waarbij honderden migranten het leven laten.

Volgens de Dublin overeenkomst en internationaal recht  hebben zij als zij eenmaal  op EU grondgebied zijn het recht, ook al zijn het overduidelijk economische migranten, om asiel aan te vragen en tot het moment dat er een definiteve beslissing is in het aankomstland te blijven met recht op onderdak, levensmiddelen en zakgeld.

Tegenhouden kan niet, alleen registreren en eventueel asiel aanvragen. Zomaar terugsturen kan niet.

Is de asielprocedure afgewikkeld dan mogen zij bij verkrijgen van de asielstatus via relocatie naar andere EU landen vertrekken waar zij dan kunnen inburgeren en een verblijfsvergunning verkrijgen.

Wordt hun asielaanvrage afgewezen dan zouden zij moeten worden uitgezet naar het land van oorsprong.

Beide blijken in de praktijk een ondoenlijke zaak.

Papier en Praktijk.

Op papier kunnen er prachtige oplossingen in bloemrijke taal worden bedacht.

Maar een bureau is ver verwijderd van de barre werkelijkheid.

Een probleem is de wetgeving, niet de inspanning van kustwacht en grenslanden.

Het probleem is het feit dat iedereen die zich op EU grondgebied bevindt het recht heeft asiel aan te vragen.

Zolang dat niet veranderd wordt is het dweilen met de kraan open.

En je kunt rustig zeggen dat zolang deze wetgeving niet verandert de kustwacht de zeegrenzen niet bewaakt maar optreedt als reddingsorganisatie.

Het andere probleem zijn de voortdurende (burger)oorlogen in Noord Afrika, waarvoor wij onze handen niet in onschuld kunnen wassen en de armoede in vaak dictatoriaal geregeerde landen.

Het eerste is op te lossen door een opzeggen van verdragen en verandering van wetgeving.

Het tweede eist, zoals ik het zie van ons een keuze.

De keuze tussen een dictatoriaal regime of een (zoals Irak, Libië e.d ons leren) een voortdurende strijd tussen oude stamverbanden om de macht in hun gebied.

En die keuze is blijkbaar niet gemakkelijk.